Η ιστορία της ζωής του.

κεφάλαιο 9 ( 2005 )

                                                                                     2005 

Είχε φτάσει τέλη Σεπτεβρίου , ο καιρός είχε κρυώσει αλλά όχι πολύ ,  ο Παύλος βρισκόταν στο δωμάτιο των γονιών του και έφτιαχνε τις βαλίτσες του για να φύγει για την Θεσσαλονική καθώς η υποτίθεται εβδομαδιαία επίσκεψή του στην Λυδία είχε καταντήσει μηνιαία κια η γραμματέας του τα είχε παίξει με τόσα καθημερινά τηλεφωνήματα στο οφθαλμιατρείο. Τότε του ήρθε στο μυαλό σαν επιφώτηση και θυμίθηκε πως όταν οι γονείς του είχαν πεθάνει γιατί κανένας δεν τον ειδοποίησε πως πέθαναν οι γονείς του και το έμαθε μετά απο μία ημέρα και μάλιστα απο την θεία του. Αυτό τον παραξένευε γιατί θυμάται πως μόλις είχε πεθάνει ο παππούς του , το νοσοκομείο είχε ενημερώσει τους γονείς του. Για κάποιον τότε παράξενο λόγο νευρίασε πολύ με αυτό που είχε συμβεί τότε και αποφάσησε να τηλεφωνήσει στο νοσοκομείο. Έτρεξε στην κουζίνα οπου είχε παρατημένο το βιβλιαράκι με τα τηλέφωνα , το άρπαξε και προσπάθησε να βρεί το τηλ. του νοσοκομείου κια τότε το βρήκε.Κάτι είπε η κυρία που απάντησε στην αρχή όμως δεν κατάλαβε και τότε εκείνος είπε :

-Ναι γεια σας ! Μια παρατήρηση ήθελα να κάνω.

-Πείτε μας.

-Όταν είχαν πεθάνει οι γονείς μου γιατί δεν με πήρατε τηλέφωνο να με ενημερώσετε ?

-Πως ΛΈΝΕ ΤΟΥς ΓΟΝΕΊς σας ?

-Μάρθα και Ιάσονα Ψηλάκη 

-Ένα λεπτάκι να μπω στο αρχείο

-Περιμένω...

-Ε.... οι γονείς σας κύριε , δηλαδή εσεις ... δεν ... δεν γράφεστε πουθενά ως μέλος της οικογένειας.

-Τι ... τι θέλετε να πέιτε ?

-Λοιπόν εδώ συγκεκριμένα γράφει πως οι γονείς δεν έχουνε παιδί , μόνο τα ονόματα των αδερφών τους γράφει και εμείς ενημερώσαμε την αδερφή της μητέρας σου.

-Δηλαδή το όνομα Παύλος  Ψηλάκης  δεν αναφέρεται πουθενά ?

-Ε.... με συγχωρείτε αλλά όχι.

-Ευχαριστώ.

-Γεια σας.

Τον είχαν παραξενέψει πολύ όλα αυτά , έπιασε τα γένια του και πήγε στο δωμάτιο που ετοίμαζε τις βαλίτσες του . Τι ήθελε να πει πως.... δεν ήταν οι γονείς του ? Σκέφτηκε πάρα πολλά ενδεχόμενα και το πιο λογικό του φαινόταν αυτό της υιοθεσίας , αλλά και πάλι τα χαρτιά θα έπρεπε να το γράφουν . Άφησε λίγο στην άκρη αυτό το θέμα και αφού έκλεισε με δυσκολία το φερμουάρ της βαλίτσας του κατέβασε το παντελόνι πιτζάμας που φορούσε και έβαλε ένα σκουρόχρωμο φαρδύ χαμηλοκάβαλο τζιν με ένα λεπτό φούτερ σε χρώμα βισσυνί και πάνινα παπούτσια μαύρου χρώματος με την επωνιμία all star .Βγήκε έξω απο το σπίτι και αφού το κλείδωσε μπήκε στο μίνι κούπερ του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε , άνοιξε τα παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος και στα πρώτα 300 μέτρα που είχε κάνει σε ένα πολύ όμορφο βατό σπιτάκι είδε εκείνη την άγνωστη κυρία που είχε πάει στην κηδεία των γονιών του να ανεβαίνει τα σκαλιά , ωστε τόσο καιρό μέναν στην ίδια γειτονιά και δεν το είχε καταλάβει. Και τότε την χαιρέτησε λέγοντάς της :" Αντίο σας"  . Εκείνη γύρισε με παγωμένο βλέμμα και τα καταγάλανα μάτια της ενώ μόλις αντίκρισαν τον Παύλο έδειξαν φόβο μετά άρχισε να σχηματίζεται ένα πολύ αμυδρό χαμόγελο στα χείλη της που ο Παύλος το διέκρινε , εκείνη δεν τον χαιρέτησε και τότε ο Παύλος συνέχισε την πορεία του . Ανοίγοντας το ράδιο η διαδρομή πέρασε αρκετά γρήγορα . Σε περίπου 4 και μισή ώρες βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη. Αντί να πάει σπίτι του πρώτα πήγε στο ιατρείο του , ένα συνωστησμένος δρόμος απο ανθρώπους και αμάξια και μετά στρίβοντας δεξιά έβλεπες ένα μοντέρνο κτήριο στο οποίο βρισκόταν πολλά ιατρεία , στον πρώτο όροφο , εκείνο του Παύλου. Ανέβηκε τα λιγοστά σκαλιά και άνοιξε την άσπρη αλουμίνια πόρτα της αίθουσας, ένας χώρος που μύριζε χλωρίνη και έβλεπες το μπεζ αστραφτερό πάτωμα να γυαλίζει , οι μαύροι δερμάτινοι καναπέδες και άσπροι δερμάτινοι σκαμποί και πολυθρόνες έδειναν μια αρκετά μοντέρνα όψη που εξισσοροπούνταν με τα γυάλινα τραπεζάκια που πάνω τους άνθιζαν φυσικά λουλούδια . Ένα ψιθυριστό βουητό απο ανθρώπους που περίμεναν και τότε η μπάσα φωνή της γραμματέας του Μελίνας.