Έκλεισες σφιχτά τα μάτια σου.
Ευχήθηκες να είναι όλα ένας κακός εφιάλτης.
Μπορούσα να διακρίνω την καλά κρυμμένη ανησυχία στο πρόσωπο σου.
Ποτέ δεν έλεγες τι νιώθεις.
Ποτέ δεν έλεγες τι σκέφτεσαι.
Τι σε βασανίζει.
Τι σε κρατάει αϋπνη τα βράδια.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να καπνίσεις.
Ποιον ?
Εσένα.
Εσένα που ούτε να ακούσεις την λέξη τσιγάρο δεν ήθελες.
Τι ήταν τόσο σημαντικό ώστε να καταρρεύσει ο κόσμος σου ολόκληρος.
Τίποτα δεν είπες.
Ποτέ.
Σε κανέναν.
Ούτε καν σε μένα.
Υποτίθεται σήμαινα κάτι για σένα. Αλλά όχι.
Τα κράτησες όλα μέσα σου.
Προτίμησες να χαθείς στην άβυσσο των σκέψεων και των ανησυχιών σου.
Προτίμησες να πνιγείς στον ωκεανό από δάκρυα - τα οποία ποιος ξέρει από ποτέ εβρεχαν το μαξιλάρι σου τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Τις ήσυχες μέρες του Απρίλη.
Τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες του Αυγούστου.
Όλες αυτές τις μέρες.
Τότε που δεν είχες κάποιον να σε αγκαλιάζει το βράδυ.
Τότε που δεν ήξερες ποια είσαι και τι κάνεις.
Τότε που φοβόσουν.
Τα πάντα φοβόσουν.
Τον ίδιο σου τον εαυτό φοβόσουν.
Κάνεις δεν έμαθε γιατί.
Σε κανέναν δεν μίλησες.
Τίποτα δεν είπες.
Δεν ήθελες να μας σκοτίζεις με τα δικά σου προβλήματα είπες.
Ούτε καν εμένα.
Εγώ που υπήρχα μόνο για σένα.
Είχα αφοσιωθεί σε σένα.
Σε ειχα μελετήσει.
Σε ειχα μάθει νόμιζα.
Νόμιζα.
Αλλά έπεσα έξω.
Εντελώς έξω.
Βλέπεις είχες μάθει να κρύβεσαι.
Πολύ καλά.
Κι έμεινα να ελπίζω.
Έμεινα να πιστεύω.
Εσύ πίστεψες ?
Πίστεψες αληθινά ?
