Just friends (NL)

020

Connor kijkt me aan. Tranen stromen over zijn wangen en hij heeft een bloedneus. Er zit een gat in zijn hoofd en een glasscherf in zijn kin.
"Ik kan niet zonder jou." Zegt hij zacht. Ik kijk hem geschokt aan. "Wat is er gebeurt?" Vraag ik en ik loop dichter naar hem toe. "Ik weet het zelf niet meer." Fluistert hij door het snikken heen. "Sshhh, Con, niet huilen." Voorzichtig omhels ik hem en ik voel dat hij zijn hoofd niet te dicht in de buurt wil houden. Ik laat hem weer los en het huilen is gestopt. "Kan je je nog iets herinneren?" "Ja...." "Wat dan?" "I-ik ging, naar de bar en, geen legitimatie en daarom mocht ik geen alcohol en, ik sloeg de barman en daardoor heb ik een bloedneus en toen." Hij begint weer te huilen. "Sssshhh, rustig nou." Zeg ik en pak zijn hand vast, ik wrijf kalmerende rondjes over zijn palm met mijn duim. "Ik ging over straat, kwam mensen tegen en.... uiteindelijk kreeg ik een fles van iemand geloof ik. Of ik had 'm gejat. Ik weet het niet meer." Hij stottert en lijkt erg in de war. Het is raar, ik heb hem nog nooit zo gezien. "En daarna kreeg ik nog wat drank en daarna weet ik het niet meer." "Nou het was vast niks goeds." Zeg ik kijkend naar zijn gezicht. "We moeten dit schoon gaan maken Connor anders gaat het infecteren." Zeg ik snel. Alex komt naast me staan. "Mijn huis is dichterbij laten we daarheen gaan." "Nee niet met jou." Zegt Connor zacht en met walging. Alex houd zijn handen omhoog in zo'n onschuldige pose van ik heb niks gezegd. "Connor. We gaan naar Alex zijn huis. Anders gaat het infecteren." Zeg ik een beetje geïrriteerd. Hij zucht en rolt met zijn ogen. "Ah whatever." Zegt hij geërgerd.

Als we eenmaal in Alex zijn huis zijn loop ik voorop naar de badkamer. "Alex heb je jodium of iets? Waar ik Connor z'n wonden mee kan schoonmaken?" "Ja vast wel, wacht." Hij kijkt in het bovenste kastje in de badkamer terwijl ik Connor op de bedrand laat zitten. Alex geeft me een eerstehulpverleningtrommeltje en ik haal er een pincet uit. "Oké dit kan pijn gaan doen..." Zeg ik zacht terwijl ik Mn blik concentreer op de glasscherven in zijn gezicht. Ik hoor dat Alex een flesje of iets neer zet op de wasbak. "Dank je." Zeg ik snel en ik concentreer me weer op de scherven. Heel voorzichtig haal ik een klein stukje glas uit Connor z'n kin. Hij kijkt me met pijn in z'n ogen aan. "Moeten we niet naar een dokter of zo?" Vraagt Alex. "Jawel, hierna, maar het moet eerst schoon en gedesinfecteerd anders word het nog erger." Zeg ik en ik haal nog een glasscherf uit Connor's kin.

"Uiteindelijk heb ik in totaal 6 glasscherven uit Connor's gezicht gehaald. Daarna heb ik de wonden ingesmeerd en gedesinfecteerd met jodium." Zeg ik tegen de dokter. "Nou dat heb je prima gedaan, laten we er eens naar kijken." De wonden zijn ingepakt met gaasjes en verband maar de dokter haalt het er voorzichtig vanaf. Hij inspecteert Connor's gezicht uitgrondig om er zeker van te zijn dat er geen glasscherven meer vast zitten, en dat zijn wonden niet gaan ontsteken. "Nou mijn complimenten hoor, je hebt het ontzettend netjes schoongemaakt." "Dank u wel." Glimlach ik.

Connor krijgt een speciale wonden zalf mee, die hij er elke dag op zal moeten smeren tot dat de wonden weer heel zijn. Ik stap als laatste in de auto. "En nu?" Vraagt Alex. "Ik wil graag naar huis." Zegt Connor vanuit de achterbank. "Kate, wat doe jij?" "Ik blijf nog een nachtje bij jou." Zeg ik en ik glimlach naar Alex. "Oké, dan rijd ik gewoon eerst naar Connor's huis dan zet ik je daar af, goed?" Hij kijkt achterom. "Whatever." "Con, doe normaal, Alex heeft je zojuist en in zijn huis gelaten, en naar de dokter gebracht en hij heeft aangeboden je naar huis te brengen. Je kunt op z'n minst een beetje dankbaar zijn. Alex is de hele tijd nog aardig geweest en jij zit alleen maar te piepen. Wat heb je nou?" "Nou misschien dat hij mijn vriendin probeert te stelen." "Connor, doe normaal, ik ben nog steeds jou vriendin en ik hou nog steeds van jou." "Ja maar je blijft ondertussen wel twee nachten bij een anderen jongen slapen." "Dus? Mag ik geen vrienden meer hebben van jou?" "Jawel maar.. het voelt gewoon alsof ik niet meer goed genoeg ben voor jou." "Je zal altijd goed genoeg zijn voor mij Connor, maar ik heb nu gewoon even tijd met mijn beste vriend nodig." "...kunnen we dan nu vertrekken?" Vraag ik en ik draai me weer om om voor me te kijken. Alex start de auto. "Dank je." Fluister ik.

We zetten Connor thuis af en Alex en ik rijden door naar zijn huis. "Wat een drama." Zucht ik als we neer ploffen op de bank. "Dst zeker." Zegt Alex. "Wil jr wat drinken?" "Ja is goed." "Thee?" "Ja, graag." Alex staat op en loopt naar de keuken. Ik hoor de water koker en ik sta op. "Alex?" Ik trek mijn mouwen over mijn handen en kijk naar de grond. "Wat is er?" "Maar wat nou als ik niet meer van hem houd...." Zeg ik zacht. "Dan heb je net gelogen, maar soms is een leugen nodig om iemand anders te beschermen." Ik knik. "Denk je dst je niet meer van hem houd?" "Ik weet het niet." "Ik wel." Ik kijk hem verbaasd aan. De waterkoker klikt en hij schenkt het water in een kopje. "Ik denk dat je vsn hem houd. Maar dat jullie allebei ruimte nodig hebben. Het is niet niks wat er is gebeurt. Dat weet je zelf ook." Ik knik. "Misschien heb je gelijk."

Ik ging de hele avond en nacht door met deze gedachten en kon het uiteindelijk gewoon niet meer dragen. Ik heb een briefje achtergelaten voor Alex. Medegedeeld dat ik zijn fiets binnenkort zou terug brengen. Toen ik aankwam op bestemming pakte ik mijn telefoon en belde ik. "Tis Kate, mag ik binnen?" "Tuurlijk." Niet veel later gaat de deur open en ik stap naar binnen. Ik sla mijn armen om hem heen en er rolt een traan over mijn wang. "Het spijt me Connor." "Ik snap het wel, je had gewoon even rust nodig. Net als ik. Alleen ik kon het niet zo lang aan als jij." Zijn stem klinkt gebroken en er rollen meer tranen over mijn wangen. "Hou je nog van me?" Vraag ik. "Natuurlijk houd ik nog van je Kate. Houden van is niet iets wat zomaar weg gaat." Hij wrijft geruststellend over mijn rug. "Ik vond het heel fijn dat jullie voor mij gezorgd hebben vanmorgen." "Dat was geen probleem, dat weet je." "Alsnog, ik was best wel een klootzak." "Dat geeft niet, je was gewoon jaloers. Zonder reden trouwens maar dat maakt nu even niet uit." "Het spijt me zo." Zeggen we allebei tegelijk.

------------------------------------------------------------------
A/N
Het spijt me dat dit zo'n flut hoofdstuk is :( . Ik ga proberen om bij de volgende meer mijn best te gaan doen. :)
1k mensen!!!! Holy schnitzels!! Dat is 1000 mensen!! Thank you soooooo much!!!!! Ik hou van jullie! <3
xoxo
Me