A Nerd With Class

ANWC: 48

"Oh, you're already awake darling." Sopistikadang sabi ni Aunt Violet. I don't know what to say. Lahat ng galit ko ay tila kumalma noong makita ko ang mga mata niya. Mga matang puno ng galit at sakit.

I want to hear her side first. I want to hear it first before I accuse her. Because I know... I know the feeling of not being heard. Alam ko ang pakiramdam ng wala ni isa sa nakapaligid sayo ang makikinig sa rason mo.

"Are you ready to face your death?" Nakangiting tanong niya, "Or gusto mo munang mauna ang importanteng tao na handang isakripisyo ang buhay niya para sayo?" Nanigas ako sa sinabi niya. No. Hindi niya yun magagawa. Ako lang ang gusto niyang ibaon sa lupa. Lulubayan niya ang mga taong mahal at pinahahalagahan ko.

Hinarap ko siya ng walang bakas ng emosyon ang makikita sa aking mukha. I'm brave. I know. Malalampasan ko 'to, malalampasan namin 'to...

"What's your reason? Bakit mo ito ginagawa?"

Ngumisi siya.

"Are you sure you don't know the reason is?" Napailing siya atsaka ako muling tinitigan. This time mas dumoble ang galit at sakit na nakikita ko sa kanya.

"Ginagawa ko ito dahil kayo, kayo ang sumira sa pangarap ko. Sa pangarap kong pamilya. Your mother! She's my best friend pero ano!? Inahas niya ang lalaking mahal ko!"

Nagulat ako sa sinabi niya. Naikwento na sa akin ni daddy kung paano nahulog ang loob niya kay Aunty but this story.. it's different.. it's from the other side's point of view.

"Base sa reaction mo, wala ka pang alam." Mas lumapit siya sa akin kaya hindi ko maiwasang gumalaw sa pwesto ko. Napansin niya yata 'yon kaya ngumisi siya, "Scared? Don't worry. I will not kill you... until I finish my story."

You need to be strong Venice. For your love ones...

"I am not scared... I just don't want you near me."

Tumawa siya.

"Why?"

This time, ako naman ang napangisi at matapang siyang tinitigan.

"Do you really want to know, why?" Sinamaan niya rin ako ng tingin pero hindi ako nagpatalo.

This time, I will do whatever it take to win this battle. Hindi ko hahayaang manalo ulit siya at tuluyan niya na akong mahila pababa.

Ilang minuto pa kami nagsamaan ng tingin bago siya tumikhim at muling nagsalita na sana ay hindi niya na lang ginawa.

"You really are the same as your mother. Mahina, talunan, at walang... kwenta." Tila nag-init ang ulo ko sa mga narinig ko mula sa kanya. Ikinuyom ko ang mga kamao ko para pigilan ang galit na nararamdaman ko.

"Mad? Why? I'm just being honest. Your mother... she was a bitch that should buried under the ground."

"Don't you dare insult my mother infront of me... don't you dare say such words about my mother!" Hindi ko na napigilan ang panginginig ko sa sobrang galit. Sino siya para sabihan ng ganon si mommy? Wala siyang karapatan...

Lahat ng respetong inireserba ko para sa kanya, lahat yon ay nawala na ngayon. And that respect will never come back again.

"Really? Oh sorry dear but I will say whatever I want towards her, I will say anything to my freaking ex-bestfriend." Yeah, your bestfriend but uou did betray her. Why?

"Oh, I guess you already knew that huh?"

Hindi ako nagsalita.

"Anyway, I'll tell you how and why all of these shits happen. Listen okay? Listen very well."

"We're freinds since high school. Hindi na kami mapaghiwalay noon dahil sa sobrang closeness namin.." tumigil siya atsaka tumingin sa malayo. Parang inaalala niya lahat ng pinagsamahan nila ni mommy..

"But there was this guy na pareho naming nagustuhan," hindi pa din ako nagsalita, inaabangan ko lang ang bawat sasabihin niya. "And I know na alam mo na kung sino 'yon."

"Vince was really nice that's why he easily get all the attention of the girls and even the boys at our University. Pero sa aming dalawa ni Margi siya naging malapit. I had a crush on him at alam yon ni Margi. Mas naging close kaming dalawa at hindi naman sila masyadong nag-uusap ni Margi dahil tahimik ito. But that was I thought. Dahil one day, nalaman ko na lang na niyaya ni Vince si Margi on a date. Yeah, she rejected him pero hindi yon sapat dahil hindi siya tinigilan ni Vince."

"Why are you blaming my mom? And ano bang magagawa mo if ang mommy ko ang gusto talaga ni daddy?"

Galit siyang tumingin sa akin.

"No! Ako ang nauna! Ako ang dapat at hindi siya!"

Napangisi ako sa inakto niya.

"You're not really my mother's best friend." Tila natigilan siya sa sinabi ko.

"What?"

"Kung kaibigan ka talaga ni mommy, you'll understand her feelings. Based on what you'd said. She rejected my dad but dad really pursue her. If ganoon ang gagawin ng isang lalaki, walang babaeng hindi mahuhulog doon." I am not saying those words to her because of anger nor because of my mother. Nagsasabi lang ako ng totoo.

"She understand you first. Inisip niya ang mararamdaman mo kaya siguro nireject niya noon si daddy at hindi masyadong kinakausap but what did you do? Hindi mo siya inintin--" natigil ako sa pagsasalita ng sinampal niya ako. Narinig ko ang mahinang daing ni Anthony kaya napatingin ako sa kanya. Kahit na nasasaktan na siya ay ako pa din ang inaalala niya...

I'm okay Anthony, I'm okay as long as you're fine...

Ramdam ko ang hapdi ng pisngi ko dahil sa pagkakasampal niya,

"Wala kang karapatan na pagsabihan ako ng ganyan! You don't know my pain! No one knows!"

Sa sandaling yun ay ramdam ko ang bawat salitang binitawan niya. Oo, nasaktan siya. Andon na tayo. Pero bakit hinayaan niyang lamunin siya ng galit niya at humantong sa ganito? Bakit?

"And oh, I want to tell you something. I'm the one who killed your mother." W-wait..

"You what?"

Tumawa siya na siyang ikinarindi ko. This bitch!

"You fvcking bitch! How could you do that to my mother!? How could you do that to your bestfriend!?"

Pilit kong tinatanggal ang pagkakatali sakin para hablutin siya. Hindi ko siya mapapatawad!

"Dear, ikaw na ang nagsabi. She's not my best friend..."

Kusa ng tumulo ang mga luha ko. I didn't expect this... I am aware that she's not good, pero alam kong magbabago pa siya. No... you need to calm down Ven. Please calm down...

"You want to kill me too? Then go. Kung yon ang makakapagpasaya sayo."

Hindi siya gumalaw pero naging blanko ang mukha niya. Akala ko ay magbabago pa ang isipi niya pero itinutok niya ang baril niya sa akin.

"Tyler, Lex..." napatingin ako sa dalawang lalaking kanina pa kami pinanonood. Bakit? Bakit lagi na lang yung mga taong malapit sa akin?

"Kill Anthony." Wait.. what!?

Napatingin sila kay Violet pagkatapos ay sa akin, tinitigan ko sila, nakikiusap na wag sundin ang ipinapagawa sa kanila...

Tumango sila atsaka nagtungo sa kinaroroonan ni Anthony.

"No.. no! Stop it! Don't you dare touch him! You fvcking traitors!"

Walang tigil ang ginawa kong pagsigaw para madistract sila at tumigil. Ilang masasamang salita na ang ibinato ko para lang marealize nilang kailangan nilang idefend ang sarili nila sa akin... pero wala...

"Stop shouting my dear... what's your wish again?" Napatingin ako sa kanya. "Oh, you want me to kill you too, right?" Tinitigan ko lang siya. Nakakapagod na...

"Your wish, is my command."