Dubai'li Aşklar-Fürade(ARA VERİLDİ)

-5-Evleniyoruz

"Sakın bana evlilik teklifi deme! Katil olucam artık seni şuracıkta boğup."Yani bu adamdan beklerdi bunu da.Aklına koyanı yapan biri olduğunu anlamıştı fakat o göz yoktu  Burcuda.O gözü kara'ysa ,Burcu'nun da Karadeniz inadı vardı.

"Yok daha iyisi(!).Evleniyoruz."dedi Umut gülerek.

"Yah... Tabi tabi ,şakacı adam seni."dedi Burcu alay edip elini 'geç bunları' der gibi havada sallayıp.

"Şaka yapmıyorum ,gerçekten ciddiyim.Babam seni biliyorsun ki hamile sanıyor."Burcu utançla başını eğip ,masadan aldığı kağıt peçeteyi stresten küçük küçük parçalara ayırırken Umut; Burcu'nun bu haline gülüp konuşmaya devam etti.

"İşte babam bir şeyi kafaya koydu mu, onu bu kararından döndürmek imkansızdır.Bu yüzden sana bir teklifim var?"

"Ne teklifi?"dedi Burcu merakla.

"Eşref'ten öğrendim her şeyi.Ben sana anneni bulmakta yardım edeceğim.Sen de bana babamı vazgeçirmekte."

"İnanamıyorum!Bu çocuk bu kadar mı boşboğazdı güya mahallenin en delikanlısı olacak(!)"dedi sinirle.O kadar güvenmişti oysa ki o Eşref'e de, çocuk lak lak çıktı iyi mi?

"Zaten öyle.Sadece ikna ettim çocuğu, seni sevdiğime.O da bana güvenip anlattı."dedi Burcu'nun aklında oluşturdurduğu boşboğaz Eşref profilini dağıtmak için.

"Tamam da babanı nasıl ikna edeceğiz."diye sordu Burcu.

"O işin zor kısmı...Yani şöyle ki; Babamı ikna etmek için evlenmemiz gerekiyor."dedi biraz düşünüp.

"Eh yuh."diye tepkisini bağırarak ortaya koydu Burcu.

"Bir iki ay evli kalırız endişelenme o kadar."dedi Umut burukça gülümseyip.Çayından bir yudum alıp devam etti konuşmasına.

"Evli kaldığımız sürede de anneni ararız ."dedi Umut açıklayarak.

"Kaybedecek bir şeyim kalmadı zaten umutlarımdan başka.Bulamasak da üzülmem, çünkü alıştım yokluğuna."

"Bulacağız Burcu."Burcu gülümseyerek önündeki çayını içip ,çantasından para çıkarıp masaya koyarak ayaklandı.Umut sinirle Burcu'nun yanına gidip parayı tekrar eline verdi.

"Ben ,benim yanımdaki hiçbir kadına para ödetmem.Sinirlerimi bozma ve itiraz etme."dedi kızarak.Burcu bu davranış karşısında

"Tamam."diyerek Umut'un hesabı ödemesinin ardından birlikte çıkarak ,arabayı bırakıp yakın mesafede olan pastahaneye yürümeye başladılar.Burcu merak ettiği o soruyu sormaya karar vererek yürürken başıyla o sert mizacına baktı Umut'un.

"Sana bir şey sorabilir miyim?"diye sordu masumca.

"Tabi sor..."diye onayladı Umut, Burcu'yu.

"Yüzünde hep bir gülümseme varmış gibi dururken ,neden hep sert gözüküyorsun?"derin oh çekeceği sırada

"..."Umut anlamadığını ifade ederek kaşını kaldırırken ,Burcu daha açıkça sormaya karar verdi.

"Yüzünde hep bir gülümsemenin hareleri varken, bakışların çok sert ve donuk, kaşların ise sürekli çatık. Neden? Bunu soruyorum sana."dedi birden gelen cesaretle.Normalde olsa hayatta soramazdı utançtan.Şimdi de utanıyordu gerçi.Bakışlarını kaçırıp yoldaki kaldırım taşlarına odaklandı.
Umut utanan ve bakışlarını kaçıran kadına bakıp düşündü.Aslında çok sebep vardı ama anlatamazdı bu gerçekleri.Herkes değildi belki Burcu ,belki başkalarına anlatma düşüncesi de olmazdı ama bazı şeyler vardır ki ;onları anlatmak için önce güven gerekir kişide.Umut da Burcu'yu seviyordu fakat güvenmiyordu. Öyle bir ikilemdi yaşadığı.Biraz düşünüp konuştu.