Adopted?

4

Het is een paar dagen later, en het gaat niet zo goed met me. Ik ben al drie dagen ziek en ben alleen maar aan het overgeven en zo. Ik zucht en neem weer een een paracetamol in. Niall komt mijn kamer in en ploft naast me op bed. "Hoe gaat het?" Ik haal mijn schouders op. Hij zucht en staat weer op. "Ik ga weer naar huis, snel beter worden!" roept hij, en verdwijnt achter de deur. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang, terwijl ik op sta en voor het raam ga zitten. Het is avond, dus kan je elk lichtje in Londen zien. Ik steun met  mijn hoofd tegen de muur en bekijk de stad. Het is een prachtig uitzicht. De deur gaat open en Harry komt binnen. Ik hoor hem achter me. "Het is prachtig," fluister ik na een tijdje. Harry komt naast me zitten en ik nestel me tegen hem aan. Mijn gedachten dwalen af naar mijn ouders. Het is een vreemd verhaal. Mijn ouders waren beiden 23 toen mijn moeder van mij beviel, en op één of andere manier konden ze mij niet houden. Er was iets aan me dat ze niet konden hebben. Iets mysterieus. Ik ben er nooit achtergekomen wat het is, maar ik moet en zal erachter komen. Toen ik anderhalve maand oud was hebben mijn ouders me naar het weeshuis gebracht. En nu, na vijftien jaar, zit ik hier. In een penthouse met een geweldige vader. Harry knijpt zachtjes in mijn arm. "Waar denk je aan?" vraagt hij nieuwsgierig. Ik ga bij hem weg en leun met mijn rug tegen de muur aan. "Niets bijzonders," antwoord ik. Hij glimlacht en staat op. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ga je zo slapen?" Ik knik. Hij glimlacht en loopt naar de deuropening. "Slaapwel, schoonheid," zegt hij, voordat hij de deur sluit. Opeens komt er iets in me op. Ik loop naar de boekenkast en pak er een boek uit. Het is een harde kaft met stof eromheen. Ik ken het uit mijn hoofd. Elk bobbeltje, elke imperfectie, elk woord dat erin staat. En toch is het perfect voor me, belangrijk. Mijn ouders hebben het me nagelaten. Toen ik nog in het weeshuis was, stuurden ze regelmatig cadeautjes. Dit boek heb ik voor mijn zesde verjaardag gekregen. Het gaat over wolven, en het is heel mooi. Ik ga op bed zitten in kleermakerszit en blader het weer door. Het boek is al oud. De bladzijden zijn vergeeld, sommige letters vervaagd, de stof die de harde kaft omhult is een beetje gerafeld op verschillende plekken. Het is prachtig.

De volgende dag voel ik me een stuk beter. Ik stap gapend uit bed en strompel naar beneden, waar Zayn aan de eettafel zit. Ik glimlach naar hem en ga tegenover hem zitten. "Hoe gaat het?" vraagt hij. "Beter, met jou?" vraag ik. "Goed, thanks for asking," zegt hij. Ik glimlach en pak zo onopvallend mogelijk zijn broodje van zijn bord zodra hij iets op zijn telefoon doet. Ik prop het in een keer in mijn mond. Zayn wil zijn broodje pakken, en kijkt verbaasd op zodra er niks ligt. Hij kijkt me aan en ziet me kauwen. Zijn mond valt open en hij staat op. binnen no-time staat hij naast me en leunt hij over me heen. Ik grijns en druk een kus op zijn wang. Hij kijkt me verbaasd aan, en snel glip ik weg en ren ik de woonkamer in. "Hier komen jij kleine!" roept hij en speels ren ik weg, de trap op. Ik lach hard en kijk achter me. Hij rent vlak achter me. Ik sprint een random kamer in en sta meteen stil zodra ik Harry in zijn bed zie liggen. Hij kijkt me slaperig aan. "Ssssh, ik ben hier niet," fluister ik. Hij legt zijn hoofd weer op het kussen en snel glip ik de kast in. Zayn stormt de kamer ook in en Harry kijkt chagrijnig weer op. "Is Cade hier?" vraagt hij. "Nee," mompelt Harry en hij draait zich weer om. Ik kijk voorzichtig door de kier van de kast, en opeens valt er een hanger van het rek. Ik vloek inwendig en Zayn komt grijnzend richting de kast. Voordat hij er is spring ik eruit en sprint ik weer terug naar beneden. Ik struikel over mijn eigen voeten op de laatste tree, en ik val voorover. Zayn komt ook de trap af en begint me te kietelen. "Nee! Stop!" gil ik lachend. Tranen glijden over mijn wangen van het lachen. "Pap! Help!" schreeuw ik. Harry komt de trap af en loopt gewoon langs me. "Ik heb ook helemaal niks aan jou!" schreeuw ik lachend. Harry kijkt om en steekt zijn tong uit. "Ik stop als je zegt dat ik super knap ben en de liefste jongen van de wereld," zegt hij. "Nooit!" gil ik, en hij kietelt harder. "Oké oké!" schreeuw ik. "Je bent super knap en de liefste jongen van de wereld!" gil ik, en meteen stopt hij. Ik zucht diep. Zayn steekt zijn hand uit. "Kom," zegt hij. Ik pak zijn hand vast en trek hem naast me op de grond. "Hey!" roept hij verontwaardigd. Ik lach en sta zelf op. Ik loop naar de keuken, waar Harry eitjes staat de bakken. Ik ga op een barkruk zitten. "Ik moet zo even met je praten," zegt hij. Ik knik. "Okay."