Γεννημένη Πόρνη

Κεφάλαιο 7

   Αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου, αν και έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα, απλά μένω με τα μάτια κλειστά. Το κεφάλι μου με πονάει αρκετά, το σώμα μου κρυώνει... αλλά αυτά δεν με νοιάζουν και πολύ. Όσα απαίσια και αν είναι το σώμα μου, το μυαλό είναι καθαρό. Μετά από πολύ καιρό είναι καθαρό. Ξέρω και πάλι ποια είμαι, ξέρω τι θέλω. Αυτό που πάνα ήθελα. Επιβίωση. Τίποτ' άλλο. Δεν ψάχνω κάποιον να με σώσει, Έις, ποτέ δεν έψαχνα.

Με όλες αυτές τις σκέψεις και με τον ρυθμικό χτύπο της καρδιάς του Ντάνες κάτω από το αυτί μου αποκοιμιέμαι και πάλι...

Όταν πια σηκωνόμαστε και οι δύο δεν λέμε πολλά. Δεν είναι όμως όπως με τον Έις, που ικέτευα για μια του λέξη και εκείνος με αγνοούσε. Αν είναι δυνατόν, το σκέφτομαι και δεν μπορώ να καταλάβω πως είχα αφήσει τον εαυτό μου να ξεπέσει σε τέτοια κατάντια... Με τον Ντάνες, είναι απλά ήσυχα. Είμαι εγώ και είναι εκείνος. Δεν με νοιάζει κάτι παρά πάνω. Δεν με ενοχλεί η σιωπή.

Ενώ φοράω τα ρούχα μου, ακόμα καθισμένη στον καναπέ, εκείνος –έχει ήδη ντυθεί- φέρνει δυό κούπες καφέ και κάθεται δίπλα μου. Δεν θέλω να μιλήσουμε για χθες και έτσι απλά παίρνω την κούπα στα χέρια μου και τον αγνοώ, όπως αγνοώ και τον πόνο στο κεφάλι μου. Μα τελικά ούτε και ο Ντάνες ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για χθες. Με ήρεμη φωνή με ρωτάει «Χρειάζεσαι κάπου να μείνεις;» αυτό μονάχα. Όχι αδιάκριτες ερωτήσεις για το αν συνέβη κάτι με τον Έις, ή αν θέλω βοήθεια.

«Όχι» του απαντάω με ένα χαμόγελο «Έχω κάπου να μείνω» συνεχίζω και προσπαθώ να ακούγομαι το ίδιο ήρεμη με εκείνον. Μου ανταποδίδει το χαμόγελο. Ενώ δεν λέμε πολλά νιώθω ότι συνεννοούμαστε απόλυτα.

Δεν σκοπεύω να φύγω από το διαμέρισμα που μένω με τον Έις. Θα ήταν χαζό. Δεν θα είχα που να μείνω. Το να ξεφύγω και πάλι στους δρόμους θα ήταν απλά μια ηλίθια απόφαση για χάρη εγωισμού και περηφάνιας. Και φυσικά ποτέ δεν είχα τίποτα από τα δύο. Βρίσκομαι σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν περιλαμβάνει τροφή από τα σκουπίδια, ξενύχτι στους δρόμους με πρόστυχα ρούχα, αϋπνία, απλυσιά... Δεν σκοπεύω να γυρίσω εκεί έτσι για να αποδείξω σε κανέναν –Έις- ότι απλά δεν τον χρειάζομαι. Να μείνω εδώ με τον Ντάνες θα ήταν μια λύση ναι... αλλά όπως είπα να κάνω το ίδιο λάθος δεύτερη φορά... δεν υπάρχει λόγος. Χρωστάω στον Έις, αυτό δεν αλλάζει, αλλά ας μείνει έτσι τουλάχιστον. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που περιμένουν από τους άλλου βοήθεια. Βασικά όχι, δεν τους σιχαίνομαι, του λυπάμαι. Και πάλι δεν είναι θέμα περηφάνιας, είναι θέμα επιβίωσης. Κανείς, ποτέ κανείς, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει όσο θα βοηθούσες εσύ τον εαυτό σου. Γιατί; Μα, πολύ απλά, έχουν δικούς τους εαυτούς να φροντίσουν. Όσο και αν λένε ότι θέλουν να βοηθήσουν θα είσαι πάντα στη δεύτερη θέση σε σχέση με αυτούς. Και δεν με πειράζει, αλήθεια.