Adopted?

8

Na wat eeuwen lijkt komt Akiro naar buiten. Hij loopt naar me toe en maakt het touw los. Ik val naar beneden en land met een 'oef' op de grond.

"Bedankt hoor," snauw ik. Hij glimlacht en sleurt me mee naar het huisje. "Je mag vanmiddag weer naar huis," zegt hij. Ik trek een wenkbrauw op. "En dan kom je me volgende week weer kidnappen zeker?" Hij grinnikt en schud zijn hoofd. "Nee, niet meer nodig."

"Oké, dus je komt me eerst midden in de nacht kidnappen, en vervolgens laat je me gewoon weer gaan alsof er niks aan de hand is?" vraag ik vol ongeloof. Hij knikt en haalt zijn schouders op. "Mag ik vragen wat het nut van dit alles is?" Hij schud zijn hoofd. "Daar kom je snel genoeg achter, Cady," antwoord hij mysterieus.

"Heb je mijn ouders gekend?" vraag ik. Hij verstijft een moment, maar ontspant daarna weer. "Ja, ik heb je ouders gekend. Zij hebben me gevraagd je te helpen." Mijn mond valt open. Waarom zijn ze dan niet naar mij toegekomen als ze wisten waar ik was? Waarom hebben ze niks van zich laten horen? "Mij te helpen? Is dat hoe je dit noemt? Helpen? Wauw. Ik wil naar huis." Hij knikt. "Je bent vrij om te gaan."

Dus daar sta ik dan. Voor de deur. Ik bel aan, en een paar minuten later zwaait de deur open. Ik kijk in de bruine ogen van Zayn, en meteen slaat hij zijn armen om me heen. "Cady! Waar was je?" vraagt hij bezorgd. Shit. "Gewoon een stukje hardlopen," lieg ik. Hij trekt een wenkbrauw op. "In je pyjama?" vraagt hij terwijl hij me van boven naar beneden bekijkt. Ik bijt op mijn lip en knik. "Ik moest er gewoon even uit vannacht." Hij blijft me nog even aankijken met gespleten ogen, voordat hij knikt en naar de woonkamer loopt. Ik loop achter hem aan en zie Harry op de bank zitten. Zodra hij me hoort schiet zijn blik mijn kant op. "Cady! Waar was je in hemelsnaam?! Je kunt 's nachts niet gewoon weg gaan zonder iets van je te laten horen!" begint hij. Ik zucht en rol mijn ogen. "Je hoeft niet zo opgefokt te doen," zeg ik. Zijn mond valt open. "Hoe durf je zoiets te zeggen tegen je vader?! Je was vanochtend gewoon weg! Ik had geen idee waar je was, of je oké was, niks! En dan hoef ik niet zo ofgefokt te doen? Kom op zeg," zegt hij boos. 

"Je bent niet eens mijn echte vader," mompel ik, terwijl ik de kamer uitloop. Ik moet alles wat er gebeurd is verwerken en mijn gedachten op een rijtje zetten.

Ik loop naar mijn kamer en pak een stapeltje schone kleren, waarmee ik naar de badkamer loop. Ik zet de douche aan en stap er zodra hij warm is onder. Wie was die man die me meenam? Wat moest hij van me? Hij zei dat hij me wilde helpen, maar als hij dit helpen noemt... ik weet niet eens waarmee hij me wil helpen. Ik heb geen flauw idee wat er in godsnaam aan de hand is. En hij zei dat hij m'n ouders kent, zouden ze nog leven? Wanneer heeft hij ze gezien? 

Mijn gedachten blijven maar doorrazen tot er op de deur van de badkamer word geklopt. "Cady? Kunnen we zo even praten?" hoor ik Harry aan de andere kant vragen. Ik zucht en wrijf in mijn ogen. "Oké," antwoord ik kortaf. Ik ben echt niet in de stemming om met hem te praten op dit moment. Ik wil gewoon in m'n bed gaan liggen en uren over dit alles nadenken. Oké, misschien wil ik dat ook wel niet, maar alles is beter dan met hem praten hierover. Ga ik hem dit uberhaupt vertellen? 

Na mijn douche loop ik langzaam weer naar de woonkamer. Harry zit op de bank en lijkt diep in gedachten. "Harry?" vraag ik zacht. Hij schrikt op en kijkt me aan. "Cady, hey, ga zitten." Ik ga op de stoel tegenover de bank zitten en kijk hem vragend aan. 

"Wat is er vannacht gebeurd?"

"Niks."

"Cady, als je je niet opensteld kan ik je ook niet helpen."

"Ik heb je niet om hulp gevraagd, dus bespaar je de moeite."

"Cady..."

"Wat? Er is niks gebeurd, Harry. Ik werd wakker, kon niet meer slapen en ging een stuk lopen, waarom is dat zo moeilijk te begrijpen voor je?" 

"Je noemde me eerst nog papa. Ben je iemand tegengekomen of zo? Vertel me gewoon wat er is gebeurd, Cady!"

"Bemoei je er niet mee! Je bent niet eens mijn echte vader, dus bemoei je gewoon met je eigen zaken!" 

Boos sta ik op en storm ik naar mijn kamer. Ik gooi de deur achter me dicht en doe hem op slot. Ik heb hier geen zin in. Hij moet zich niet met dingen gaan bemoeien die hem niks aangaan. Ik plof neer op mijn bed en ga languit liggen. Harry klopt weer op mijn deur, maar ik negeer hem. "Cady, ik wil hierover met je praten. We gaan volgende week op tour en ik wil niet dat we de hele tijd rot tegen elkaar doen." Volgende week al? Ik grom en open de deur. 

"Ik kwam gewoon iemand tegen die mijn ouders kent. Ik heb met hem gepraat, maar hij wilde nauwelijks iets loslaten dus ging ik weer naar huis. Het was een heel raar en mysterieus gesprek. Ben je nu blij?" Ik rol mijn ogen. "Iemand die je ouders kent? Hoe ben je daar zo snel achter gekomen? Kwam hij naar je toe en zei "ik ken je ouders"?" Ik zucht en schud mijn hoofd. Here we go. 

"Er was vannacht iemand hier, in huis." Harry verslikt zich en begint te hoesten. "Sorry, wat zei je? Iemand was hier?" Ik knik. "Hij maakte behoorlijk wat lawaai, dus ik ging kijken. Hij zag me en nam me toen mee." Harry's mond valt open. "Hij nam je mee? What the fuck, cady!" 

"Hij nam me mee naar een huisje ergens in het bos. Hij wilde niet vertellen waarom, dus ging ik weg, maar er lag een vangnet dus heb ik daar de rest van de nacht in gespendeerd. Later kwam hij me bevrijden en praatten we even. Ik kwam erachter dat hij m'n ouders kent, maar hij wilde nog steeds niet uitleggen waarom hij me meenam. Hij zei dat hij me eigenlijk pas volgende week mee wilde nemen. Hij vertelde dat hij me wilde helpen, maar niet waarmee en dat ik daar snel genoeg achter zou komen. En toen ging ik weer naar huis." Ik adem een keer diep in en uit en kijk Harry aan. Zijn mond staat een beetje open. 

"Je praatte met hem? Waarom zou je praten met de man die je heeft ontvoerd, Cady?!" Ik haal mijn schouders op. "Hij kwam niet gevaarlijk over of zo," mompel ik. Harry schudt zijn hoofd. "What the fuck, Cady. Als die man hier nog een keer komt, schreeuw je maar gewoon heel hard of zo. Je gaat niet nog eens met hem mee." Met die woorden loopt hij hoofdschuddend weg. ik wist wel dat hij het niet zou begrijpen.