My Personal Prince PL || Christian Collins

#13

W całym domu nagle rozległ się głośne pukanie do drzwi.

- Ashton otwórz proszę. - nakazała mama nabierając na widelec następną porcję. - Pewnie listonosz.

- Nie! - zerwałam się od razu. - Znaczy... ja otworzę.

Rzuciłam im sztuczny uśmiech i sprintem podbiegłam do wejścia. Byłam okropnie wściekła.

Z ogromnym zamachem otworzyłam drzwi opuściłam dom i z hukiem zatrzaskając wejście. Stałam teraz centralnie przed nim zabijając go wzrokiem. Wielkim minusem było to, że przy jego wzroście na pewno nie wyglądałam na wkurzoną. Raczej przypominałam obrażonego bachora.

- Czego chcesz idioto? - warknęłam.

- Aha, czyli teraz idiota, tak? - prychnął.

- Dziwisz się? - zadrwiłam. - Przecież Ben przez ciebie leży w szpitalu, a najlepsze jest to, że nic ci nie zrobił! Do tego nie wygląda jakbyś, ani trochę się tym przejmował! Wręcz przeciwnie. Jesteś z siebie cholernie dumny! - krzyczałam gestykulując rękami we wszystkie strony.

Gdy trochę ochłonęłam, dodałam.

- Czekają na mnie. Żegnam IDIOTO. - pomachałam mu od niechcenia i skierowałam się w stronę drzwi.

Rękę miałam już na klamce, ale Chris nadal nie ruszał się ze swojego miejsca. Włożył dłonie do swoich kieszeni i oparł się o ścianę. Widać, nie spieszyło mu się z odejściem.

- Możesz już iść, wiesz? - spytałam szczerze miejąc go dość.

- To byłoby bez sensu. - parsknął sztucznym śmiechem. - Za chwilę wychodzimy. - oświadczył po czym zajął się swoim telefonem.

Zdziwiona puściłam klamkę i odwróciłam się do niego całkowicie. Zmarszczyłam brwi próbując zrozumieć o co mu chodzi.

- Ale ja nigdzie nie idę. - uparłam się. - No, na pewno nie z tobą. - zadrwiłam skrzyżowałam swoje ręce na klatce.

Opuścił lekko urządzenie i jeszcze raz zerknął w moją stronę zupełnie bez jakiejkolwiek emocji na jego twarzy. Przypatrywał się mi świadomie lub nieświadomie sprawiając, że czułam się niezręcznie. Na koniec po prostu wrócił wzrokiem na ekran swojego telefonu z delikatnym, a jednocześnie cwaniackim uśmieszkiem.

Co go znowu śmieszy, hm?

- To nie było pytanie, ani propozycja Allison.

Wywróciłam oczami i weszłam w głąb mieszkania zwracając swoją uwagę na wszystkich członków mojej rodziny wciąż siedzących przy stole.

- Kto to był? - usłyszałam maminy głos. - Długo cię nie było.

- Ym... kolega z klasy.

- Mike?

- Nie.

- Ben?

- Nie. Ben nie chodzi do naszej klasy, mamo.

- Czyli Scott.

- Nie.

- Dave? - spytała zaskoczona.

- Nie...

- W takim razie kto to był Ally? Znam tylko tę czwórkę. - splotła swoje palce, a łokcie oparła o stół.

- Jest nowy. Porozmawiamy później, dobrze? Wychodzę. - wytłumaczyłam i włożyłam swoje stare trampki. - Pa. - rzuciłam.

Na dworze panował chłodny, przyjemny wietrzyk, więc na razie nie potrzebowałam żadnej kurtki, ani bluzy. Miejmy nadzieję, że ten idiota nie wymyślił czegoś co będzie trwało tyle co podróż do Australii.