Καθομασταν ο καθενας στο θρανιο του τελευταια ωρα μεσα στη ταξη και περιμεναμε να χτυπησει το κουδουνι για να σχολασουμε. Καποια στιγμη σηκωνω το βλεμμα μου από το τετράδιο μου όπου ζωγράφιζα βλακείες για να κοιταξω τη κριστι που καθοταν στο μπροστινό θρανίο. Ηταν σκυμμενη πανω απο το τετραδιο της και εγραφε κάτι. Ο ηλιος επεφτε πανω στα βαμμένα γκρι μαλλια της δίνοντας τους μια απόκοσμη σχεδόν λάμψη. Το βλεμμα μου επεσε πιο κατω, στο γυμνο της σβερκο και απο κει ταξιδεψε κατα μηκος της πλάτης της που φαινόταν μέσα από το σι-θρου μπλουζάκι της. Δεν μου ειχε ξαναμιλήσει απο χθες το βραδυ. Αν δεν ηξερα καλυτερα θα ελεγα πως με απεφευγε μετα απο εκεινο το φιλι που ανταλλάξαμε και με είχε τόσο αναστατώσει. Άραγε ένιωσε και εκείνη όπως εγώ; αναρωτηθηκα και ξεφυσηξα δυνατά περνώντας το χέρι μου μέσα από τα σγουρά μου μαλλιά σε μια προσπάθεια να εκτόνωσω τον εκνευρισμό μου. ηξερα τι σημαινε η ρητορικη ερωτηση που ειχα αρθρωσει νοερά . Μου άρεσε το φιλι, και ήθελα να ανταλλάξουμε ακόμα περισσότερα. Ήθελα να ξανανιωσω αυτόν τον ηλεκτρισμό να διαπερνάει το σώμα μού και ήθελα οπωσδηποτε να ξανανιωσω αυτον τον ποθο να με κατακλυζει. Είχα αρκετές σχέσεις μέχρι στιγμής, κανένα όμως από τα προηγούμενα αμόρε μου δεν είχε καταφέρει να με κάνει να νιώσω αυτήν την ευχάριστη ζαλάδα με ένα απλό άγγιγμα των χειλιών μας, ούτε και το σύνδρομο στέρησης που με κατέβαλε μετά με την απουσία τους. Πιάνω το στυλό στα χέρια μου και ξεκινάω να μουντζουρωνω σχεδόν μανιακως τις ασυναρτησίες που είχα γράψει και ζωγραφίσει στο τετράδιο μου. Όταν τελείωσα, συγχισμενη και εκνευρισμένη κοίταξα το ρολόι μου για να δω σε πόση ώρα θα χτυπήσει το κουδούνι. Σε λίγα λεπτά. Εγειρα πίσω στη καρέκλα μου και άρχισα να κοιτάζω στον πίνακα χωρίς πραγματικά να παρακολουθώ στο μάθημα. Και μόνο που σκεφτόμουν ότι ήθελα να ξαναφιλησω τη φίλη μου θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω απαίσια. Απαίσια που προδιδω τη μνήμη τόσων χρόνων μαζί ως φιλες για ένα βίτσιο που γεννήθηκε μια μεθυσμένη νύχτα. Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε το κουδούνι που χτύπησε σηματοδοτώντας το τέλος άλλης μιας μέρας σε αυτό το κολαστήριο που ονομάζεται σχολειο. Ρίχνοντας βιαστικά τα πράγματα στη τσάντα μου, την έριξα στον ώμο μου και σχεδόν έτρεξα προς τη πόρτα. Με τον έναν η τον άλλον τρόπο ειμαι αποφασισμένη να ξεχάσω το χθεσινό περιστατικό και να επιστρέψουμε εγώ και η Κρίστι στη παλιά μας φιλική σχέση. Θέλω απλώς λίγο χρόνο να το ξεπεράσω, και θα το καταφέρω μιας και πλησιάζουν οι τελευταίες βδομάδες πριν δώσουμε πανελλήνιες, τις οποίες κατά πλειοψηφία θα τις περάσω σπιτι διαβαζοντας, μακριά από τη Κρίστι και το σατανικά έμπειρο στόμα της.
Λίγες μέρες αργότερα, εχοντας ξεπερασει σε ένα βαθμό τη συγχυση και το μπερδεμα των προηγουμενων ημερων και όντας 25η Μαρτίου, παίρνω τηλέφωνο τη παρέα για να κανονίσουμε να βγούμε για κανα ποτο.
" εγώ ειμαι μέσα"
Λέει η Τζούλια
"ωραία, πήρα τηλέφωνο και τους αλλους, ο αρης δε μπορεί γιατί έχει μια οικογένειακη υποχρέωση και η Κρίστι δε το σήκωσε , οποτε θα είμαστε εγώ, εσύ, ο Βασίλης η αννα και ο Αλέξης."
" ωραία που θα πάμε; "
" λέω να πάμε στο river, θα έχει κοσμο σήμερα και θα δουμε και κάνα ανθρωπο "
" οκ, τα λέμε στις 11:00. Θα περάσω να σε πάρω. "
"έγινε, τα λέμε "
Έχουμε φτασει στο club και βρήκαμε θέσεις. Καθησαμε, παραγγειλαμε και αρχίσαμε να συζητάμε για το πως παει το διάβασμα.
"παιδιά, μου λείπει ύπνος... ξενυχταω κάθε βράδυ διαβάζοντας και παλι δε προλαβαινω! Αφού να φανταστείτε σήμερα σκέφτηκα να μην έρθω και να κάτσω σπίτι να κοιμηθώ"
Γκρινιάζει ο Αλέξης
" εε, και γω τα ίδια. Αλλά αποφεύγω να ξενυχταω διαβάζοντας. Είναι καλυτερο να σηκωνεσαι και να διαβάζεις το πρωί. "
Λέει ο Βασίλης
"ναι και γω πρωι διαβάζω, τα αφομοιωνω καλυτερα."
Πετάγεται και η Άννα
"Εγώ παιδιά δε τα κάνω αυτά που λέτε εσείς... 3-4 ώρες την ημερα + 2 ώρες το φροντιστήριο.. μου φτάνουν. "
Δηλώνω αυτάρεσκα δαγκωνοντας το καλαμάκι από το ποτό μου .
" εε, είναι στον άνθρωπο. Παλι καλά που εγώ δε δίνω πανελλήνιες "
Σταυροκοπιεται η Τζούλια
Γελαμε όλοι και αλλάζουμε συζήτηση. Καθώς τα κορίτσια μίλαγαν για μια κατακτηση της τζουλιας και τα αγόρια μίλαγαν για αθλητικά, εγώ έμεινα να χαζευω τον Αλέξη που καθόταν δίπλα μού. Ηταν αντικειμενικα ενα πολύ ωραίο παιδί. Ψηλός, ξανθομαλλης και με πρασσινα μάτια. Δεν ηταν καθόλου περίεργο που τον γουσταρα σε όλο το γυμνάσιο. Και όχι να το παινευτω, αλλά και σε εκείνον αρεσα. Πίνω μονορούφι το ποτό μου και παραγγέλνω γρήγορα άλλο ένα. Καθώς περίμενα υπομονετικά να φτάσει, κοίταξα τα χείλη του και αποφάσισα να τους επιτεθω. Μου φανηκε πολυ καλη ιδεα εκεινη τη στιγμη. Αν ενεδιδε, θα καταφερνα να ξεχάσω ολοκληρωτικα μια συγκεκριμένη γκριζομαλλα εφηβη. Καλή ιδέα εε; ε εμενα τουλαχιστον έτσι μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή. Ισως βεβαια να εφταιγαν τα τέσσερα ποτηρια βοτκα και τα έξι σφηνακια. Ίσως λέω, δεν ειμαι και σίγουρη.
Γεια σας! Πως σας φαίνεται η ιστορία μου μέχρι εδώ;
Μπορείτε να μαντεψετε τι θα γίνει μετα;
Αν σας αρέσει η ιστορία άστερια, πατήστε το αστέρακι 👇 😊.
Xoxo, vasia98.
