Ξανά στον αγώνα!

Ξεκινήστε από την αρχή
                                    

" Τον Ορέστη? ", ρώτησε παιχνιδιάρικα

" Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,  νομίζω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς  τον Ορέστη.  Αλλά όχι χωρίς εσένα! "

" Άχου μωρό μου έλα εδώ. Το ξέρεις ότι θα συναντιόμαστε οπότε είναι δυνατό.  Κι επίσης να ένας λόγος που η τεχνολογία είναι χρήσιμη στην ζωή των ανθρώπων.  Τηλέφωνα,  μηνύματα,  Skype,  Facebook όλα στην διάθεσή μας! ", είπε πέρνοντάς με αγκαλιά

" Νομίζεις ότι όλα αυτά δεν τα έχω σκεφτεί εγώ? Αλλά φαντάζομαι έχεις σκεφτεί κι εσύ τις 'παράπλευρες απώλειες '!"

"Ναι,  αλλά ας το αφήσουμε και ας πάμε στα παιδιά καλύτερα.  Ήδη είμαστε εδώ 10λεπτά.", επεσήμανε και εγώ νεύοντας την ακολούθησαν προς τα έξω.
αμίλητη.  Ήταν προφανές ότι ήθελε να αποφύγει την συγκεκριμένη συζήτηση....

Καθίσαμε ξανά στο τραπέζι μας και προσπάθησα μάταια να παρακολουθήσω το θέμα συζήτησης,  ώσπου μου μίλησε ο Ορέστης.

" Είσαι εντάξει? ", μου ψιθύρισε για να μην ακούσουν οι άλλοι.

"Ναι.... " απάντησα αναρωτόμενη τον εαυτό μου αν όντως ήμουν καλά ή ήμουν έτσι για το τίποτα...
3 μέρες μετά (Παρασκευή)

Όλα έτοιμα. Τα παιδιά έχουν φορτώσει τις βαλίτσες τους και αποχαιρετούν όλους εμάς που είμαστε εδώ.  Ο κύριος Μιχάλης θα τους πάει στην Αθήνα στο αεροδρόμιο  ο καθένας θα πάει στην πόλη που πέρασε. Αυτή την στιγμή οι γονείς μου τους χαιρετούν κι εγώ στέκομαι λίγο παράμερα

Το όλο σκηνικό δεν μου κολλάει.  Δεν ξέρω γιατί.  Κάτι πάει λάθος!  Οι γονείς μου  αποχαιρετούν την Ειρήνη και τον Ορέστη. Ο κύριος Μιχάλης και η κυρία Ελένη  με τον Πανό κοιτάνε συγκινημένοι τα βλαστάρια τους.  Θα ρωτήσετε 'Κι εσύ τι κάνεις? '

Εγώ...  Εγώ χαμένη στον ορίζοντα...

Οι κολλητοί μου φτιάχνουν πλέον την δικιά τους καινούρια ζωή...  Την δικιά τους ιστορία!

Υπάρχει μεγάλη περίπτωση εγώ να μην είμαι πλέον σε αυτή...

Στα χέρια μου κρατάω δυο κουτιά.  Το ένα γράφει το όνομα της Ειρήνης και το άλλο του Ορέστης. Δεν θα μάθετε τώρα τι έχει το καθένα.  Μπορεί αργότερα... μπορεί και ποτέ!

Αφού τελείωσαν οι υπόλοιποι, οι γονείς μας μίλαγαν μεταξύ τους και εγώ πλησίασα αρχικά την Ειρήνη.

"Καλή τύχη! Ελπίζω να πάνε όλα καλά στην καινούρια σου ζωή! ", της είπα αγκαλιάζοντας την.

Να με προσέχεις... Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα