Παράξενοι ήχοι ακούγονται.
Τρομακτικοί.
Φρικιαστικοί.
Βγαίνω απ' το στενό, σκοτεινό σοκάκι και απομακρύνομαι γρήγορα.
Αντικρίζω το " R E D " στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Εκεί σε είδα για πρώτη φορά.
Πάνε οχτώ χρόνια.
Ήμουν δώδεκα.
Ήσουν δέκα, νομίζω.
~⚫~
Σε πλησίασα και σκιάχτικα από την έκφραση του προσώπου σου.
Ήταν άγρια.
Απελπισμένη.
Αποφασιστική.
Ένας παράξενος συνδυασμός.
Φοβήθηκα.
Σε πλησίασα όμως πάραυτα.
- Είσαι καλά ;
- Ναι.
- Δεν νομίζω.
- Είμαι καλά.
- Τι κάνει σε ένα τέτοιο μέρος ένα τόσο μικρό κορίτσι;
- Δουλεύω εδώ.
- Τι έκανε λέει;!
Μάλλον τρόμαξες από τον τόνο της φωνής μου.
Άρχισες να τρέχεις μα δεν σε κυνήγησα.
Σε άφησα να βασανιστείς.
Και μισώ τον εαυτό μου τώρα γι αυτό.
Δεν ξέρω τι σκέφτηκα.
Ίσως ότι είσαι αξία της μοίρας σου.
Ίσως ότι έφταιγες και πληρώνεις.
Ίσως ότι θες να το κάνεις.
Δεν ξέρω τι σκέφτηκα.
Έφυγα όμως.
Μα όχι για πάντα.
Αντιθέτως το επόμενο βράδυ ήμουν πάλι εκεί.
- Θέλεις κάτι μικρέ;
- Ίσως...
- Πως μπορώ να σε εξυπηρετήσω;
- Μπορώ να μείνω εδώ για το βράδυ;
- Ζητιάνος είσαι;
- Όχι.
- Πρόσφυγας;
- Όχι.
- Ορφανός;
- Ναι.
- Μείνε.
- Ευχαριστώ.
Κι έμεινα.
Περίμενα να εμφανιστείς.
Εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ήσουν.
Μα δεν ήρθες.
Ούτε το επόμενο βράδυ.
Ούτε το επόμενο του επόμενου.
Για ένα μήνα δεν ήρθες.
Απελπίστηκα.
Δεν έφυγα όμως.
~⚫~
Εσύ όμως;
Εσύ έφυγες στο τέλος.
Με άφησες.
