Ridouans perspectief
Ik doe me wel heel stoer en groot voor maar ik ga kapot van de pijn. Ik en yassin zijn net broers ik heb teveel met hem meegemaakt leuke dingen maar ook slechte maar toch bleven we altijd samen. Hij is gewoon een oudere broer voor mij. En nu nu ligt hij in coma en is er een kleine kans dat hij het haalt. Ik liep achter de school om te gaan roken maar zag alleen maar een verlaten lelijk oud verroest duister pleintje precies hoe ik me voel. Ik liep naar een bijna afgebroken bankje en ging er op zitten. Ik dacht aan alle tijden met yassin en de eerste tranen rolden over me wangen. Ik walg van mezelf als ik moet huilen maar ik kan niet altijd groot blijven ik verstopten m'n gezicht in mijn handen. Ik voelde een hand op mijn schouder het was sws een meisje ze kwam naast me zitten en ik rook soumia's parfum al. "Ridouan wat is er alles oke." "Ja" Tfoe heeft ze me ook nog zien huilen wat gaat ze wel niet denken "ridouan alsjeblieft vertel het me wat is er." "Je hoeft me niet zo te zien." "Ridouan je hoeft je niet groot te houden ik weet dat dit te maken heeft met yessin maar ridouan Allah is groot. Het kan nog goed komen met yessin en als je daar verdrietig om bent hoef je dat niet voor je te houden en op te kroppen het is beter als je er over praat met iemand. En je hoeft je zeker niet groot te houden voor mij ik ga heus niet anders over je denken schat." En ze gaf een kusje op de rug van mijn handen die ik nog op mijn gezicht bang om ze weg te halen ik huil bijna nooit en al helemaal niet in het bijzijn van anderen. Maar na dat ze dit zei ging er iets los in mijn buik. Nieman is ooit zo oprecht tegen mij geweest al mijn exe bleven bij mij om mijn naam de zoon van de grootste drugsdealer van Nederland, of ridouan de kickbokser maar soumia is anders. Ze heeft een goud hart en is niet bij mij om een domme reden maar omdat ze van mij houd. Ik hield voor voorzichtig mijn handen weg en keek haar aan. Ze keek medelijden terug. Ze zette m'n hoofd ik haar schoot en ging met haar handen voorzichtig Door mijn haar heen dit maakte me weer rustig. Ze vroeg of we langs yassin gingen ik stemden in. Ze wilden gaan lopen maar ik trok haar terug. "Soumia ik meen het ik zou echt niet weten wat ik zou moeten doen. Ik hou van je. Je weet half nog niet hoeveel." Ze gaf me die mooie glimlach die niemand kan overtreffen. Onderweg naar yassin was het stil maar het was een fijne stilte waar ik rustig in kon nadenken over dit alles.
Aangekomen bij het Ziekenhuis. We liepen richting Yassins kamer. Hij lag daar met allemaal kabels en machines om hem heen. Ik pakte een kruk en ging langs zijn bed zitten. Soumia liet me even alleen met yassin ze kent me pas maar ze weet dat ik niet van gevoelens uiten hou. Daarom hou ik zo van haar ze toont begrip met alles en heeft een goud hart. Soumia was de kamer uit en ik begon te praten. "Kom op yassin word wakker alsjeblieft ik weet dat he het kan je bent sterk genoeg. Ik weet niet wat ik ga doen zonder jou je bent een ouder broer voor mij die ik nooit heb gehad. Die tijden dat je het voor mij opnam toen we klein waren al het kattenkwaad dat we uithielden. Word wakker broer ik mis je." Ik ben een harde jongen maar wanneer het om familie gaat ben ik zo zacht als een kussen. Soumia klopte op de deur en kwam zachtjes binnen. Ze kwam naast me zitten. Ze pakte Yassins hand en begon ook te praten. "Yassin word wakker we missen je hier zo erg inshallah word je snel weer wakker." We bleven nog even zitten. Het was wel tijd om nu naar huis te gaan. We liepen naar de deur maar toen opeens hoorde we een zacht gekreun. Ik draaide me om en zag dat yassin wakker is geworden. Ik stond paf. "Yassin je bent wakker." "Ewa emshoem wat is er gebeurd." Soumia had in die tijd al een dokter geroepen. Ik was zo blij dat ik dat helemaal vergeten was gelukkig dacht zij tenminste nog een beetje na. De dokter onderzoeker hem en zei dat hij over een weekje weer naar huis kon. "Yassin je hebt ons echt laten schrikken man ik dacht dat ik je kwijt was." Je klinkt net als een meisje man ik weet wie gaat mij nou niet missen."
Deze man word ook echt nooit serieus.
Ik gunde hem een blik van wollah-waarom-ben-je zo-dom. En hij lachte terug als antwoord. We bleven nog even praten en verlieten daarna het ziekenhuis. Ik zag soumia met een grote glimlach naar me kijken. "Waarom lach je zo." Ze keek betrapt weg en bloosde een beetje. "Je bent weer blij en dat maakt mij blij." Mijn hart smolt. Ik tilde haar op en draaide rondjes met haar op de parkeerplaats. "Hahaha ridouan stop ik word duizelig!" Ik legde haar neer en gaf haar een kus op haar lippen. "Het komt door jou dat ik zo blij ben je had gelijkt vertrouw op Allah En alles komt goed."
Ze keek me glimlachend aan. "Yassin is een sterke jongen ik wist wel dat het goed kwam." "Yassin sterk, heb je deze gezien die zijn pas sterk." En ik liet me spieren zien. Ze gaf me een speelse stoot op me arm en we liepen naar de auto toe.
Soumia's perspectief
Het is allemaal goed gekomen yassin is ontwaakt uit zijn coma en Ridouan is weer blij. Hij zette me iets verder voor me deur af. "Doei schat." "Doei prinses." En hij gaf me een kus op me wang. Ik stapte uit en liep direct naar me kamer. Ik wilden net gaan liggen op me bed maar me moeder riep me naar beneden. "Soumia wil je naar de winkel voor mij!" " Ja kom al." Ik ging weer naar beneden pakte mijn sleutels en het boodschappenlijstje en vertrok. Ik liep de naar de appie en kocht alles wat ik nodig had. Toen ik die appie uit liep werd ik getikt op mijn schouder het was Anouar. "Hey soumia." "Hey Anouar." "Uhhm soumia." Hij maakte zijn zin niet af hij keek ergens heen. Ik wilden omdraaien om te kijken waar hij naar keek. Maar hij hield me tegen. "Uhmm nee wacht umh je ziet er echt mooi uit vandaag." Oké sinds wanneer complimenteert Anouar mij ik besloot gewoon normaal te doen. "Haha dankjewel." "He je was je schrift vergeten bij Engels." En hij haalde mijn schrift te voor schijn." "Oh bedankt was hem al kwijt." En lachte lief naar hem terug. Hij kwam steeds dichter bij ik stapte naar achter. En hij zetten steeds een naar voren tot ik de muur voelde ik kon nergens heen en voor ik het doorhad plaatste hij zijn lippen op de mijne ik stribbelden nog tegen maar hij was veel sterker. Het lukte me toch om los te komen. Ik rende zo snel ik kon weg. "Soumia wacht." Hoorde ik hem nog roepen maar ik rende door tot ik bij een park aan kwam. Ik nam plaats op een bankje. En begon als een klein kindje te huilen. Tfoe man waarom moest hij dat doen ik voel me zo vies. Het voelt alsof ik ridouan heb bedrogen. Ik belden hem snel voordat hij het van iemand anders hoorde want er waren wel veel jongens in de buurt straks kennen ze hem want ridouan is nogal bekend. Hij nam op.
"Ri-ridou-uan kan je naar het parkje vlak bij de Albert Heijn komen. "Ik kom er aan blijf daar."
Wat ze niet wist is dat Ridouan alles had gezien.
Wat vinden mijn lezers tot nu toe van het verhaal laat het me ff weten of ik verder moet gaan of stoppen. 💋
