Μάγια...
Ορέστης....
Δύο κολλητοί! Όχι όμως απλοί κολλητοί! Θα μπλεχτούν σε περιπέτειες που δεν αρμόζουν στην μεταξύ τους σχέση!
Θα υποκύψουν σε αυτό που νιώθουν? Θα αφήσουν πίσω τους τα χρόνια και τις δυσκολίες που τους χωρίζουν? Θα νοιαστούν για...
-Νομίζω ανέφερε εκείνο το κιόσκι που σου άρεσε να πηγαίνεις μαζί με τον Ορέστη .
-Αυτό στο πάρκο?
-Όχι, δηλαδή ναι εκεί κοντά!
-Μα στο πάρκο ήμουν μαζί με τον Βασίλη και δεν τον είδα., είπα έχοντας αρχίσει να ανησυχώ.
-Θα τον πάρω τηλέφωνο., είπε κι έβγαλε το κινητό της.
-Γαμώτο, δεν έχω μονάδες! Έχεις εσύ?, με ρώτησε
-Ναι, αλλά θα πάω να τον ψάξω... Έχω ένα μέρος στο μυαλό μου!, είπα σκεφτόμενη το μέρος
Όταν ήμασταν πιο μικρά παίζαμε διάφορα παιχνίδια. Μία φορά λοιπόν παίζαμε κρυφτό σε ένα πάρκο. Εγώ με τον Ορέστη κατά τύχη είχαμε κρυφτεί κοντά. Εκείνος με είδε πρώτος. Με πλησίασε και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω με τράβηξε προς ένα κιόσκι που βρίσκεται μετά από κάτι ψηλούς θάμνους και δεν φαίνεται καθόλου. Από αυτό το ξύλινο κιόσκι έβλεπες ένα πάρα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα και η φύση γύρω γύρω σε γαλήνευε. Από τότε όποτε δε θέλαμε να μας βρίσκουν πηγαίναμε εκεί κι ο άλλος σαν να μιλάγαμε με τηλεπάθεια ''έτρεχε'' στον άλλο.
Αυτή η τηλεπάθεια είναι μάλλον που με καλεί τώρα. Πρέπει να πάω κοντά του.
-Παιδιά εγώ θα φύγω λίγο κι έρχομαι, ανακοίνωσα στους άλλους.
-Πού πας πάλι?, με ρώτησε ο Μίλτος
-Έχω μια.... Μια δουλειά.
-Τι δουλειά?, συνέχισε ο Μίλτος
-Μια δουλειά ρε Μίλτο, δε χρειάζεται να τα μαθαίνεις όλα!, είπα λίγο νευριασμένη και έφυγα.
Αχ κάνει λίγο κρύο! Έπρεπε να πάρω τη ζακέτα μου. Τέλος πάντων ας πάω τώρα να βρω τον Ορέστη και μετά βλέπουμε. Ωχ έχει πάει 5 το απόγευμα . Σε λίγο θα νυχτώσει.(είναι χειμωνιάτικο ακόμα το 'σύστημα ' του ημερονύκτιου) Α ρε Ορέστη!
.......
Επιτέλους έφτασα. Αυτό το κρύο δεν αντέχεται!
Αχ κάποια στιγμή πρέπει να μεγαλώσουμε και την πορτίτσα στους θάμνους. Μεγαλώσαμε πια!
Τώρα πού θα τον βρω? Α να τος . Βλέπει το ηλιοβασίλεμα! Μάλιστα!
Το πλησιάζω κι εκείνος δεν με καταλαβαίνει. Τοποθετώ το χέρι μου μαλακά πάνω στον ώμο του συνεχίζοντας να κοιτάω μπροστά τον ήλιο να δύει και το φεγγάρι να τον διαδέχεται.
Εκείνος γυρνάει ξαφνιασμένος και όταν βλέπει ότι ήμουν εγώ γυρνάει πάλι μπροστά έχοντας στο απαθές μέχρι στιγμής πρόσωπό του ένα μικρό χαμόγελο.
-Ήρθες..., ψιθύρισε
-Πάντα θα έρχομαι!... , απάντησα στον ίδιο τόνο.
-Πώς...
-Πώς ήξερα ότι θα σε δω εδώ? Χα Ορέστη σε παρακαλώ! Μην μου πεις ότι κι εσύ δεν έχεις καταλάβει αυτό το περίεργο δέσιμο που έχουμε εμείς οι δύο. Περίεργο σωστά?
-Ναι.....
-Ναι....
-Μάγια συγγνώμη!, είπε γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Γύρισα κι εγώ και τον κάρφωσα με τα μάτια μου.
-Δεκτή
Με αγκάλιασε πολύ σφιχτά.
-Σ' αγαπάω πολύ μικρή!
Ανταπέδωσα την αγκαλιά το ίδιο δυνατά.
-Κι εγώ! Ορέστη....?
-Ναι?
-Να με προσέχεις!
-Πάντα!
Ο Ορέστης και η Μάγια!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
