Secret Keeper | Romes

5

Bilinmeyen Numara: Bu yüzden mi bu kadar üzgünsün?

Rose: Evet.

Bilinmeyen Numara: Ben hala buna inanmıyorum.

Rose: Peki o zaman.

Rose: Senin kim olduğunu bilmiyorum. Ama eğer bize gelirsen babamın davranışlarına dikkat et.

Rose: O zaman anlarsın.

                         

     ●●●

  O akşam Rose'ların evinde her cumartesi olan gelenkesel aile yemeği vardı.
  Herkes neşe içinde yemeğini yiyordu,
                                       sayılır.

  
  Rose her zamankinden daha mutsuz ve üzgündü. Başka birine anlatınca kendini daha da kötü hissetmişti. Kendisi bile kabullenemezken başka birinin kabul etmesini beklememeliydi...
 
 
  Ron da oldukça mutsuzdu. Bir yandan kızına üzülüyor, bir yandan da ondan nefret ediyordu. Aslında nefreti anlamsızdı. Bunun farkındaydı ama, hep bir ama geliyordu işte...

    Hermione ise en az kendisi kadar konuşkan, babası kadar obur ve George Amcası kadar şakacı olan kızının bu kadar sessiz, iştahsız ve durgun olduğu için çok üzgündü. Bir yandan da geçmişi hatırlamaya çalışıyordu. Ama tek hatırlayabildiği karanlıktı...

Hugo ise ailesindeki bu anlamsız gerginliği ve durgunluğa anlam veremiyordu.

Tüm Potterlar ve Weasleyler bir sıkıntı olduğunun farkındaydı. Ama hiç bir şey olmamış gibi davranıyordu.

 
Ayrıca bu akşam normalden daha sessiz olan biri daha vardı. O ise etrafını gözlemliyordu. Neler olup bittiğini öğrenmeye çalışıyordu. Ve o
an anladı. Rose haklıydı...