Adopted?

2

De volgende ochtend word ik al om half zeven wakker gemaakt door Harry. "Cady? Cade? Wake up," fluistert hij in mijn oor. Ik kreun en trek de dekens over mijn hoofd heen. "Kom op, Cade, ik heb zo een interview," zegt hij. "Ik red me wel," mompel ik van onder de dekens. "Je moet mee. We gaan daarna naar het huis van een van de jongens," zegt hij. Ik grom. "Dan haal je me daarna eerst op," protesteer ik. "Cady, kom op. Doe het voor mij?" smeekt hij. Ik zucht en ga rechtop zitten. "Oké oké..," mompel ik half slapend. Harry glimlacht en loopt mijn kamer uit. "Ga je omkleden!" Ik stap met mijn voeten op de koude vloer en loop naar mijn kast. Ik trek een blauwe broek aan met een wit shirt en mijn afgetrapte, zwarte converse. Mijn haar doe ik snel in een warrige knot en ik poets mijn tanden. Verder doe ik alleen wat mascara op die in de badkamer lag en een beetje lipgloss. "Cady! Kom je?!" roept Harry van beneden. "Ik kom eraan!" roep ik terug. Ik bekijk mezelf nog een keer in de spiegel, voordat ik naar beneden ren. "I'm ready!" 

Na een kwartier in de auto te hebben gezeten komen we aan bij een groot gebouw. Harry stapt uit, dus volg ik hem maar gewoon. Natuurlijk staat er weer paparazzi druk foto's te maken. Harry had me verteld dat ik gewoon naar beneden moet kijken en alle vragen negeren.
Eenmaal in het gebouw slaat Harry zijn arm om mijn schouders en lopen we een ruimte in. "Hey guys," zegt Harry. Er klinken verschillende begroetingen. "Dit is Cady, mijn dochter," zegt Harry dan, en iedereen kijkt ons aan. Vier jongens springen bijna synchroon op en rennen naar ons toe. Een jongen met bruin haar trekt me enthousiast in een knuffel. "Welkom bij de familie!" schreeuwt hij in mijn oor. Ik glimlach. En word ook door de andere drie geknuffelt. "Dus Cady, huh?" vraagt de blonde jongen met een Iers accent. Ik glimlach en knik. "Jazeker. En jullie zijn..?" vraag ik ongemakkelijk. Hun monden vallen open. "Meid, je moet nog zo veel leren," zegt de overenthousiaste jongen met bruin haar. Ik grinnik. "Kom op jongens, jullie moeten zo op en ik moet Zayn en Harry nog doen," zegt een vrouw met supercool zilvergrijs haar. Ik kom in haar zicht en snel loopt ze naar me toe. "Ik ben Lou, de visagiste van deze sukkels hier," zegt ze lachend. "Hé!" roept de jongen met donker haar. Ik kijk hem lachend aan, en mijn ogen blijven even hangen in zijn donkere ogen. Ik bloos en kijk weg. "Kan ik ergens mee helpen?" vraag ik aan Lou. Ze grijnst naar me en knikt. "Zoek maar een outfit uit voor Zayn, wees voorzichtig, hij is nogal kritisch," zegt ze. Ik knik en loop naar een van de kledingrekken. Ik pak een grijze skinny jeans, een zwart shirt en grote, zwarte schoenen voor hem en kijk hem aan voor bevestiging. Hij knikt en begint zich om te kleden. "Gewoon in één keer!" roept Lou verbaasd. Ik grijns en knik trots. "Ik kan dat gewoon," zeg ik lachend. Lou rolt met haar ogen en gaat weer verder met Harry's haar.

Wanneer de jongens weg zijn trekt Lou me mee naar een tafel en gaat er op zitten. "Dus," zegt ze grijnzend. Ik trek een wenkbrauw op. "Dus wat?" vraag ik verward. "Jij en Zayn, huh?" vraagt ze grijnzend. Ik word rood en schud hevig mijn hoofd. "Nee nee nee nee nee!" roep ik. Ze grijnst en knikt j. "Echt wel! Ik zag wel hoe je naar hem keek!" Ik rol mijn ogen. "Ik ken hem pas net!" protesteer ik. "Liefde op het eerste gezicht," zucht Lou dromerig. Ik grom en sla mijn armen over elkaar heen. "Ik ben het er nog steeds niet mee eens," zegt ik quasi nors. Lou lacht en al snel praten we over heel iets anders.

Na een half uurtje komen de jongens weer terug en slaat Harry meteen z'n armen om me heen. Zijn krulletjes kriebelen in mijn gezicht, waardoor ik giechel. "Well, my work's done here, see ya guys!" roept Lou. Ze geeft me nog een snelle knuffel, voordat ze de deur uitloopt met haar spullen. "Je kan het wel goed vinden met Lou zie ik wel," zegt Liam, ja, ik weet de namen, Lou heeft ze me geleerd. Ik knik glimlachend. "Gaan wij nu ook?" vraag ik. Harry knikt en met z'n zessen lopen we weer naar buiten en stappen we in de auto. "Naar wiens huis gaan we?" vraag ik. "Niall's," antwoord Harry. Ik knik en kijk uit het raam tijdens het rijden. Langzaam zakken mijn ogen dicht, maar ik word al snel weer wakker gemaakt omdat we er zijn. Ik stap uit en kijk naar het enorme huis voor me. Het huis is nog groter dan die van Harry en mijn mond zakt een stukje open. Harry duwt me een beetje naar voren, waardoor ik snel doorloop.

De hele middag praten we en doen we gek. De jongens zijn echt geniaal. We kijken nu Toy Story omdat Liam dat wou, en ik val steeds bijna in slaap. Ik zit op een zachte fauteuil en langzaam zakken mijn ogen dicht.

Ik word thuis in mijn bed wakker. Ik knipper een paar keer tegen het felle licht van de zon. Ik kijk op de wekker en zie dat het al half twee is. Ik gaap en wrijf vermoeid in mijn ogen. Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en sta op. Ik voel mezelf misselijk worden en hou me vast aan de muur met mijn ogen dicht. Ik haal diep adem en loop naar beneden, het misselijke gevoel negerend. Het is stil in huis. "Hallo?" vraag ik. Geen antwoord. "Hallo?" vraag ik nog eens, iets harder dit keer. Ik loop naar de keuken en zie een briefje op het aanrecht liggen. Ik pak hem op en lees het vluchtig.

Heb een concert vanavond, wilde je niet wakker maken. Er ligt pizza in de vriezer en chocola in het kastje naast de koelkast. Ben laat thuis.

Hazza

De kans om het briefje weer neer te leggen krijg ik niet. Het misselijke gevoel word erger en ik pak mijn mobiel die ik heb gekregen uit mijn zak. Ik druk op de sneltoets en bel Harry.

"Met Harry," hoor ik zijn vertrouwde stem.

"M-met Cady," krijg ik er met moeite uit.

"Hey Cade, what's up?"

"I-ik.. het gaat niet zo goed geloof ik," zeg ik, terwijl ik mijn arm om mijn buik klem.

"Wat is er dan? Waar heb je last van?"

Ik kreun van de pijn en het word langzaam zwart voor mijn ogen.

"C-Cady? Cade?"