Bladed

Blade 6: Missing Prologue

CHAPTER 6: Missing Prologue

A/N: For this chapter I used 5 seconds of summer's Broken home.

________________________________________________________________

The last vision I had had of my family was their sad little face peeking through the class of my father's coffin. Namatay ang aming ama sa pagligtas ng isang bata na kanilang kapitbahay dahil sa sunog sa kanilang lugar. He was always a good father to us. Kahit hirap na hirap na siya kita naming kung paano siya humahanap ng paraan para kahit Masaya kami sa simpleng bagay.

Naging mahirap ang aming buhay dahil na rin sa alaala ng aming ama. Hindi lingid sa akin ang madalas na pag-aaway ng aking mga magulang ngunit alam ko hirap din ang aking ina lalo pa at buntis ang aming ina  kung kaya't napagpasyahan ng aming ina na lumipat ng bahay na titirhan. 

Maayos naman kaht papaano ang aming nagging pamumuhay hanggang sa nakilala ng aming ina ang isang lalakeng nagngangalang Lloyd. A tall guy with so much visible muscles in his arms and legs.

Our mother never said anything to me about Lloyd but I now from the very beginning that he is her boyfriend. I saw them one night kissing in the kitchen. 

Ayos naman sana ang naging pamumuhay naming kahit hindi marangya ang buhay naming apat. Ngunit nagbago ito ng dumating ang isang araw na akala ko'y isang ordinaryong umaga lamang.

"Babalik rin kami pagkalipas ng isang oras, Rill. Alagaan mo muna si Cyan." Bilin ng kanyang ina pagkasakay ng pickup truck ni Lloyd. She saw Esme's sad little face peeking out the grimy back window of the pickup truck.

"Opo. Maghihintay po ako dito." Tugon ko and I've waited for hours, days and weeks for my mother and sister's return to no avail.

Back in an hours, yeah, right.

After a month ay pinalayas sila ng kapatid sa nirerenta nilang bahay nang kanilang landlady dahil wala ng silang ipangbabayad at binigyan na rin sila nito ng dalawang buwang palugid.

"Ate, paano na tayo? Bakit hindi na tayo binalikan nila Mama? Malungkot na tanong niya sa akin habang ineempake an gaming mga konting damit.

"'Wag kang mag-alala, ako ang bahala sayo," taning naging tugon ko sa aking kapatid. Ngunit sa loob ko ay takot na takot ako para sa aking sarili at higit sa aking kapatid.

Wala aking magawa kung hindi ay magpatuloy ang aming buhay sa lansangan. Tumira sa pinagtagpi-tagping karton at pagpalipatlipat ng matutulugan. I was 12 years old and my sister was just 6 years old, living in the street and surviving from the fruit swiped from an open market and whatever could be found in dumpsters and trash cans. Those eggs and sausage had seemed like a gift from a God I'd begun to think had forgotten us.

Living without food and just waiting for it to fall from the hands of people with good hearts is not easy. Not really easy. Ngunit ang mabuhay ng walang makain, walang matirhan at walang magulang na gagabay at mag-aaruga ay higit na miserable.

Dahil nga sa lansanagn kami tumira madalas ay napapaaway ako sa kapwa naming bata na katulad naming na palaboy. And the only thing that helped me survived from the other kids was my knife. It was not an ordinary knife because it was specialy made by my father to me as a birthday gift when I turned ten

Isang araw ay iniwan ko ang aking kapatid sa ilalim ng isang tulay habang ako naman ay nagkalkal ng basura para makahanap ng makakain. Nang mapalingon sa direksyon ng aking kapatid ay bigla kong binitawan ang kahong may lamang pagkain at biglang tumakbo patungo sa kinalalagyan ng aking kapatid. Nawala sa isip ko ang pagkain dahil sa aking nakita.

I immediately pull my knife from my waist and stubbed it in the left arm of that older street kid who had tried to take away the food of my sister by struggling her through her neck.

As the punk had bent over his knees I'd kicked him, connecting with his upper chest. He pulled to the sidewalk, his breath whooshing out of his lungs like air from a depleted balloon. Pumping with adrenaline, I'd kicked him one more time in the ribs, and then had scooped up my sister and ran away from that place.

I always believe that life consists of ups and downs but I never saw the ups I'd created in my mind because all I've been experiencing were the downs life and fate can offer. Hindi nga ata matatapos ang paghihirap naming ng aking kapatid.

Isang gabing umuulan, madulas ang kalsada at nagliliwanag lamang tuwing gumuguhit ang kitlad sa kalagita ay nagmamadali kaming lumipad ng mapagtutulugan. Masyadong malakas ang hangin kung kaya ay madaling mabasa ang tinutulugan naming.

Kasama ang ibang mga palaboy ay naghanap kami ng ibang lugar na hindi madaling mabasa.

Ngunit sa hindi inaasahang nangyari ay nahagip ng kapatid ko ng isang malaking truck. Sa sobrang bilis ng nangyari ay nakita ko na lang ang aking kapatid na nakahandusay sa basang semento.

"Tulong! Kailangan namin ng Tulong!" Paulit-ulit kong sigaw na mistulang nakikipagkompetensya ang aking boses sa ungay ng buhos ng ulan. Ngunit kahit ano atang lakas ng aking sigaw ay walang tulong na lalapit sa amin.

Sabi nila ang kamatayan ay isang parusa sa mga masamang tao para matigil ang kanilang masasamang gawain at mawala sila sa mundo. Maaaring tama sila. Ngunit sa mura kong edad na katorse ay napatunayan kong mali sila. Parusa ito sa mga taong buhay at patuloy na nabubuhay habang nakikita nila ang mga taong nawawala sa mundong ibabaw at kamatayan nang kanilang mga mahal sa buhay. Masakit. Sobrang sakit na halos hilingin mo na lang sa itaas na sana hindi na lang ako nakakaramdam ng kahit na anong emosyon para lamang protektahan ang iyong sarili sa sakit at pighati.

Gusto kong sisihin ang mga magulang naming sa pagpabaya sa amin ngunit alam kong imposible dahil wala naman sila dito sa kinasasadlakan naming ngayon. Gusto kong magpapadyak sa inis sa aking sarili at sa mga taong wala man lang pakialam at dumadaa't pumaparito lamang sa aming harapan pero alam kong hindi naman iyon makakatulong sa sitwasyon ko ngayon. Gusto kong may gawin ako para sa aking kapatid pero sadyang wala talaga akong magawa.

"Tama nang iiyak mo na lang muna ang sakit na nararamdaman mo. Bukas makalawa magbabago din 'yang nararamdaman mo," pangungumbinsi ng aking isipan sa aking sarili dahil hindi ko na alam kung ano ang dapat kong isipin. Siguro sa ganitong sitwasyon, hindi na masamang kaawaan ang sarili at hayaang ilukmok ang sarili sa kalungkutan.

Rinig kong parang may tumatawag sa aking pangalan kaya napapitlag ako.

"Wake up, Rill."

Nabuka ko aking mga mata and I saw two jet black orbs. Nilibot ko paningin ko at napag-alaman kong nasa loob kami ng aking kotse at nasa garahe ng aking bahay.

"It's a long day for you. I think its time for you to rest."

"Thank you for driving me here." Tanging naging tugon ko kay Cage gamit ang malat kong boses.

"Don't mind it," sabay bukas ng pinto sa kanyang tagiliran. Napatingin ako sa kanyang ginagawa hanggang sa makalabas siya ng kotse. Sinundan ko pa siya ng tingin mula sa side mirror hanggang sa lamunin siya ng dilim.

Napasandal ako sa inuupuan ko. Pagod ang aking naramdaman dala marahil sa napag-aalaman kong nangyari kay Asia at sa panaginip ng aking madilim na kahapon.

Indeed it was a long day. Maybe Cage was right. It's better to take a rest now.

Umibis ako sa sasakyan at dumeretso sa kwarto. Pagkatapos ng dapat gawin ay pinatay ko ang ilaw at humiga sa kama.

Napabuntong hininga ako ng malala ko ang aking naging panaginip kanina. Panaginip na hindi aakalaing naransan ko. Digging buried memories was like hollowing out a rotten item. The more you get deep the more it sting.