Kolejdeki Feraceli (TAMAMLANDI)

~~Bir Parça İkiz~~

Medya:Fırat'ın İkizi

(Lütfen okumadan önce Halep'teki kardeşlerimiz için dua ediniz.)

SIRAÇ TANAY'DAN

Gözlerimi kapatarak derin bir sessizliğe daldıktan sonra gözlerimi cesaretsizce açtım.Hafif hafif esen rüzgar yüzümü yalayıp geçiyor,jöle sürmediğim saçlarım rüzgarın etkisiyle alnımın üzerinde dans ediyordu.Bugün doğal olmak istemiştim.Ama kıyafetimden ve tarzımdan ödün veremiyordum.

Yine siyah bir gömlek ve siyah bir pantolon giymiştim.Mucize'min rengi,siyah...

Gözlerimi korkuyla,sevinçle ve yavaş yavaş açarken,karşımda duran kocaman tabelaya başımı hafifçe kaldırarak baktım.

''ORTADOĞU TEKNİK ÜNİVERSİTESİ''

Endişeli miydim?Tabiki evet!Önümde kocaman bir tabelanın üzerinde dört yıl boyunca okuyacağım okul duruyordu.Çok çalışmıştım,dişimi tırnağıma takmıştım ve babam tarafından on yıl boyunca odama tıkılmıştım.Ama şuan,herkesin dilinde olan ODTÜ gözlerimin önünde beni çağırıyordu.

Yavaş adımlarla büyük kampüsün kapısına doğru ilerlerken,endişelendiğim zaman yaptığım şeyi yaptım.Ellerimi hızla saçlarıma daldırdım ve kampüsün kapısından besmele çekerek içeri girdim.Girişteki büyük koridorda ilerlemeye başladıkça yüzümde tatlı bir tebessüm belirmişti.

Yüzümdeki tebessümle ihtişamlı kampüsün uzun koridorunda salına salına yürürken,fakültemi aramaya koyulmuştum.Birkaç adım ilerledikten sonra sola döndüm ve fakülte kapısından geniş amfiye girdim.

Elektronik mühendisliği istiyordum ve kazanmıştım.Şimdi,her ne okursam okuyayım amacım Rabbimin rızasını kazanmaktı...

Geniş ve alabildiğine uzun olan amfilerde gözlerimi gezdirirken,artık bir üniversiteli olduğumu ve bazı huylarımı yıkmam gerektiğimi düşündüm.Lisedeyken kendimi hep arka sıralara atar ve kendimi insanlardan soyutlardım.Taki gözlerime bir çift siyah ayakkabı ilişene kadar...

İkinci sıradaki amfilerden birine yerleşirken,gözlerimdeki tüm bakışları hissedebiliyordum.Fakültedeki tüm kızlar gözlerini üzerime dikmişlerdi ve aralarında fısıldaşarak kıkırdamaya başlamışlardı.

Başımı yerden kaldırmadan ikinci amfiye yerleştim ve içimden ezberlediğim birkaç ayeti mırıldandım.

''Yalnız sana kulluk eder ve yalnız senden yardım dileriz.''

Fatiha Suresi,4

Yalnızca Rabbimden yardım istiyordum bu rahatsız edici bakışlar için...

Kızlar bana bakıp gülüşmelerini sürdürürken onlara dönüp 'Bu kadar komik olan ne?'diye sorma ihtiyacı hissettim.Mucize'mi şimdi çok iyi anlıyordum.Neden sürekli Ateş ve Melike ile didiştiğini,okula geldiği ilk günler neden sürekli ağladığını çok iyi anlıyordum.Allah'ı tanıyan biri için pis nazarlara maruz kalmaktan daha kötü bir şey yokmuş.

Fakültede ilk günüm olmasına rağmen ders kitaplarımı birkaç gün önce okula gelip temin etmiştim ve erkenden kitabımı açarak derse hazır bir şekilde öğretim üyesini beklemeye koyulmuştum.

Burası liseden çok farklı,bambaşka bir yerdi.Yıllardır yüzlerini görmekten bıktığım insanların artık yüzlerini görmüyordum  ve yeni yüzler tanımak için yol almıştım.Kendimi çaresiz ve yalnız hissediyor muydum?Tabiki evet!Ama bir okadar da mutlu hissediyor muydum?Ona da evet.

İçimde sadece büyük bir acı vardı,Mucize'me duyduğum hasret vardı.İki ay önce ona bir söz vermiştim.Bir daha onun yanına gitmeyecek,onu görmeyecektim.Ve iki ay boyunca verdiğim sözü tutmuş,yanına hiç gitmemiştim.Babasından isteyeceğim  gün görecektim onu.Yani minimum beş yıl sonra...