The return

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12
Jacob p.o.v

Mijn ademhaling is snel, mijn ogen zijn zwart en ik leun tegen de muur aan, om niet volledig door te slaan.

Ze gaat dood.
Ze gaat dood.
Ze gaat dood.

Caleb legt zijn hand op mijn schouder en ik open mijn ogen. 'Het komt goed met haar, Jack. Ze is sterk.' Zegt hij en kijkt me serieus aan. Ik knik langzaam en adem uit.

Kristen loopt met een verward gezicht naar binnen. 'Wat is er nou weer gebeurd?' Vraagt ze. Agressief trap ik tegen een tafel aan, die direct tegen de muur aan knalt. Iedereen in de wachtkamer kijkt me geschrokken aan. Kristen is stil en Caleb loopt naar haar toe. Hij fluistert het hele verhaal snel in haar oor en Kristen kijkt me met grote ogen aan. 'Jezus Jack.'

Ik laat me op de stoel neerzakken. Het is mijn schuld, ik heb ruzie gehad met Maaike, voordat ik terug kwam. Vlak voordat we aankwamen bij het feest, had Maaike me verteld dat ze van me hield. Ik had alleen als antwoord gegeven dat Kayla mijn mate was. Ze was woest en riep dat ze wraak zal nemen. Ik dacht dat ze overdreef en me bang probeerde te maken.

Het is mijn schuld.

Ik zie Laila verderop met een dokter praten en direct sta ik op, maar Caleb houdt me tegen. 'Jack, laat Laila nou. Zij is iets... beter in dit soort dingen.' Zegt hij. Ik grom gefrustreerd en Laila komt een paar seconden later aangelopen.

Ze kijkt niet blij.

'Jack...' Zegt ze zacht. Ik slik. 'Kayla... Ze is aan het veranderen.' Ik kijk Laila strak aan. 'In een hybride?' Vraag ik. Laila knikt langzaam. Ik bijt mijn tanden op elkaar en staar naar de muur achter haar. 'Laila... Weerwolven overleven zelden een transformatie naar een hybride.' Zeg ik tussen mijn tanden door en kijk Laila weer aan. Laila knikt langzaam en ik zie haar ogen waterig worden. 'Weet ik...' Zegt ze zacht.

Zonder iets te zeggen, loop ik naar buiten toe. Ik verander direct in mijn wolvenvorm en begin te rennen, zo hard als ik kan. Ik spring over een stroompje heen en ren naar rechts, het bos in. Mijn pas wordt nog meer versneld en ik hoor de herfst bladeren onder mijn poten kraken.

Ik stop met rennen als ik in het open veldje aan kom. Langzaam laat me neerzakken en verander terug in mijn mensen vorm. Ik bijt hard op mijn lip, als ik tranen op voel komen.

Je bent een Alpha, je huilt niet.
Je bent een Alpha, je huilt niet.
Je bent een Alpha, je huilt niet.
Je bent een Alpha, je h...-

Het herhalen van de zin stopt en ik voel een traan over mijn wang lopen. Dat is de eerste keer dat ik ooit tranen over m'n gezicht gevoelt heb sinds... sinds... waarschijnlijk sinds ik een baby was.

Ik haal diep adem en trek mijn knieën op en kijk naar een vogel, die een paar meter naast me landt. Ook die vogel, vervaagd uiteindelijk door de hoeveelheid tranen.

'Jacob, stop met huilen.' Zegt mijn wolf. Ik bijt op mijn onderlip en knik langzaam.
'Jacob, stop met huilen, zei ik.' Zegt mijn wolf. Ik knik opnieuw en haal diep adem, waarna de tranen stoppen.
'Je weet niet of ze dood gaat en ook al zal ze dood gaan, hoef je niet om te komen in zelfmedelijden hier.' Zegt hij streng. Ik sta op en adem uit. Ik loop naar het stroompje en gooi wat water in mijn gezicht. Ik sluit even mijn ogen en haal een paar keer rustig adem, waarna mijn telefoon af gaat.

Kayla p.o.v

'Kayla? Wakker worden, we gaan ontbijten.' Ik open langzaam mijn ogen en kijk recht in de ogen van Jackson. De geur van verse broodjes komt m'n neus binnen. 'Mama heeft broodjes gemaakt.' Glimlacht hij. Ik gaap en ga rechtop zitten. 'Ik kom eraan.' Zeg ik en trek snel een pyjama broek aan, waarna ik naar beneden loop.