SAHNE ARKASI(TAMAMLANDI)

1.PERDE

Temmuz

2005

Kız küçük boy aynasının karşısında da büyük bir dikkatle kendisini inceliyordu. Üzerinde beyaz boyundan bağlamalı bir elbise vardı-bronzlaşmış teniyle kusursuz bir tezat oluşturmuştu-uzun kumral saçlarınıysa büyük bir özenle taramıştı. Saçına toka yâda taç takıp takmaması gerektiğini düşünüyordu acaba taksa çok mu abartılı olurdu? Peki ya makyaj? Makyaj yapmalı mıydı? Makyaj düşüncesini hemen aklından sildi, belki yeterince hızlı ve sessiz olabilirse annesinin malzemelerini aşırabilirdi ama sonuçta onları kullandığında annesi makyaj yaptığını anlayacaktı ve o zaman büyük ihtimalle kafayı yiyecekti. On üçün makyaj için çok erken olduğunu düşünüyordu muhtemelen haklıydı da;Bihter sadece bir parlatıcı ve göz kalemi istemesine karşın bu bile annesine göre abartılıydı. Misafirlerin yanında azarlanmak istemediğinden-özellikle bu misafirlerin-hazır olduğuna karar vererek odasından çıktı. Daha koridora çıkar çıkmaz annesinin çılgınca babasını azarladığını duydu."O tabağı süslemek için o kadar uğraştım sense gidip masada o kadar yemek varken onu tatmışsın..."

Babası homurdanarak bir şeyler söyledi. Ah be baba... Diye geçirdi kız içinden. Anneme kafayı yediği zaman cevap vermemen gerektiğini onca yıl öğrenemedin mi? Başka kadınlara size öfkelendiğinde belki haklı olduğunu söylemeniz gerekirdi ama Aylin Onat'a hiçbir şey söylememek gerekirdi çünkü kızdığında her türlü lafa söylenme gibi bir özelliği vardı."Masa örtüsüne de damlatmışsın!"diye ciyakladı annesi. Tam o sırada kızın karşısındaki odanın kapısı açıldı, abisinin odasıydı burası. Hoş onunla arasında sadece bir yaş vardı ayrıca bazen üç yaşındaki bir çocuk gibi davrandığı hesaba katılırsa ona pekte abi denilemezdi."Bihter, ne yapıyorsun sen?"dedi ona kısık sesle."Odana geri dön, Batuhan'lar gelene kadarda çıkma. Annemin öfkesini üzerine çekmek mi istiyorsun?"Annesiyle babasının salondan gelen tartışma seslerini duyabiliyorlardı, şu anda annesi babasının daha onlar yeni evlendiğinde yaptığı sorumsuzca bir hareket hakkında söyleniyordu.

"Canını kurtar!"dedi abisi bir adım attı,kardeşini kolundan çekerek aralık kapısından odasına doğru sürükledi ve ardından kapıyı kapattı. O kapıyı kapattığında göz göze geldiler ve kendilerine hâkim olamadan gülmeye başladılar. Çoğunlukla kedi ve köpek gibiydiler kavgaları sebepsizce başlayabilirdi elle tutulur bir neden gerekmezdi. Bazense-özellikle bunun gibi yaz günlerinde-kavga etmez iyi anlaşırlardı, çünkü çoğu arkadaşları tatile gitmiş olurdu ve konuşacak tek kişi birbirleri olurdu.

Gülmeyi ilk kesen Bihter oldu yüzünü hemen ifadesizleştirdi, bu haliyle profesyonel bir poker oyuncusuna benziyordu. Hala gülen abisine baktı."Tamam, yeter artık. O kadarda komik değildi."

Bunun üzerine abisi ona doğru atıldı-kardeşinin bunu yapmasına sinir oluyordu-ağırlığı yokmuşçasına onu kaldırdı ve hemen arkasına yatağına doğru fırlattı. Küçükken kız kardeşi onunla başa baş mücadele edebiliyordu ama bu yıl abisi çok uzamıştı ve kilo almıştı. Boyu daha on dört yaşında olmasına rağmen 1.80'e ulaşmıştı. Bu belki de yıllarca basketbol oynamasının bir artısıydı belki de genlerle alakalıydı çünkü babası da çok uzun boyluydu.

Bihter üzerine çıkmadan önce abisini tekmelemeye çalıştı çünkü üzerine çıkarsa onun bütün saçlarını dağıtacağına emindi ve bu verdiği o kadar uğraştan sonra kendisine yapılacak en büyük kötülük olurdu. Aynı zamanda abisinin kendi kendisine verdiği bir ölüm fermanı. Abisi hızla onun havadaki bacaklarını yakaladı, kız kardeşi öfkeyle ona baktı. Normalde olsa avazı çıktığı kadar annesine seslenir ve abisinin onu dövdüğünü söylerdi ama şimdi annesi öfkeden köpürmüşken bunu yapmaması gerektiğini biliyordu çünkü bu annesinin sabaha kadar söylenmesi anlamına gelirdi ve bu belki de dünyadaki en sinir bozucu şeylerden birisiydi. Varsın saçları bozulsun işini kendisi halletmeye çalışacaktı. Abisi üzerine çıkıp kaptığı yastığı onun kafası indirdiğinde bir elini başını korumak için kafasına koyarken öbür eliyle de diğer yastığı almaya çalıştı. Onlar yatakta boğuşurken zil sesi apartman dairesinde yankılandı. Abisi elindeki yastığı bıraktı. Yüzü heyecanla ve mutlulukla parlıyordu."Geldiler."