Serinin üçüncü kitabıdır...
✮✮✮
Açmakta olan vahşi çiçek...
''Yalvarırım söyle bana,insanlar neden birbirlerini incitirler? Gereksiz değil mi bu?''
Cesur ve açmakta olan çiçek...
...
Bende ağlamak istiyordum...Ama ağlarsam askerler tarafından yanlış anlaşılabilirdim.Bu nedenle kılıcımı çekerek ''Herkes geri çekilsin.'' diyerek sırıttım.En önde gayet sakin bir şekilde yürüyordu.Elleri siyah deri pantalonunun cebindeydi.Sarı kıvırcık saçları hatırladığımdan daha uzundu.Yüzünde ki koyu makyajı her zamanki gibiydi.Göz göze geldiğimizde yürümeyi keserek deri ceketinin yakasını tutarak geriye sıyırmaya başladı.Ceketi nereye attığına bakmadan geriye doğru rastgele fırlatmıştı.Yakalayan kişi ise Gin'di.Gözlerimin Gin'e kaymasından yararlanarak aniden gözümün önünde belirmişti.Saniyeler arasında kılıcını kaparak bana doğru savurması beni hayretler içerisinde bırakmıştı.Michelle Teyze...Aramızda ki metrelerce olan mesafeyi tek bir sıçrayışta kapatmıştı! Sadece iki ya da olmadı üç aydır ayrıydık.Bu kadar kısa sürede...Böyle bir gücü nasıl elde etmişti? Aman ya...Her neyse.Nasıl elde ettiği umurumda değildi,sonuçta beraberdik yine.
Kılıçlarımızın çarpışmasıyla oluşan ses ile toprak resmen parçalanıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Buna benim sağ kolumda dahildi.Michelle Teyze'nin güçlü olduğunu biliyordum...Hatta annemin arkadaşlarının hepsinin yıkıcı bir gücünün olduğunu hep duymuştum.Ancak onları tanıdığım ve gördüğüm o uzun zamanda...Michelle Teyze'yi hiç bu kadar güçlüyken hatırlamıyordum.Üzerime uyguladığı bu baskıyı daha fazla kaldıramayarak geriye çekilmek zorunda kalmıştım.''Sessizce gelsen ne iyi olurdu.'' diye hayıflandım.Yaralarım zaten kapanmamıştı yine de kanamıyordu,şu ana kadar.Yeniden akmaya başlayan kan öksürmeme sebep olurken Michelle Teyze hız kesmiyordu.Birden yumruklarında biriktirdiği yıldırımlar çevreye düşerken kaçmaya çalışacaktım.Ancak...Bu yıldırımlar bana değil,çevremeydi.Aniden kendimi bir toz bulutunun içinde bulmuştum.Öksürüğüm birden şiddetlenirken kendimi birinin kollarında bulmuştum.Kim olduğuna baktığımda ise gülümsedim.Bu sıcaklığı...Özlemiştim.Kollarını sımsıkı sırtıma dolayarak ''Seni ahmak...Gerçekten yaşayan birini buldum.'' derken sesi titremişti.Kahretsin sanırım ağlayacaktım! ''Benimle gelmelisiniz...'' dedim duygusal olmamaya çalışarak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geri çekilerek ''Neden burada kalmıyorsunuz? Gerçekten sıcakkanlı insanlar.''
Başımı iki yana salladım.''Olmaz...Uzun mesele Michelle Teyze.Ama geri dönmeyi istiyor olmamızın en büyük sebebi birbirimizi bulabilme imkanımızın olması.Tıpkı şuan gibi.'' gözleri irileşirken ''Başka yaşayanlar var mı?'' diye sordu.Gülerek ''Tabii ki! Sadece dört kişiyi taşıyacak kadar da ezik değilim.'' dediğimde daha da şaşırdı.''Sen mi taşıdın? Hiçbir şey anlamıyorum.'' diyerek yüzünü buruşturduğunda göz devirdim.''Bizimle gelmelisin...Güven bana.''
