Adopted By One Direction

V E E R T I E N

Ik word wakker in een onbekende kamer. Alles is wit. Ik ben alleen. Aaron komt de kamer ingelopen en zijn ogen worden groot als hij ziet dat ik wakker ben. Hij laat alles wat hij in zijn handen had vallen en rent naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. Ik snuif zijn vertrouwde geur op en hij laat me weer los. "Hoelang lig ik hier al?" vraag ik zacht. "Twee weken," zegt hij. Mijn ogen worden groot en mijn gedachten schieten meteen naar mijn vaders. "Ik weet waar je aan denkt, maar je kan niet meer terug naar je vaders." Ik krijg tranen in mijn ogen en kijk hem aan. "Ik moet naar ze toe! Ik moet ze nog een keer zien!" roep ik gefrustreerd. Vol medeleven kijkt hij me aan en haalt langzaam zijn schouders op. "Het kan niet. Wat wil je als excuus gebruiken? Ja sorry, ik was even met een wolf meegegaan en heb een ongeluk gehad door een andere wolf? Nee. Het kan niet," zegt hij streng. "Ik ga het ze vertellen. Ik ga ze vertellen dat ik een wolf ben, en dat jij mijn 'leraar' bent," zeg ik vastbesloten. Aaron's ogen worden groot en hij schud zijn hoofd. "Nee! Nee, dat kan je niet doen!" Er komt een dokter binnen die vriendelijk naar me glimlacht. "Haa, Rose, hoe gaat het?" Rose. "Goed, ik voel me fit, wanneer mag ik naar huis?" De dokter glimlacht. "Ik hou je nog een weekje hier, zodat je wat aan kan sterken, en dan mag je naar huis," zegt hij. Ik knik en hij loopt de kamer weer uit nadat hij nog wat testjes heeft gedaan. Ik kijk Aaron weer aan. "Rose? Serieus?" vraag ik meteen. Hij glimlacht ongemakkelijk. 

***

Een week later loop ik met Aaron het ziekenhuis uit. "Ik wil naar huis," zeg ik tegen Aaron. Hij zucht. "Weet je het zeker?" Ik knik. "En vannacht moet je mij uitleggen wat er nou precies gebeurt is," zeg ik. Hij zucht weer en knikt. Hij wil me op zijn rug zetten, maar ik schud mijn hoofd. "We gaan op een normale manier, met de taxi." 

***

Als we thuis zijn, druk ik op de bel. Ik hoor wat gerommel en dan gaat de deur open. Louis' hoofd komt om de deur en zijn ogen worden groot als hij mij ziet. Hij trekt me meteen in een botten brekende knuffel en kijkt dan naar Aaron. Hij spant zijn vuisten en meteen pak ik zijn elleboog. Hij kijkt me aan en ik schud mijn hoofd. "Ik moet met jullie praten, met Aaron erbij," zeg ik. Louis geeft Aaron nog een blik en knikt dan. Hij loopt naar binnen ik volg hem met Aaron. De jongens zitten allemaal in de woonkamer met verdrietige gezichten. Ze hebben rode ogen van het huilen, en ze zijn allemaal een beetje afgevallen. Zodra ik verder naar binnen loop kijken ze op. Ik glimlach en loop naar ze toe, waarna ze me in een groepsknuffel trekken. "Waar was je?! We hebben je zo gemist!" roept Harry in mijn oor. "Ik moet jullie wat vertellen," zeg ik en laat iedereen weer los. Aaron staat nog ongemakkelijk in de deuropening en de jongens kijken hem aan. "Doe hem niks, hij heeft niks verkeerds gedaan, hij gaat me juist helpen," zeg ik snel. De jongens kijken mij weer aan. "Helpen met wat?" vraagt Liam. "Uhm..."