Görevimiz: Evlilik

6. bölüm

Yukarı cıktıgımda aklımdaki o düsünceleri hemen sildim. O sadece  bir anlik soylediye kendimi inandırmaya ve beynimin içindeki soruları dindirmeye çalışıyordum. Arkamda bir dokunuş hissettiğimde ellerimle uğraşmayı kesip ani hareketle arkamı döndüm. Karşımda duran Kayahan ile az önce susturduğum sorular içimde daha da yankılanmaya başlamıştı.

" O çocuk sana daha öncede bulaştı mı?!" Diye bağırınca bende sinirlenmiştim. O kimdi de bana bağırıyordu.

"Evet ama bundan sanane! Sen kimsin?!" Diyince Kayahan bunu beklemiyor olacak ki yüzü hafif şaşkın bir ifadeye büründü. Bu halı içimden anırmama sebep olsada dısarı yansıtmamıştım tabiki.

" Ben senin kocanım canım. Tamda birkac dakika önce oldum hemde. " derken sırıtması benim sinirlerimin yerle bir olmasına sebep olmuştu. Disleri de güzelmis bu arada. Yabi sırf gördüm ondan sey ettim. Neyse.

"Kes be kes. Neyse. Ben eve gidiyorum. " diyip tam arkamı dönmüstümki beni kayahana ceviren bir el gitmeme engel oldu. Kayahana dönünce kolumu çekmeye çalıştım. Ama çalıştım. Sadece yani.

"Hicbir yere gidemezsiniz bayan inat. Seni eve ben bırakıyorum. O pislik herifi öldürmediysem tek nedeni daha yeni evlendigim eşimi hapise girip yanliz bırakmayayım diye." Kayahan bunları derken aynı zamanda beni arabasına doğru yonlendiriyordu.

"Ben kendim gidebilirim Kayahan gerçekten. "

"Artık eşimsen sana bilmen gereken ilk huyumu söylemek isterim.." beni kendine çevirip aynı zamanda tam gözlerimin içine bakarak devam etti.

"Söylediğim söze karşı çıkılmasından nefret ederim." Diyip tebessümle bana baktı. Dislerine bakıp gozlerimi üzerinden çektim. Şöförün yabındaki koltuğa oturup onunda binmesini bekledim bu arada da büsranın bana attığı 94 mesajın bildirimlerini sildim.    
Kayahan da arabaya binip bekledi. Bekliyorduk. 5 dakikadan sonra ona döndüm. 'Eee'  der gibi ona baktım.

"Heralde nerede oturduğunu bilmiyorum. Bunu tahmin edecek kadar zeki de değilim canım. " diyince tabii ya dedim icimden. Cocuk nerde oturdugumu nerden bilecek. Salak mekselina.

"Sey.. pardon. Düsünemedim. Sen sur ben tarif ederim sana. " dedigimde başını sallayıp arabayla ilerledik. Sessiz yolculuğumuz başlamıştı.

⏲⏲⏲⏲⏲⏲⏲

Evimizin önüne geldigimizde konuştum.

"Dur. Işte burası." Dediğimde durduk. Ben arabadan inip doğruca eve yurüdüm. Arkamdan gelen korna sesiyle urksemde belli etmeden arkamı döndüm. Biraz aşagıya egilip camdan bana bakan Kayahanla karşılaştım.

" ee kocana bir güle güle yok mu yani?"

"Güle güle bay gıcık. Şimdi bedeninizi ve arabanizı lütfen evimin önünden alın."dedim hafif alaylı sesimle. Ya da kısaca bok sesimle. Alayli olmaliydı.. neyse kapat konuyu.

"Pekâlâ. Iyi günler karıcığım. Bende göbek atmıyorum burda oldugum için.  Size de aynı sekilde. Zorunluluk diyelim." Dedi ve asfaltı öttürerek evin önünden hizla uzaklaştı. Son cümlesi beni kırmıştı ama boşver dedim içimden.  Ne düşünmüştüm bana aşık olduğunu falan mı? Tabiki zorunluluk.

Evin kapısını açan anneme sarıldım. Bana sarılmadiğina gore kesin yemek yapıyordu. Ve elleri yemekliydi.

"Ne oldu tatlım. Iyi misin?"

"Iyi değilim anne hic değilim. Evlendigim adama aşık olmak istiyordum. Onunda bana ama olmadı. Neden istediğim hicbir sey olmuyor anne?" Derken istemsizce akan göz yaşlarım annemin yelegine düşüyordu. Annem burnumu cekmemle agladıgımi anlamistı