Βροντές αντηχουν στην γύρω περιοχή.
Ο ουρανός είναι μαύρος.
Αστραπές πέφτουν γύρω από το καταφύγιο μου, το μέρος που αποκαλώ σπίτι.
Δεν με περνει ο ύπνος.
Λογικόμουφαίνεται.
Ξέρεις, θυμάμαι τότε που ήθελες να έρθεις να δεις το "σπίτι" μου.
Το ανέβαλα συνεχώς.
Θύμωνες.
Δεν με ένοιαζε όμως.
Δεν ήθελα να ξέρεις για μένα.
Σε τι κατάσταση βρίσκομαι...
Που μένω...
Με τι ασχολούμαι...
Δεν ήθελα να μάθεις.
Γιατί;
Υποθέτω θα πληγωνόσουν.
Θα με λυπόσουν.
Δεν θέλω να με λυπούνται.
Το χειρότερο όμως είναι ότι φοβόμουν μην πληγωθώ εγώ.
Μην σε χάσω.
Πίστευα πως αν ήξερες, θα με παρατούσες.
Στην καλύτερη περίπτωση.
Τώρα όμως το ξανασκέφτομαι και ίσως έπρεπε να σου είχα πει.
Γιατί όντας μυστήριο για σένα, είχες ανασφάλεια απέναντι μου.
Ίσως με φοβόσουν κιόλας.
Φοβόσουν πολύ γενικότερα...
Ακόμα και τώρα όμως μπορώ να σου πω.
Απλά για να αισθανθώ καλύτερα ίσως.
Να μου φύγουν οι ενοχές.
Ξέρω ότι με ακούς ούτως ή άλλως.
Αυτό που δεν ήξερες για μένα - και δεν έμαθες πότε - είναι ότι είμαι
Ά σ τ ε γ ο ς . . .
Φ τ ω χ ό ς . . .
Π ε ρ ι π λ α ν ό μ ε ν ο ς. . .
Χ ω ρ ί ς τ ί π ο τ α ν α μ ε κ ρ α τ ά ε ι σ ε έ ν α μ έ ρ ο ς γ ι α π ο λ υ κ α ι ρ ό . . .
Μόνοεσύτοκατάφερεςαυτό.
Και τώρα που..........
Τίποτα δεν με κραταειπιά.
Στην μέση της εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας βρίσκεται το προσωρινό μου καταφύγιο.
Το σπίτι μου.
Μια τετραόροφη οικοδομή, εγκαταλελημένη.
Παρατημένη.
Έχει να πατήσει το πόδι του ανθρώπος εδώ πολύ καιρό.
Δεν έχει τοίχους.
Σκέτα τα πατώματα.
Και οι
σ
Κ
α
Λ
ε
Σ
.
Νομίζω προοριζόταν για σούπερ μάρκετ.
Α δ ι ά φ ο ρ ο . . .
Γεμάτοζωγραφιέςκαιγκράφιτι...
Το μικρό μου καταλύμα είναι στον τέταρτο όροφο.
Που σημαίνει ότι δεν έχει ταβάνι.
Που σημαίνει ότι μπορώ τα βράδια να βλέπω τα αστέρια.
Είχεπανσέληνοχθες...
Που σημαίνει επίσης ότι αυτή την στιγμή είμαι μούσκεμα μέχρι το κόκαλο.
Κ ρ υ ώ ν ω .
Δεν φοβάμαι όμως την βροχή.
Φοβάμαι εκείνον, που όταν βρέξει θα μου φωνάξει να γυρίσω πίσω για να πάρω ομπρέλα.
