MOMENTUM (Book I of Momentum Series)

Chapter 14: Idiosyncratic Welcome

Kagaya ng mga NPA sa Pilipinas. Minsan nga napagtanto ko, bakit kailangan pa nilang magrebelde kung kaya naman nilang gumawa ng paraan para magkaroon sila ng katayuan sa bansa sa maayos na paraan. I really did not get their irrational thoughts.

"Kahit anong sabihin niyo ay hinding-hindi ako sasali o sasama sa grupo niyo." mula sa tikom kung bibig ay sa wakas ay nailabas ko na ang dapat sabihin.

Kapansin-pansin sa mga mukha nila ang hindi pagkabigla, siguro nga'y inaasahan na nila ito. 

"We know you will not accept this but if ever." wika ng piloto at may kinuha sa bulsa.

CALLING CARD. 

"Just call this number." puna nito.

Pinagmasdan ko lang ang card, but I was shocked nang iniabot ito ni Kuya. I glared at him.

"As a respect." wika nito.

Napabuntong hininga na lang ako. Unti-unti na silang tumalikod at nagsimulang maglakad palabas. 

"Wait!" sigaw ko. 

Lumingon si Hans sa akin.

"Totoo bang may rabis talaga ang mga pasahero?"

Lumingo ang bata as disapproval. 

"It was just a drug na nakaaapekto sa kilos ng katawan ng isang tao at mismong kokontrol sa katawan nila. But at this moment, they'll be back normal na parang walang nangyari." wika nito.

Tumalikod na ito ngunit bago pa man sila nakaalis ay humirit ang sinasabing mama ni Hans na pumukaw sa aking atensiyon. 

"Yes, you are a genius young detective, but still you can't find the reason for your pains that you've suffered for a long time until now." wika nito at tuluyang nawala sa paningin ko ang limang nilalang.

Nasa labas na kami ng airport at naghihintay sa sasakyang pinadala ng aking ama raw. 

Parang normal lang ang lahat na parang walang nangyari kanina. Marami ng mga tao at pasaherong naghihintay ng sasakyan tulad namin. It's October. It means malamig ngayon.

Si Yuan naman nandito pa rin kasama namin. Makikisabay raw sa amin. Sa Berlin ang punta namin at taga-Berlin raw ang Kuya niya na nagbabakasyon rito so sasabay na lamang siya sa amin na sinang-ayunan naman ni Kuya. Wala naman akong magagawa at isa pa naging kaibigan ko na rin siya dahil kanina. 

"Yes, you are a genius young detective, but still you can't find the reason for the pains that you've suffered for a long time until now."

"Yes, you are a genius young detective, but still you can't find the reason for the pains that you've suffered for a long time until now."

"Yes, you are a genius young detective, but still you can't find the reason for the pains that you've suffered for a long time until now."

Hanggang ngayon patuloy pa rin na nagrereplay sa isipan ko ang sinabi ng babaeng iyon sa akin. Fudge. Samahan pa ng pagkikita namin ng Daddy ko for almost 3 years na nawala siya sa tabi namin. 

"Selene!" napakurap ako sa sigaw ni Yuan. 

Napakaingay kahit kailan. 

"Ano?!" naiirita kong wika sa kanya sabay pamimilog ng aking mata. 

"Nandiyan na ang sasakyan." wika nito. 

Napalingon ako sa itinuro niya, at doon nakaupo na si Kuya sa harap katabi ng driver's seat. 

Napabuntong hininga na lang ako. 

"Ihr noch schön, obwohl Sie hatte, dass beängstigend Gesicht [You're still beautiful though you had that scary face]." narinig ko pang bulong ni Yuan.

Tsk, eh di siya ng magaling sa german.

"Let's go." naramdaman kong may nakahawak na sa aking kamay.

Napalingon ako kay Yuan na nakangiti sa akin. Suck!

Uminit bigla ang pisngi ko. Habang nasa biyahe kami ay nararamdaman kong mas lumalapit sa akin si Yuan. Ano bang trip nito. 

"M-Malamig." utal-utal nitong bigkas. 

Hinawakan ko ang noo niya. Crap!

"May lagnat si Yuan, Kuya!" sigaw ko. 

Inaalog-alog ko si Yuan. 

"Hey, kailan pa ito huh?!"

Imbis na sagutin ang tanong ko ay nginitian lang ako ng lalaki. 

"Dito ka lang. Matutulog ako." wika nito.

Hindi na ako muling nagsalita at tinitigan lang siya sa buong biyahe. 

Hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako hanggang sa naramdaman kong may puminghot sa aking ilong. 

Dahan-dahan kong binuksan ang aking mata. Nakita ko kaagad ang asungot na Yuan habang nakangiti pa rin. 

"Oh. Nandito na tayo sa bahay niyo, ang laki pala ah?" wika nito at inikot ang tingin sa paligid. 

Napalingon ako sa tapat, may malaking gate na may nakalagay na "Herzlich Willkommen."

"Hey, anong ibig sabihin niyan?" usad ko kay Yuan.

"It's welcome." sagot nito at binuksan na ang sasakyan.

Lumabas na rin ako. I stared at the house.

Sobrang laki na parang mansion na talaga,  may fountain sa gitna habang may malaking daanan papunta sa pinto ng bahay. Napansin ko ring may malaking garwahe na may kulay blue na bakod.

Habang may estatwa ng isang babae na sa tingin ko ay si Cleopatra na nasa gilid ng maliit na maze. Maze? May maze rito?

Crap! Para na talagang mansion.

"Pumasok na tayo. Hinihintay na tayo ni Ama." narinig kong wika ni Kuya.

Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kaba sa dibdib.

Makikita ko na muli ang aking Ama.

My father has full of secrets. My father left us for almost 6 years para lang tumira rito sa Germany.

Ano nga ba ang dahilan niya?

***