Γεννημένη Πόρνη

Κεφάλαιο 4

   Για άλλη μια φορά πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνω τον Έις με τον Ντάνες. Κοιτάζω το πρόσωπο του Έις από τόσο κοντά που δεν μπορώ να δω και τα δυό μάτια του την ίδια στιγμή. Τόσο κοντά που ξεχνάω ότι έχω ένα πρόσωπο μπροστά μου. Τόσο κοντά που ζαλίζομαι στα θολό μπλε των ματιών του. Αγγίζω το χέρι μου στο μάγουλό του και καίει... Την ίδια στιγμή μοιάζουν ολόιδιοι μα και εντελώς διαφορετικοί.

Ο Ντάνες είχε προσφερθεί να με γυρίσει πίσω. Από τη στιγμή που είχε φύγει ο Έις δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι τι τον είχε κάνει να ξεσπάσει έτσι. Τα είχε χαλάσει όλα. Η βραδιά έμοιαζε ιδανικά καλή μέχρι που εκείνος αποφάσισε να ξεσπάσει έτσι. Έπρεπε να το είχα προβλέψει όμως, από την αρχή κάτι τον έτρωγε. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε, έπειτα από τέσσερις μπύρες και μερικά σφηνάκια, είχα αποφασίσει ότι δεν ανησυχούσα για τον Έις μα τον μισούσα, το μισούσα που είχε καταφέρει να τα χαλάσει όλα.

Όχι πολύ αργότερα όμως έμαθα κάποια πράγματα για εκείνον και έτσι μετά σταμάτησα να τον μισώ και κάπου εκεί άρχισα να τον λυπάμαι... Αν καταλάβει κάτι τέτοιο βέβαια, ότι τον λυπάμαι, ξέρω ότι οι μέρες μου εδώ θα είναι μετρημένες.

Το αμάξι του Ντάνες ήταν καινούριο, μύριζε όμορφα και δεν ήταν κόκκινο. Ο Ντάνες ξεφύσηξε και μου θύμισε τον Έις υπερβολικά πολύ. «Δεν πέρασες και τόσο ωραία έτσι;» έμοιαζε να ξέρει τόσο καλά την διαδρομή που δεν τον ένοιαζε να κοιτάζει μπροστά.

«Δεν είναι αλήθεια» εγώ πάλι δεν έπαιρνα στιγμή τα μάτια μου από τα φώτα του δρόμου «απλά...»

«Μην του δίνεις σημασία, Μπίλλυ. Ο Έις πάντα έτσι ήταν από όταν ήμασταν παιδιά. Τίποτα δεν έμοιαζε να τον ικανοποιεί. Ξέρεις, είναι κάποιοι άνθρωποι που κοιτάνε τι σκατά τους δίνει η ζωή και προσπαθούνε να βγάλουνε κάτι από αυτό.» Ξέρω, ξέρω πολύ καλά... «Και μετά είναι και κάτι τύποι σαν τον Έις. Ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα, όλο προσπαθούν να αλλάξουν τους πάντες και τα πάντα. Όλο περιμένουν οι άλλοι να προσπαθούν για εκείνους... μα δεν πάει έτσι. Δεν πάει.» δεν θα μπορούσε να έχει περιγράψει καλύτερα τον Έις.

Ο Έις που γνώρισα, από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψε πόσο σιχαινόταν τον κόσμο που ζούσε και τους ανθρώπους γύρω του, ανθρώπους σαν και μένα. Αλλά τώρα πια ξέφυγε από τον κόσμο αυτό. Γιατί συνεχίζει να είναι έτσι. Με ποιο δικαίωμα καταστρέφει την ευκαιρία που μου χάρισε. Την ευκαιρία για μια άλλη ζωή, όπως έλεγε και εκείνος.