Κεφάλαιο 27

Start from the beginning
                                    

"Καλημέρα! ", είπα κι εγώ η άσχετη,  αλλά αφού κανείς δε μου απάντησε, αποφάσισα να κάτσω να τους ακούσω.

"Ααα Λουκάκο μάλλον ξεχνάς τι έγινε πέρσυ στην Λεωφόρο!  Σας το κάψαμε τπ μπ.....! ", πήγε να πει αλλά τον διέκοψα

"Μην τολμήσεις και βρίσεις! ", είπα επιτακτικά και αυτός κρατήθηκε,  αλλά φαίνεται ότι ήταν πολύ τσιτωμένος.

"Ας τον Μάγια,  να δούμε πώς θα δικαιολογήσει τα ρεζιλίκια τους!!! ", αμάν ρε Λουκά!  Κι ο δικός σου κώλος τα θέλει μου φαίνεται!

"Καιιιι ώρα να σταματήσετε!  Τέρμα το πάρτυ για σήμερα παίδες!", είπα και μπήκα ανάμεσά τους χωρίζοντάς τους.

Εκείνοι βέβαια συνέχιζαν να βαριανασαίνουν σαν  θυμωμένοι ταύροι , όμως επειδή κανένας από τους δύο δεν ήθελε να με στενοχωρεί,  έκαναν πίσω!

Τότε άκουσα από πίσω μου ένα αργό χειροκρότημα και ένα ειρωνικό γέλιο.  Τα μάτια μου άρχισαν να πετάνε σπίθες.  Ήξερα ακριβώς ποιος ήταν!

Ανδρέας Οικονόμου,  το όνομά του.

Μαλάκας με περικεφαλαία,  η ιδιότητά του.

"Μπράβο,  Μητέρα Τερέζα!  Πάλι έκανες το καλό!  Μάλλον χρειάζεσαι κι άλλα Νόμπελ Ειρήνης , ε? ", τον άκουσα να λέει και γύρισα εκνευρισμένη προς το μέρος του,  μαζί και τα άλλα δύο παλικάρια,  που από 'εχθροί ' μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν 'σύμμαχοι '.

"Τι πρόβλημα έχεις Οικονόμου? ", τον ρώτησα επιθετικά

"Η υποκρισία!  Αυτό είναι το πρόβλημά μου! " , πέταξε και άρχισε να απομακρύνεται.  Για στάκα ρε φίλε!  Τι εννοείς?

Πετάς μια σπόντα και φεύγεις?

Πήγα να τον ακολουθήσω,  αλλά δε με άφησαν τα Καμάρια μου.

"Ας τον!  Δεν αξίζει την προσοχή σου! ", είπε ο Λουκάς κι ο Μίλτος συμφώνησε με ένα  νεύμα. Καλά δεν θα σε πετύχω?  Θα τα πούμε στην τάξη και αν δε μου μιλάς θα περάσεις 6 αξιολάτρευτες ώρες,  είμαι σίγουρη!!

Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι και αφού κάναμε προσευχή κατευθυνθήκαμε προς τα τμήματά μας.

Μπήκαμε στην τάξη και κάθισα στπ θρανίο μου,  μα εκείνος πουθενά!  Τι στο διάολο!  Αφού εδώ είναι,  γιατί να παίρνει τζάμπα απουσία?

Αφού έλεγξα τριγύρω μου τους παρόντες και τις παρούσες συμπλήρωσα το απουσιολόγιο και το έδωσα στην καθηγήτρια.

"Εμ κυρία,  ο Οικονόμου λείπει!  Μήπως να τον περιμένουμε? ", , προσπάθησα να καθυστερήσω λίγο την απουσία

Να με προσέχεις... Where stories live. Discover now