Ik zit in spanning te wachten tot de volgende word geroepen. Ik zit in de grote woonkamer van het weeshuis, als laatste. Er is een familie die een jongen en een meisje willen adopteren. Een jongen hebben ze al, Steven, wel een aardige gast. Mevrouw Callis, de huisbaas, komt de woonkamer in. "Ze hebben hun keus al gemaakt," zegt ze spijtig. Ik zucht. "Het was te verwachten," zeg ik zo optimistisch mogelijk. Ik probeer altijd overal het goede in te zien, maar langzaam gaat dat weg door de hoeveelheid mensen die me niet willen. Oké, ik kan druk zijn, en koppig, maar ook lief en behulpzaam... "Kop op, er komen nog meer mensen," zegt Callis met een kleine glimlach. Ik knik, en sta vervolgens op, om naar mijn kamer te gaan. Wanneer ik op mijn kamer ben, pak ik mijn gitaar en ga ik op mijn kleine bed zitten. Ik speel een paar liedjes, wanneer ik Callis' stem door de luidsprekers op de gang hoor. "Wil iedereen zich weer melden in de woonkamer, er is weer een gast." Ik zucht en aarzel of ik zal gaan. Misschien word ik wel geadopteerd. Nee, vast niet, ik heb het wel weer gehad vandaag. Ik begin weer een liedje te spelen, en begin er zachtjes bij te zingen.
De volgende ochtend gaat mijn wekker al vroeg voor school. Een misselijk gevoel komt in me op. School. Nee, dat is dus echt niks voor mij. Ik word niet gepest of zo, maar ik heb gewoon een hekel aan de mensen daar. Ze zijn allemaal nep. Ze doen allemaal alsof ze je mogen, zodat ze niet alleen zijn. Ik heb geen vrienden, geen behoefte aan. Ik doe wel aardig tegen iedereen, maar niet meer dan dat. Met moeite stap ik uit bed, waarna ik me snel omkleed, mijn haren kam en tanden poets, en naar beneden strompel. Callis staat in de keuken met haar eeuwige glimlach en geeft me een bord met een broodje Nutella. Ik plof neer op een stoel aan tafel en werk het voedsel langzaam naar binnen. Ik ben niet zo'n ontbijter. Een kwartiertje later loop ik langzaam naar school. Op naar een lange, saaie, vermoeiende dag.
Wanneer school eindelijk afgelopen is loop ik weer naar 'huis'. Ik stap de woonkamer in en kijk tegen een lange mannenrug aan. Ik ben zelf niet zo groot, dus lijkt hij nog groter. Ik stap om hem heen, en zie dat iedereen er zit. Oh. "Sorry, ik kom van school," zeg ik tegen Callis, die naast iedereen staat. Ze glimlacht. "Geeft niet, ga gauw zitten," antwoord ze. Ik gooi mijn rugtas in de hoek en plof neer op de bank. "Ik ben dus Harry Styles, ik ben tweeëntwintig jaar, en ik kom een meisje adopteren," zegt hij. Hij heeft een diepe, ietwat schorre stem, kort, krullerig haar, en hij is lang. "Oké, helemaal goed. We gaan het rijtje maar gewoon af," zegt Callis. Doen we het een keer niet op achternaam, ben ik alsnog als laatste. Ik zucht. Ik kan nu net zo goed naar mijn kamer gaan en huiswerk maken, aangezien hij toch Maddison of Ashley neemt, de twee bitches. Harry gaat het kamertje in samen met het eerste meisje, en geduldig wacht ik af.
Zodra het meisje voor me is geweest, kijkt Harry me aan. Verbaasd kijk ik om me heen. Oké dan. Ik loop voor hem uit de kamer in, en kijk even om me heen. Het is niks veranderd sinds de laatste keer, wat een jaar terug was. Ik ga in kleermakerszit op de stoel zitten, terwijl Harry op de stoel ertegenover gaat zitten. Er staat een grijze tafel tussen. Eigenlijk lijkt het net op een verhoor of zo... "Dus, hoe heet je?" vraagt hij met zijn 'Mr. Perfect' glimlach. "Cady West," antwoord ik, terwijl ik de man eens goed bekijk. "Hoe oud ben je?" Ik wist dat hij dat ging vragen. "Is het zo standaard?" vraagt hij opeens. Ik frons en kijk in zijn groene ogen. "Zei ik dat hardop?" vraag ik. Hij lacht en knikt. "Oh." Ik bijt op mijn lip. "Maar ik ben vijftien," zeg ik na een paar seconden. "Je weet vast de volgende vraag al," zegt Harry glimlachend. Ik lach ook. "Mijn hobby's zijn gitaar spelen en zingen, en uhh... verder doe ik niet zo veel," zeg ik. "Fout!" roept hij opeens. Met grote ogen kijk ik hem aan. "Dat zijn wel mijn hobby's," mompel ik. Hij lacht. "Ik bedoelde dat ik niet zou vragen wat je hobby's zijn, maar wat je lievelingseten is," zegt hij. Ik grijns. "Oh." Ik frons terwijl ik nadenk. "Ik twijfel tussen een pannenkoek met boter en suiker, of een pannenkoek met Nutella," zeg ik. Harry grinnikt. "Ik mag jou wel, waarom ben je nog niet geadopteerd?" vraagt hij. "Omdat mijn achternaam onderaan staat, en Callis gaat altijd van boven naar beneden, dus voordat mensen bij mij komen hebben ze al iemand gekozen," zeg ik. Harry's mond vormt een O en hij bijt op zijn lip. "Mag ik je adopteren?" vraagt hij na een tijdje. Mijn ogen worden groot, en een glimlach siert mijn gezicht terwijl ik heftig knik. Harry lacht en knikt ook. "Dan ga ik je adopteren," zegt hij. Ik spring op en klim op de tafel. "Yes yes yes yes yes!" roep ik terwijl ik een vreugdedansje doe. Harry schiet in de lach en gaat met zijn rug naar de tafel staan. "Spring op m'n rug," zegt hij. Ik twijfel geen moment en spring vol zijn rug. Hij rent met mij op zijn rug het kamertje uit, het weeshuis door. Opeens staat Callis voor ons, waardoor we een noodstop moeten maken, wat helaas niet lukt, waardoor we met z'n drieën op de grond vallen. Het is even stil, voordat ik in de lach schiet. Callis staat snel op en kijkt me boos aan, waardoor ik nog harder moet lachen. Harry moet ook lachen en staat op. Hij helpt me opstaan, en al lachend loop ik achter Harry en Callis aan naar haar kantoortje. "Dus je wilt Cady adopteren?" vraagt Callis. Harry knikt. "Oké. Cady, pak jij je tas maar vast in, dan kan Harry de papieren even ondertekenen. Ik knik grijnzend en loop het kantoor uit. Op mijn kamer kijk ik uit het raam, en mijn ogen worden groot. Er staan tientallen mensen met camera's voor het gebouw. Snel prop ik mijn kleding in mijn tas, en doe mijn gitaar in de bijpassende koffer. Er word op mijn deur geklopt, en even later komt Harry binnen. Ik kijk van Harry weer uit het raam. "Waarom zijn er allemaal mensen hier?" vraag ik. Harry loopt naar me toe en kijkt ook uit het raam. "Paparazzi," zegt hij. "Waarom?" vraag ik verward. "Ik zit in een aardig bekende boyband," zegt hij. "Echt?" vraag ik. Hij knikt en kijkt een beetje nerveus. "Dat vind je niet erg, toch?" Ik schud mijn hoofd. "Tuurlijk niet! Dat is juist supervet!" roep ik enthousiast. Harry zucht opgelucht. "Kom, dan gaan we naar huis," zegt hij.
Zodra we het weeshuis uitlopen beginnen de mensen enorm te dringen om een goeie foto te krijgen. Verschillende vragen worden op me afgevuurd. Er komt een man voor me staan, waardoor ik er niet langs kan, en meteen heeft Harry het door. "Ben je geadopteerd door Harry?" vraagt de man. Al snel sta ik bijna helemaal ingesloten, tot ik een hand om mijn pols heen voel, en ik door de menigte gesleurd word. Ik kijk omhoog en zie dat het Harry is. Hij opent de deur van een zwarte range rover voor me, en snel stap ik in. Hij gooit de deur dicht en stapt snel aan de andere kant in. Meteen scheurt hij weg. Bang hou ik me vast aan de deur en de stoel. "W-waarom rijden we zo snel?" vraag ik bang. Harry kijkt me even aan, en remt hard af voor een stoplicht. "We moeten snel weg van de paparazzi," zegt hij. Hij scheurt meteen weer weg zodra het stoplicht groen is. Ik klamp me vast aan de stoel, en opeens beseft Harry zich waar hij mee bezig is. Hij begint langzamer te rijden, en wrijft geruststellend over mijn arm. "Sorry," zegt hij, voordat hij weer harder begint te rijden. Ik gil en knijp mijn ogen stijf dicht.
Na een tijdje stopt de auto en is het helemaal stil. "Cady?" vraagt Harry zacht. Hij schud me zachtjes heen en weer. Ik open mijn ogen langzaam in shock. Harry stapt uit en opent vervolgens de deur aan mijn kant. Hij tilt me langzaam uit de auto en doet de deur dicht met zijn voet. Hij neemt me mee naar binnen, en zet me neer in de hal. Ik schrik op door de knal die de deur maakt wanneer hij dicht gaat, en kwaad kijk ik naar Harry. Zijn ogen worden groot. "Uh oh..." Ik loop naar hem toe en kijk fel in zijn groene ogen. "Doe dat nooit, maar dan ook NOOIT meer!" schreeuw ik. "Het spijt me, Cady. Ik moest wel," zegt Harry verontschuldigend. Ik knik en bekijk de hal. "Kom, ik ga je een rondleiding geven," zegt Harry. Ik loop achter hem aan door het hele huis, tot hij grijnzend stopt bij de laatste deur. "En dit, is jou kamer," zegt hij terwijl hij de deur opent. Ik stap naar binnen en mijn mond valt open. "Wauw," zeg ik verbijsterd. "Het is prachtig..." Er staat een groot tweepersoonsbed in het midden van de kamer, en ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar het is écht heel mooi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
