Adopted?

7

Ik word wakker van een hard geluid. Het komt van beneden. Ik hoor glas rinkelen, en ik word bang. Nee! Niet bang zijn. Ik stap uit bed en sluip de overloop op. Ik spits mijn oren, en hoor voetstappen op de marmeren vloer in de gang. Mijn hart bonst hard in mijn oren en voorzichtig gluur ik over de balustrade. Er loopt een man in oude kleding en lang zwart haar door de gang. Vanaf hier kan ik de woonkamer inkijken, waar allemaal glas op de grond ligt. Ik verzet een voet een stukje naar links, zodat ik steviger sta, en het hoofd van de man schiet mijn kant op. Mijn ogen worden groot als ik de grote snee in zijn wang zie en ik gil. De ogen van de man worden ook groot en hij rent vliegensvlug de trap op. Hij legt zijn hand over mijn mond, waardoor het geluid gedempt word. "Pap!" schreeuw ik zo hard mogelijk, maar er komt nauwelijks geluid door de hand van de man. Ik krijg tranen in mijn ogen en raak volledig in paniek. De man pakt me stevig vast en sleurt me mee naar beneden. "Pap!" probeer ik nog eens, maar het is hopeloos. In de keuken kijkt de man zoekend om zich heen. Hij pakt een houten snijplank, laat me los, en slaat er vervolgend keihard mee tegen mijn hoofd. Ik schreeuw en al snel ben ik van de wereld.

Ik word wakker in een koud... Huisje? Alles is van hout. Ik kijk door de 'deur' (gewoon een opening) naar buiten, en ik zie een man staan in een lange, zwarte jas. Ik sta voorzichtig op, en razendsnel draait de man zich om. Hij loopt naar me toe en helpt me omhoog. Mijn hoofd bonkt en ik voel aan mijn voorhoofd. De man pakt mijn arm en haalt het weg van mijn hoofd. Ik kijk naar mijn vingers, waar bloed op zit. "Sorry voor dat," zegt de man met een Brits accent. Hij heeft mijn arm nog steeds vast en snel ruk ik me los. "Ik raakte in paniek," gaat hij verder, en hij loopt naar de hoek van het hokje, waar hij iets doet. "W-waarom heb je me meegenomen?" vraag ik. Verbazingwekkend genoeg, heb ik het niet koud, terwijl het hier op z'n minst vriest. "Ik moest wel," antwoord hij, "Ik zou je eigenlijk pas volgende week meenemen, maar aangezien jij zo nodig moest kijken," zegt hij. Hij klinkt niet onvriendelijk, maar ik vertrouw hem ook niet. "Waarom ben ik hier?" vraag ik. "En hoe heet je?" Hij draait zich weer om, en de grote snee in zijn wang komt weer tevoorschijn. "Akiro, is mijn naam. En ik kan nog niet zeggen waarom je hier bent," zegt hij. Ik zucht. "Dus, hoelang ga je me hier houden?" Ik kijk naar het flesje met groene vloeistof waar ik een beetje bang van word. "Totdat je er klaar voor bent." Hij loopt naar me toe en kiept het flesje om boven mijn hoofd. De wond op mijn voorhoofd brand en verschrikt spring ik weg. Ik kijk naar de 'deur' en loop er heen. "Don't even try it," zegt Akiro zonder op te kijken. Hij staat weer in het hoekje en is met flesjes aan het prutsen. "Ik wil hier weg!" roep ik gefrustreerd. "Dan zul je helaas even moeten wachten." Ik grom en ren naar buiten, verder het bos in. Ik kijk achterom terwijl ik ren, en gelukkig achtervolgt hij me niet. Ik ren verder. Ik voel iets onder mijn voet en een seconde later hang ik in de lucht. Ik gil van de schrik. Ik lig oncomfortabel in een net, zo'n vijf meter van de grond. Akiro komt met een geamuseerde grijns het huisje uit en kijkt me aan. "Hulp nodig?" vraagt hij. Ik schud eigenwijs mijn hoofd. "Nee." Hij haalt zijn schouders op. "Oké." hij loopt het huisje weer in, en na een paar minuten word het volledig stil. Ik probeer anders te gaan liggen, maar dat is niet echt een optie. Ik zucht gefrustreerd en ruk een paar keer aan het net.

Sorry! Weer een tijdje niet geüpload😀 school is killing me en heb daarbuiten ook nog wat probleempjes dusjaaa... Sorry!