Falling Again [Larry Stylinson] ~NL~

Hoofdstuk Zevenentwintig - Waarschuwing

A/N: Sorry dat het iets langer duurde dan verwacht maar ik was op vakantie en kon daar dus niet schrijven. Maar het boek komt echt deze vakantie nog af! Ik weet al precies wat er gaat gebeuren in  de volgende hoofdstukken en hierna komen er nog zes voordat het is afgelopen. Hoop dat jullie het leuk vinden! xoxo

Dit is leuk. Louis zit naast me terwijl we tv kijken.

Hij valt bijna in slaap en ik zou hem het liefst naar me toe trekken zodat hij in slaap kan vallen met mijn armen om hem heen en zijn hoofd, liggend op mijn buik.

Ik zucht diep, waar hij van schrikt.

"Moe?" Vraag ik, terwijl mijn eigen ogen nu ook al zowat dichtvallen ook al is het pas elf uur 's ochtends.

"Niet zo moe als jij." Hij glimlacht en leunt zijn hoofd wat verder naar achteren.

"Echt waar? Want ik ben degene die nog wakker is."

"Het is een saaie film."

"Het is Harry Potter!" Roep ik, wijzend naar de tv.

Ik begin met mijn handen mijn slaap te masseren. 

"Alles oké?" Vraagt Louis.

"Ja, gewoon een beetje hoofdpijn." Zeg ik als ik ineens een scherpe pijn begin te voelen.

Ik sta op om wat medicijnen te pakken, vul een glas met water en slik de pillen door.

"Ik ga even wat frisse lucht halen." Zeg ik voordat ik mijn RayBans van het tafeltje naast de deur pak en naar buiten loop.

Ik kijk naar de lucht en zie veel donkere wolken, ik weet niet of ze weg gaan of juist weer naar ons toe komen.

Ik vind een smal paadje waar ik even op loop, maar ik ga niet ver, zodat ik het huis nog kan zien.

God, maar Louis kwam zo dichtbij. Ik laat een diepe zucht, die een beetje raar klinkt omdat ik nog steeds aan hem denk.

Ik ga op het vochtige gras zitten met mijn rug tegen een boom en denk aan wat er deze maand allemaal is gebeurd.

Ik werd wakker in een kamer vol jongens die ik niet kende. Ik kwam er achter dat we met zijn allen in een bekende boyband zitten. We werden naar dit huisje in het bos gestuurd. Toen kon ik me alle jongens weer herinneren. Behalve één. En natúúrlijk moest ik weer net verliefd worden op de enige die ik me niet kon herinneren.

Ik zweer het, dit zou zo een boek of tv-serie kunnen zijn.

"Harry?" Hoor ik Louis roepen, waardoor ik uit mijn gedachten word gehaald. Hoe lang ben ik weg geweest? "Harry!" Roept Louis nu wat harder.

"Ik kom al!" Roep ik terug als ik opsta en wat modder van mijn broek af veeg. Ik kijk rond en zie dat de zon is verdwenen en er hangt nu een koud windje.

Ik jog richting de cabine en heb het ineens heel koud.

"Godzijdank." Louis zucht.

"Wat?" Vraag ik terwijl ik langs hem heen de kamer in loop.

"Ik dacht dat je verdwaald was of zo. Je was bijna vijf uur weg." 

"Echt waar?" Vraag ik geschrokken terwijl ik zie dat het nu al vier uur is geweest. "Wauw."

"Wat was je daar eigenlijk aan het doen?" Vraagt hij terwijl we beiden de keuken inlopen waar de waterkoker aanstaat.

"Ik was gewoon aan het denken." Ik haal mijn schouders op.

"Oh.. Thee?" Vraagt hij. Ik knik en hij probeert twee kopjes te pakken.

Ik zie dat hij moeite heeft met het tweede kopje, maar ik sta niet op om hem te helpen.

Als hij eindelijk het tweede kopje te pakken heeft, zet hij ze beide neer met een klein pufje.

Ik moet glimlachen, denkend aan hoe schattig hij is terwijl ik met mijn duimen speel.

Als hij de thee inschenkt, komt er ineens een raar gepiep vanuit de woonkamer. Ik kijk omhoog naar Louis' verwarde expressie.

Ik loop de woonkamer in, waar ik doodstil blijf staan van schrik.

Louis' POV

"Harry?" Roep ik vanuit de deuropening. Waar blijft hij?! Hij is al uren weg! "Harry!" Roep ik nog eens, hopend dat mijn stem niet breekt.

"Ik kom al!" Roept hij, en als ik hem tevoorschijn zie komen van achter een boom, zucht ik opgelucht. Ik zie hem ook een beetje beven.

"Godzijdank." Mompel ik.

"Wat?" Vraagt hij terwijl hij langs me heen de kamer in loopt.

"Ik dacht dat je verdwaald was of zo." Ik volg hem naar binnen. "Je was bijna vijf uur weg."

"Echt waar?" Vraagt hij terwijl hij zich omdraait naar de klok, en zijn wenkbrauwen gaan snel omhoog. "Wauw."

"Wat was je daar eigenlijk aan het doen?" Vraag ik terwijl we de keuken in lopen. 

"Ik was gewoon aan het denken." Hij haalt zijn schouders op.

"Oh." Zeg ik. "Thee?" Hij knikt en ik draai me om naar het keukenkastje waar ik het eerste kopje gemakkelijk uitpak, maar een beetje moeite heb met het tweede.

Ik verwachtte dat Harry me zou helpen, en me misschien nog een beetje zou plagen omdat ik kleiner dan hem ben. Maar hij blijft zitten, wat me er aan herinnert dat dit niet mijn Harry is.

Wat me er aan herinnert dat binnenkort, mijn kans om ooit nog met hem te trouwen er niet meer is. Mijn leven, mijn alles, zou er niet meer zijn als hij me niet herinnert.

Ik giet de thee in de kopjes en als ik eindelijk wil gaan zitten, komt er een hard gepiep vanuit de woonkamer. Harry kijkt me verward aan.

Hij staat op en loopt naar de woonkamer, met mij niet ver achter hem aan.

Maar dan stopt hij ineens, zodat ik tegen zijn harde -maar perfecte- rug aan loop.

"Harry?" Vraag ik, maar hij is helemaal geconcentreerd.

Ik stap om hem heen om te zijn waar hij naar kijkt en schrik.

Op het blinkende scherm staat dat er een hevige storm onze kant op moet komen en dat iedereen binnen moet blijven.

En Liam, Niall en Zayn zijn nog op het strand.