Meleğin Fısıltısı (Harry Styles Fanfic)

-33-

Tugceeekls

directrusher_

Nutellalalalalala

ilaydaKaraylan

ezgigencerstyles

muzo_38710

fearless_girls

HarryCupcakeStylesi

Demmree

YORUMLAR İÇİN TEŞEKKÜRLER SİZİ SEVİYORUM. YORUMLARINIZI BEKLİYORUUM.

HARRY

Duyduklarım ilk kez kalbime işledi. Buraa bulunduğumuz günler boyunca hissetmediğim bduyguyu hissettim. Kaybetme korkusu anında iliklerime kadar işledi. Burada kanatlarımın yerine gelmesiyle birlikte fiziksel dokunuşlarıda hissedebiliyordum. Ama bunların hepsi Diana yokken boş geliyordu. O yoktu ve şimdi karşımdaki piç kurusu yüzünden kurtulma ihtimalimiz sıfırlara inmişti. Diana ölecekti ve biz... Ah tanrım! Bu düşünce midemi bulandırıyordu. Mike niye böyle bişey yapmıştı ki? Diana’nın nerede olduğunu bile bilmiyordum. Kurtulamayacağımızı düşünmek nefesimi kesiyordu.

“Ne yaptım dedin sen?” diye bağırdım. Bir kez daha duymalıydım ve bir kez daha kimseye güvenmemem gerektiğini hatırlamalıydım. Gözlerimi sıkıca kapattım. Hayır! Hayır! Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. “Onlara ihanet ededrsem öleceğim.” Diye bağırdı öleceğimi bastıra bastırıa söylemesi sinirlerimi iyici bozmuştu. Yumruklarımı ona doğru salladım ama kendimi duvara yapışmış olarak buldum. “AH! SENİ ADİ PİÇ KURUSU!” Sırtımdaki acı yayılmaya devam ederken son nefesimi küfür etmek için kullandım.

Ne yapmıştı? Her şey berbat olmuştu. Buradan nasıl çıkacağımızı bile bilmiyordum. Mike bana doğru yaklaştı.

“Anlamıyorsun-“ “Seni lanet olası neyi anlamıyorum! Asla bize yardım edemeyeceksin!” “Ama-“ “Siktir git bu odadan!” diye bağırdım.

Buna alışmam gerekirdi. Ben durmadan sırtından vurulan o adamdım ya da melek. Her neysem kötüydüm. Canlılar kötülere kötülük yapar ve o kötüler onlara iyi davranan birini seçerler. Onları hayatlarından çıkaramazlar ve korurlar. Ama ben bunu yapamayacaktım. Sadece bir piç kurusu yüzünden. Ona zarar gelemezdi. Buna izin veremezdim. Onu koruyacağıma söz vermiştim. Biz mutlu olacaktık. Olmalıydık. Bunu tadabilmeliydik.

Mike geriye yürüdü. Gözlerindeki yaşlar beni afallatmıştı. Ben uzun zamarndır ağlayan bir melek görmüyordum. Sırtımdaki acı geçmeye başlamıştı. Ayağı kalkıp onu yaklaşma ihtiyacı duydum. Ne oluyordu bana böyle? Ben ağlayan biri gördüğüm zaman kaçardım ama şimdi... Ona yardım etmeliymişim gibi hissediyordum.

“Neden yaptın Mike? Burada kurtulabilirdik.” Gözlerindeki yaşlar çenesinden kayarken sildi “Eğer yapmaszsam bana güvenmeyecekti ve lanet olası sana yardım edemeyecektim!” Çarpılmışıma döndüm, bizim için ölümü kabul mü etmişti. Sonsuzluğu... Asla ve asla bir daha bu yaşadıklarını yaşayamayacaktı. “Seni aptal!” diye bağırdım “Neden bunu yaptın? Asıl şimdi yardım edemeyeceksin? Ayrıca bunu kabul edemem.” “Edeceksin!” dedi yeni gözyaşlarını silerken. “Çünkü ölmeme daha var.”

Başımı iki yana sallarken ona nasıl haksızlık yaptığımı düşündüm. Bizi önemsemişti. Ah! Ne kadar da aptaldım! “İlk sizi görüştüreceğiz.” “Öleceğime daha çok var derken birkaç sonrasından mı bahsediyordun!” diye bağırdım.” “Hayır. Birini buldum. Bize yardım edecek.”