A Night With My Boss

Night. 12

THE WEDDING DAY

"Hey baby ! Saan ka ba nanggaling?   Kanina pa kita hinahanap! I'm worried too at baka nawala ka na!"

"Mama sorry po."-paumanhin ng bata.

"She's with me."- at bigla naman dumating ang lalaking magiging ka partner ko sa wedding na to.

Sila nanaman nag mag-kasama.

Bahagya ko namang hinila agad si Ckari papasok sa hotel room kung saan kami pinag-stistay before the wedding. Malayo kase ang venue eh tagaytay pa, nakakainggit nga si Carla dahil matutupad na ang dream wedding nya. Well, mayaman kase ang mapapangasawa nya eh thats why.

Pasalamat nalang ako at hindi na sumunod pa ang lalaking yun dahil kung susunod pa sya baka hindi na ako makapag-timpi a sakanya.

"Mama nagiging bad ka nanaman samin ni tito Damien. Mama mabait naman si tito Damien eh pero bakit ayaw mo sakanya?"-angal pa nito. Habang nakasimangot na.

"Anak please you can't understand and please..stay away from him."-malungkot ko pang tugon.

Nakunsensya na ako sa anak ko pero hindi nya maiintindihan ang lahat.

"But mama.."

"Baby please diba love mo si mama?"

"Opo."-tuluyan nang pumatak ang luha nito.

"Then please baby. For mama, please."-I wife her tears.

"But mama he is mabait naman eh and we have th-

"Please..baby."

"O-okay po."

*tok-tok*

"Ahm.. ma'am ready na daw po ba kayo?"

"Okay na."

"Sige po ma'am pupunta na daw po ng Church lahat."

"Okay sige susunod na kami sa baba."

"Lets go Baby."

I hold her hand at handa na umalis. Nakasimangot parin ito at parang  walang gana. Muli ko naman itong inalo.

I level her and hug her.

"Don't be lonely na okay?"

She nod for her answer.

"Dito na kayo sumakay sakin."

Speaking of..

"Hindi na may service naman eh."

"I insist."-mariin nitong pahayag ulit.

He open his car for us pero nag-matigas parin ako. Tiningnan naman nya ako ng matalim dahil sa pag-tanggi ko, nabahag ang buntot ko sa estado ng tinginan nya saakin.

I’m use to it, noon. Pero sa ngayon para bang may namoong takot sa loob ko.

"Hi-hindi n-na, tara na Ckari sasakay na tayo sa-"

"Lets go little girl, mali-late na tayo."-putol nito sa sinasabi ko.

And he grab my daughter's hand from me para maisakay ito sa sasakyan nya.

WHAT DA?!!

Kukuhanin ko sana ang kamay nito sakanya ng mabilis nya ito binuhat at maisakay ito kanyang sasakyan.

"Ano pang tinatanga mo jan Ms. Eiren Castillo? your daughter is more comfortable here in my car, so you wag ka nang mag isip kung saan ka sasakay dahil wala ka nang choice."-pang-may halong insultong tugon nito.
And he smirk.

So, ano pa ba ang magagawa ko? Edi sasakay nalang.

But, this will be the last time na mag-kikita sila ng anak ko dahil sisiguraduhin kong hindi na sila ulit, ilalayo ko sila sa isa't isa hanggat hindi pa nila alam ang totoo.

Hindi man ito tama sa mata ng ibang tao pero ito ang tama para sakin. Selfish na kung selfish but I have to do this for my daughter and for me also. Ayokong masaktan si Ckari katulad ng naranasan ko at sisiguraduhin ko naman na magiging maayos ang lahat para kay Ckari kahit wala ang ama nya dahil pupunan ko yun lahat.
Kaya ko namang buhayin ang anak kong mag-isa at hindi na namin sya kailangan.

I was in the back sit seat while Ckari is in the shotgun sit.

Ayoko namang umupo dun no!

Medyo maingay ang byahe namin papuntang simbahan, mukha kasing masayang masaya ang anak kong kakwentuhan si Damien, at kung maitatanong nyo po...

Na- about of place na talaga ako.

"Tito Damien why we have the same eye color?"