24 hours and 1 second | Book 2 | ✓

0.5

Αυτή τη φορά βρισκόμουν στο δωμάτιό μου. Η ώρα περνούσε αρκετά γρήγορα, και για να πω την αλήθεια, δεν το ήθελα αυτό. Σύντομα η ώρα θα σήμαινε δέκα και έντεκα το βράδυ, πράγμα που σήμαινε πως πριν έντεκα λεπτά έπρεπε να ήμουν έτοιμη. Αντίθετα, είμαι έτοιμη από τις οχτώ. Απλά κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να αδυνατίσω τρώγοντας παγωτό.

Φυσικά και υπήρχε κάτι άλλο που με απασχολούσε. Ο Ed. Ως συνήθως, δεν μου άρεζε που ήταν στο μυαλό μου, αλλά αυτή τη φορά, μετά από πολλή συζήτηση με τον εαυτό μου, κατέληξα στο γεγονός ότι βρισκόταν στο μυαλό μου, γιατί ο ίδιος ήθελε να είναι στο μυαλό μου.

Κάθε φορά που φυσούσε, έστω και λίγο, μου ερχόταν στο μυαλό η στιγμή που η ανάσα του χτυπούσε τον λαιμό μου. Ήταν μια γλυκιά αίσθηση, την οποία ήθελα να βγάλω από το μυαλό μου για πάντα. Ήταν περίεργο. Μόνο στη σκέψη του ονόματός του ήθελα να με χαστουκίσω που έκανα τη σκέψη εξ αρχής.

Είχε πολύ ζέστη εδώ μέσα και είχα το παράθυρο και τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Φορώντας το μαγιώ μου, ένα σορτσάκι και ένα τρυπητό μακρυμάνικο μπλουζάκι -γιατί όλοι ξέρουμε πως θα παγώσω στη παραλία-, έβαλα τις σαγιονάρες μου και άνοιξα τη πόρτα για πρώτη φορά μετά από δύο ώρες. 

Και που την άνοιξα, το μετάνιωσα αμέσως. 

Την ίδια στιγμή που βγήκα από το δωμάτιό μου, περνούσε ο Ed. Μου χαμογέλασε. Μου χαμογέλασε. Έκανα μια ξινή φάτσα και τον προσπέρασα. Δεν έμεινε όμως στο μυαλό μου απαρατήρητο η πόλο μπλε μπλούζα που τόνιζε το σώμα του. Ή η λευκή βερμούδα που έδειχνε τα γυμνασμένα πόδια του.

Κατέβηκα τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς τα έξω, με το σπέρμα του διαβόλου να με ακολουθεί. Στις σκάλες της βεράντας περίμεναν η Anna με τον Jason και συζητούσαν, με εμένα να τους κοιτώ αμήχανα. Αν τα φτιάξουν σήμερα το βράδυ όταν τους αφήσουμε σε ένα απομονωμένο και ρομαντικό σημείο, ίσως αύριο το πρωί έχουμε ένα νέο ζευγάρι.

Ίσως.

Το πάρτι της Liv Roberts ακουγόταν από το σπίτι μας, και ας η παραλία ήταν μερικά μέτρα μακριά. Κατεβήκαμε όλοι μαζί τα βράχια και περπατήσαμε κατά μήκος της θάλασσας, μέχρι το σημείο που έκαιγε η φωτιά. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρχαν κάθε λογής ηλίθιοι άνθρωποι όπως ο Nelson Riggs από το λύκειο του St, Jude's, αλλά και άνθρωποι με μερική ευφυΐα όπως η Natalie Mason, η οποία πριν λίγες μέρες έγινε αποδεκτή στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης.