Een paar weken later kan ik weer lopen, en alles doen. De jongens weten natuurlijk niet dat ik Page ben, dus hebben ze me Rani genoemd, I like it. Het is vijf uur in de ochtend, en ik verveel me, dus ga ik Zayn wakker maken. Zayn wakker maken is altijd het leukst, want hij word altijd boos, maar hij kan niet boos op me worden. Ik ren de trap op en ga Zayn's kamer in. Ik spring naast hem op zijn bed en lik zijn hele gezicht onder. Hij word wakker en wrijft met een vies gezicht het kwijl van zijn gezicht. "Rani," gromt hij. Ik blaf in zijn oor en ren (wankelend) de kamer weer uit. Ik hoor Zayn achter me aan gaan en ik ren snel de trap af, maar Zayn is helaas sneller en haalt me in. Hij gaat voor me staan met een quasi boos gezicht. "Stoute Rani!" roept hij. Ik kijk hem even aan en loop dan kwispelend langs hem de woonkamer in. Hij lacht. "We gaan zo wandelen!" roept hij voordat hij de trap op rent. Ik pak mijn riem van de eettafel af en ren dan enthousiast de gang in. Zayn komt lachend de trap af en pakt de riem uit mijn bek. Hij doet mijn halsband om en klikt mijn riem vast. We lopen naar buiten, waar ik natuurlijk al weer veel te snel wil. "Rani, rustig lopen," zegt Zayn geïrriteerd. Ik blijf trekken, dus laat Zayn de riem maar los. Ik ren op een rustig drafje voor hem uit, en wacht op hem wanneer het nodig is.
Als we weer thuis zijn geeft hij mijn eten, waar ik meteen van begin te eten. De deurbel gaat en Zayn loopt naar de deur om hem open te doen. "Is Page weer terug?!" hoor ik Aaron enthousiast vragen. Ik blijf dooreten terwijl ik naar het gesprek luister. "Uhm, nee. We hebben een hond geadopteerd," zegt Zayn. "Maar, ik ruik Page! Ik weet het zeker! Ze verdween een aantal weken geleden, en nergens rook ik haar, maar nu is ze hier! Echt waar!" zegt hij. Ik hoor voetstappen naar me toe komen en ik kijk op naar Aaron die met een big smile voor me staat. "Page! Ik zie je eindelijk weer!" roept hij blij. Ik denk razendsnel na. Mezelf bekend maken of niet? Ik kies voor het eerste en spring bij hem op. Dan valt het hem op dat ik een poot mis. "W-wat is er gebeurd?" vraagt hij bezorgd. Ik reageer niet en kijk naar Zayn die met tranen in zijn ogen naar me kijkt. Ik loop naar hem toe en spring ook bij hem op. "Ik wist niet dat jij het was," zegt hij en ik lik zijn gezicht. "Gross," hoor ik Aaron mompelen. Zayn slaat zijn armen stevig om me heen. "Ik laat je nooit meer gaan."
JE LEEST
Adopted By One Direction
FanfictionPage is een driejarig meisje dat nu twee jaar in het weeshuis zit. Haar moeder is bij de geboorte overleden, en ze werd mishandeld door haar vader, waardoor ze nu vrij snel bang is voor nieuwe mensen. In het weeshuis mag niemand haar, en word ze gep...
