Γεννημένη Πόρνη

Κεφάλαιο 7

Δεν κατηγορώ σε τίποτα τον Έις. Όλη αυτή η κατάσταση είναι καθαρά δικό μου λάθος. Δέχτηκα μια βοήθεια που δεν χρειαζόμουν, μια βοήθεια από έναν άλλον άνθρωπο που στο κάτω- κάτω πάντα θα έχει πρώτα τον εαυτό του. Μα δεν τον κατηγορώ, όλοι έτσι είμαστε.

Θα διορθώσω αυτό το λάθος, μέσα από το λάθος. Μα δεν θα κάνω άλλα. Και κάποια στιγμή κάπως θα σου το ξεπληρώσω Έις. Δεν έχει να κάνει με ευγνωμοσύνη ή ευχαριστώ... όχι, όχι, καθόλου... Έχει να κάνει με μία σου και μία μου. Μου έδωσες μια βοήθεια. Δεν την ήθελα, δεν μου έκανε καλό. Ήταν μια μαλακία η βοήθεια σου αλλά... αλλά ρίχνω τον φταίξιμο γι' αυτό μονάχα σε μένα. Και κάπως θα στην ξεπληρώσω την βοήθειά σου. Και ξέρεις κάτι, αλήθεια ελπίζω στην περίπτωσή σου να σου βγει σε καλό.

Μα για την ώρα έχω άλλα στο μυαλό μου, άλλα σχέδια. Και βασικά, πρέπει να βγω από το λάθος. Πρέπει να γίνω και πάλι υπεύθυνη για μένα, να βασίζομαι μόνο σε μένα. Αλλά σε αυτόν τον κόσμο, τα πράγματα δεν είναι όπως τα ξέρω, θα πρέπει να βρω καινούριους τρόπους να επιβιώσω. Δεν αρκούν τα κόλπα που ήξερα. Εδώ θα πρέπει να αλλάξω.

Να αλλάξω μα και να μείνω η ίδια.

Αν και απ' όσο μου λέει ο Ντάνες, η απόσταση για το συνεργείο του δεν είναι μακριά, εμένα μου φαίνεται αρκετή ώστε να αρχίσει το μυαλό μου να ταξιδεύει στα εμπόδια που σύντομα θα εμφανιστούν μπροστά μου. Ο Ντάνες οδηγεί σταθερά και σίγουρα... Ο αέρας με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Ο ήλιος με κάνει να κλείνω τα μάτια, σχεδόν ονειρεύομαι αλλά είμαι ακόμα ξύπνια. Και εκεί μες στην απόλυτη ηρεμία, για άλλη μια φορά η μορφή του Έις πετιέται. Και θυμάμαι...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με άγγιξε. Θυμάμαι όλα εκείνα τα βλέμματα που μου φώναζαν πόσο με σιχαίνεται. Η οργή του μεγαλώνει και μεγαλώνει και συνειδητοποιώ πως είμαι για άλλη μια φορά ηλίθια. Εγώ μπορεί να πήρα κάποιες αποφάσεις όμως δεν υπολόγισα στιγμή τις αντιδράσεις εκείνου. Τι διάολο περιμένω δηλαδή; Να πάω και να του πω πως θα συνεχίσω να μένω μαζί του –να είναι εκείνος το μόνο λάθος μου, εκείνος ο μόνος που θα του χρωστάω- και όλα καλά; Τι ακριβώς περιμένω; Να κλάψει από χαρά που επέστρεψα και να ευγνωμονεί τον θεό –βλέπεις Μίνα τον θεό σου εκεί που είσαι;-που δεν με πάτησε κάνα αμάξι χθες βράδυ; Έλα τώρα... Μα πως ήμουν τόσο ηλίθια! Πως δεν μου πέρασε από το μυαλό...

Είναι βέβαιο –περισσότερο από βέβαιο- πως την στιγμή που θα τον συναντήσω, θα υποδεχτώ τον Έις που πρωτογνώρισα. Τον Έις του Μίστερ Άλφα. Τον Έις τον μπράβο... τον Έις που ξανασυνάντησα εχθές. Αυτός ο Έις δεν υπάρχει καμία περίπτωση να με αφήσει να τον πλησιάσω με κανέναν τρόπο. Και από την μία ίσως αυτό να μην είναι ό, τι χειρότερο. Ίσως έτσι να μην χρειαστεί και να το ξεπληρώσω την 'χάρη' από την άλλη όμως, τι διάολο θα κάνω τώρα; Δεν θέλω να στραφώ στον Ντάνες για βοήθεια, ούτε σε κανέναν άλλο. Δεν θέλω να χρωστάω πουθενά την ζωή μου ρε πούστη μου, πουθενά! Αλλά... όχι πάλι στου δρόμους, όχι...