24 hours and 1 second | Book 2 | ✓

0.2

Όταν ήμουν πιο μικρή, η μαμά ερχόταν κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου και μου έλεγε από ένα διαφορετικό παραμύθι. Ιστορίες, θρύλοι και μύθοι, για ήρωες που ξεπέρασαν τα όριά τους, ρίσκαραν, και στο τέλος βρήκαν δικαιοσύνη. Ιστορίες για ήρωες που κανείς δεν θα πίστευε πως στο τέλος θα ήταν όντως ήρωες. Γιατί κάποιοι δεν πίστεψαν σε αυτούς, δεν τους βοήθησαν, δεν ήταν δίπλα τους. Και όμως, αυτοί οι ήρωες τελικά δεν χρειάστηκαν τίποτε παρά μόνο πίστη. Στον εαυτό τους.

Τώρα που μεγάλωσα όμως, αυτά τα παραμύθια είναι κάτι παραπανω από παραμύθια. Σαχλαμάρες ίσως. Ίσως πάλι, ο όρος παραμύθια τα περιγράφει επακριβώς. Δεν υπάρχει τίποτε αληθινό, τίποτε ρεαλιστικό, τίποτε πραγματικό σε αυτές τις ιστορίες σε σχέση με την πραγματικότητα. Και όμως, κάποιοι ακόμη πιστεύουμε πως αυτά τα παραμύθια, θα έρθουν στην πραγματικότητα.

Πριν τον Eric Northman (True Blood) και τον Damon Salvatore (The Vampire Diaries) υπήρχε ο Nate Archhibald (Gossip Girl) και ο Κύριος Darcy (Περηφάνια και Προκατάληψη) και πριν από αυτό, υπήρχε ο πρίγκιπας Philip (Η ωραία κοιμωμένη) και ο Πρίγκιπας Eric (Η μικρή γοργόνα) . Όλες μας έχουμε ονειρευτεί πώς θα ήταν να ζούσαμε σε έναν από αυτούς τους κόσμους, γιατί θα ήταν ωραίο να είσαι πριγκίπισσα, βρικόλακας, ή μία εντελώς ηλίθια και άσχετη γενικώς που στο τέλος δυστυχώς ή ευτυχώς, θα ήταν το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο.

Ξέρω πως ακόμη γίνεται. Το κάνω και εγώ. Μη ντρέπεσαι, πες το. I don't judge.

Τέλος πάντων, μέσα σε αυτή την φλυαρία στο μυαλό μου, κατάλαβα πως ο Max τελικά ήταν μια εμμονή. Είναι κάτι εντελώς άκυρο, αλλά τα λόγια της Liv με έκαναν να κάτσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Τα μέχρι τώρα σχέδιά μου από τότε που ήμουν δεκατέσσερα, ήταν εντελώς παντελώς ανέφικτο να πραγματοποιηθούν και μπορώ άνετα να καταλάβω το γιατί. Πίστευα πως αγαπούσα τον Max, πράγμα που κατά πενήντα τις εκατό ακόμη πιστεύω, αλλά ο Max ποτέ δεν με αγάπησε. Γιατί όταν κάποιος αγαπάει κάποιον, ποιος ο λόγος να πάει με τη καλύτερή σου φίλη;

Την τότε καλύτερή σου φίλη.

Οπότε μπορούμε όλοι να καταλήξουμε στο γεγονός ότι μάλλον ποτέ δεν θα γίνω πρόεδρος των ΗΠΑ, και σύζυγος του Max, όπως ονειρευόμουν τα τελευταία τρία χρόνια. Το οποίο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είμαι εντελώς τραγική.

Μπορώ να μυρίσω ακόμη και τα νύχια μου για να καταλάβω το γιατί πιστεύω κάτι τέτοιο.

Έτσι, όπως ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου με το λάπτοπ κλειστό πάνω στη κοιλιά μου, και ας έκανα πως ήταν μία το βράδυ ενώ ήταν μόλις έντεκα και μισή το πρωί, ανακάθησα πάνω στο κρεβάτι μου, κάνοντας το λάπτοπ να κατέβει στα πόδια μου. Το άνοιξα αμέσως και η οθόνη φωτίστηκε με μια φωτογραφία μου με τον Max. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξω και φόντο σύντομα.