Say Love.

22 - Break-up

-Janell P.O.V.

Ik word wakker van vrouwelijk geschreeuw maar houd mijn ogen dicht. Damn ik voel me beroerd.
"Dus je gaat zomaar naast haar slapen?!" Schreeuwt de stem van Mary tegen iemand waarvan ik denk dat het Dylan is.
"Het is mijn bed, mijn gast, mijn feest en mijn verantwoordelijkheid dat het oke is met haar." Zegt Dylan zoals ik had verwacht terug op normale toon.
"Het lijkt je niet eens te interesseren dat ik het hier totaal niet mee eens ben." Sist ze.
Dylan zucht diep.
"Ik wilde hiermee wachten tot morgen maar aangezien we nu toch alleen zijn kan ik t maar beter nu doen." Zegt hij.
"Wat doen?" Zegt Mary, ze klinkt alsof ze in paniek is.
"Ik weet dat je vreemd bent gegaan toen ik weg was met de jongens, ik weet dat jij de reden bent dat Kendall en Max uit elkaar zijn en ik weet dat jij weet dat mijn gevoelens voor jou al een tijd niet meer zijn wat het was." Zegt Dylan met een zucht.
"Je maakt het uit?" Vraagt Mary woedend.
"Ja, het is klaar Mary het word tijd dat jij jezelf maar eens gaat zoeken en gaat leren op je eigen benen te staan in plaats van te steunen op mij." Zegt hij.
Oei hij is wel erg hard tegen haar.
"Dit komt allemaal door haar he, door Janell?" Vraagt ze nog bozer.
"Zij is 1 van de 100 redenen waarom ik dit doe ja." Zeg ik.
"IK WIST HET WEL!" Schreeuwt ze.
"Ik wilde het al uitmaken Mary, door haar is het alleen sneller gebeurd dan ik van plan was, ik wilde ons nog een laatste kans geven maar door haar zie ik in dat wij gewoon niet bij elka..." Zegt hij en hij word onderbroken door een keiharde klap.
Ik hoor de deur open vliegen en ik denk dat Mary er vandoor is gegaan dus open ik mijn ogen.
Wat ik zie is niet wat ik verwachtte.
Mary kijkt kwaad naar mij, Dylan heeft een rode plek op zijn wang en Blake staat in de deuropening.
"EN NU IS HET GENOEG GEWEEST." Schreeuwt Blake.
Mary draait zich naar Blake om en wil haar aanvallen als Blake haar bij haar haren pakt en haar de kamer uit sleurt.
"Hij wilt je niet meer en wij hebben je nooit gewild, het is nu uit dus je hebt hier niks meer te zoeken opdonderen nu." Zegt mijn nicht tegen haar terwijl we hun verder weg horen gaan en Mary gilt van de pijn.
Dylan draait zich naar mij en kijkt me verontschuldigend aan.
"Sorry dat we je wakker hebben gemaakt." Zegt hij lief.
"Geeftniet, heb je water?" Vraag ik schor.
"Ja tuurlijk." Zegt hij en hij loopt naar mijn nachtkastje om het glas water wat hij overduidelijk al voor me neer had gezet voor als ik wakker werd.
"Ik help je een beetje overeind." Zegt hij.
Dylan gaat op de rand van t bed zitten gaat half over me heen hangen schuift zijn arm achter mijn rug en trekt me een stukje omhoog voor hij me het glas water geeft.
Ik drink het gulzig weg en hij zet het glas weer voor me neer.
"Gaat het een beetje?" Vraagt hij bezorgd.
"Het kan beter." Zeg ik met een wrang lachje.
"Dat word het ook." Fluistert hij en hij leunt naar me toe om een kus op mijn voorhoofd te drukken.
Ik sluit mijn ogen en sla mijn armen om hem heen en geniet met volle teugen van de liefdevolle veel te korte kus op mijn voorhoofd.
"Dat beloof ik." Fluistert hij met zijn lippen tegen mijn voorhoofd aan en hoe beroerd ik me ook voel, op dit moment vind ik het toch allemaal zo slecht nog niet.
Dylan staat op, komt naast me liggen en trekt me in zijn armen.
"Slaaplekker lieve Janey." Fluistert hij zacht voor hij me een kusje geeft op mijn wang en al snel vallen we in elkaar verstrengeld in slaap.