You will never know if the person you first met is your true love or just a way to see your one true to love in the end.
Note before reading: ginawa ko to maybe I was gradeschool pa kaya marami pa kong errors at hindi pa ganon kaganda ang writing s...
Napatingin ako kay Ate, she's just holding my hand tightly and looking infront. Saan kaya kami pupunta?
"Unnie, Saan ba talaga tayo pupunta?" I've been asking her that question twice, pero hindi pa rin niya sinasagot.
"W-Wag mong sabihin kaynila Oppa, and mom and dad ang pupuntahan natin okay? It's just a secret between of us" tumango naman ako. It's the first time that unnie told me a secret.
"M-Manong pakibilisan po, may naghihintay po kasi 'don" tumango naman si Manong, ang nagmamaneho ang kotse ng sinasakyan naming ngayon ni unnie.
"Osige po ma'am" sagot naman ni manong kay unnie
Napatigil sa pagmamaneho si unnie, nang may humarang sa dinadaan naming. S-Sino s-sila? They are wearing a mask, kaya hindi ko makita ang mga mukha nila, they even holding a gun-na nakatutok sa direksyon naming. W-What's happening?
Hinarap ako ni unnie, at niyakap niya ako ng mahigpit. Hindi ko mapigilan na umiyak. "Shh-'wag kang umiiyak baby. N-Nandito si unnie, ililigtas kita..." nakarinig nalang ako ng putukan, at rinig na rinig ko ang mga balan tumatama sa buong kotse.
"I...love...you" ang huling salita na sinabi ni unnie, bago siya mabawian ng buhay. N-No, t-this can't be h-happening. T-This is just a d-dream.
Napamulat ako, ramdam na ramdam ko ang pawis na dumadaloy sa mukha ko at sa katawan ko. Nightmare. I felt my tears falling-how could I move on, kung pakiramdam ko, sariwa pa ang nangyari sa amin ng ate ko makalipas ang siyam na taon. Sampung taong gulang lang ako 'non, pero kitang kita ko kung paano namatay si unnie sa harapan ko habang yakap yakap ako. She protected me that time.
Nakarinig ako ng katok kaya tumayo ako binuksan 'yun. Nakita ko si Oppa, my only kuya.
"Baby-wait-umiiyak ka ba?" hindi nalang ako umimik, at umupo na sa kama ko.
"Nightmare again?" he asked me, tumango nalang ako. Ayoko naman itago kay Kuya ang lahat-dahil alam niya kung nagsisinungaling ba ako o hindi. He knows me very much. Siya lang ang nag-iisa kong kapatid simula noong namatay si unnie, ayoko naman na pati siya ay mahal din sa akin. I became cold and even mysterious when it comes to others. Ayoko nang masaktan-maayos na sa akin na nasaktan ang noong una pero hindi ko na kaya kung masasaktan pa ako ulit.
He hugged me suddenly, "I am sorry kung wala ako sa oras na mangyari 'yun, Jane. I am sorry that I didn't even protect my two precious ladies that time" he's referring to me and unnie, I just hugged him back.
"It's not your fault, kuya"
I'm Adrianna Janelle Ann Shin, just call me Janelle for short. 19 years old, and half Korean and half Filipino. My family call me Jane/Janelle or Baby Jane, others call me Ann from my third name.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Tatlo kami magkakapatid sina unnie at oppa, ako ang bunso sakanila habang panganay si unnie. My oppa is Lyron Shin.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
BUMABA na kami ni kuya sa kwarto ko at dumiresto na sa dining hall. My parents were waiting for us.
I kissed my dad and mom's cheeks and greeted them good morning. Tumabi na ako kay kuya.
"Good morning baby" pagbati sakin nina mom and dad, ngumiti naman ako.
"Pwede ko ba bisitahin si Ate?" I asked them while eating, napatingin naman silang dalawa sakin pati si kuya.
"Please..." pagsusumango ko sakanila
"Sigh, okay. Kung 'yan ang gusto mo" sabi naman ni dad, napangiti naman ang malapad. Sa wakas-mabibisita ko ulit si unnie.
"But you need Lyron to come with you" suggest ni mom, tumango naman ako. Bukas na lang ang bibista kay unnie.
NILAPAG ko na ang bulaklak na binili naming ni kuya sa harapan ng cemetery. Ngumiti ako, habang naman inaalis ni kuya ang dumi sa grave stone ni unnie.
"unnie, miss na miss na kita." Mahinang bulong ko
"It's been 9 years, pero sariwa pa rin sa akin ang nangyari. Napakahirap talaga tanggapin na wala ka ngayon sa tabi namin, na hindi ka namin kasama ngayon" sabi ko
How could I move on with these painful feelings? Sigh
note from the author:
so mapapansin niyo ito lang medyo maayos na chapter because ito lang ang naedit ko noon, at ang mga susunod na chapters ay unedited na.
