Kayıp Çığlık

42

Kendimi çok kötü hissettiğim için Eymen kimseye birşey soylememisti ama şu an onunla sarılarak uyumamiz ve benim üzerimdeki gömleğin ona ait olması durumları biraz daha vahimlestiriyordu . Gömleğin uzun olması bacaklarami sadece yarıya kadar kapatması ne kadar yanlış bir karar verdiğimi gösteriyordu . Ama şu an yaptığı hareket bedenimin uyusarak mayismasina neden oluyordu .

Parmaklarını saclarimda dolaştırıp sakinlesmemi sağlıyordu .

- Iyi misin ?

Evet anlamında başımı salladim.
Bu rüyaları hep görüyordum . Bazen yanımda Eyüp bazen de Vuslat abim oluyordu atlatmami sağlıyordu ama şu an Eymen 'in burda olması beni hem rahatlatıyor hem de sakinlesmemi sağlıyordu.

- Bana ne olduğunu anlatmak ister misin İkra .

Ne anlatacaktim ben şimdi ona güvenmiyor değildim güveniyordum Eymen olduğu zaman içimde bir huzur oluşuyordu istemeden. ama  Yüzüme istekle bakan bu adama belki sirrimi açarken kalbimi de mi acmaliydim .

- Sadece gördüğüm rüya yıllar önce gecirdigim bir felaketi andirdi ve sürekli bunu yaşamama neden oluyordu .

- Yıllar önce ne gecirdin İkra .

- Annem ve babam yıllardır içinde yaşadığım evin içinde canlı canlı yandilar.  O gece evin yanisini görürken annem ve babamın canlı canlı çığlıklar içinde olmelerine şahit oldum .
O kadar kötü birşeydi ki Eymen.  Annemin gözlerimin önünde can vermesi ve çığlıkları kulağımdan hiç gitmiyor boşlukta hep benimle duruyor . Çok kötüydü Eymen diye tekrar hickiriklara boğuldum . Gozlerimdeki pinarlari serbest bırakmış oldum.

Eymen kollarını bedenime dolayip sıkıca sarıldı ve dudaklarını saclarima bastırdı .

- Ben hep seninleyim küçük kadın . Herzaman seninleyim.

Eymen 'in böyle söylemesi içimi ısıtmaya yetmişti . Hickiriklarimin arasından kısık bir sesle .

- Teşekkür ederim diyebildim .

Kollarını belime sarıp sıkıca sabitledi ve uyumam için beni kendine daha çok çekti .
Gözlerimi kaparken sadece birgün bu adama aşık olabilir miyim diye düşüncelere daldım.

*****

Sabah gözlerimi araladigimda Eymen yatakta yoktu ama yatağın üzerindeki kırmızı bir gul demeti  duruyordu .
Telefon çalmaya başlayınca hemen telefona uzandım.

- Eymen.

- Seni aşağıda bekliyorum .

Yataktan fırlayıp tüm işlemleri hallettim .
Dolaptan aldığım beyaz elbiseyi üzerime geçirip diğer işlerimi de halledip odadan çıktım .

Buse ve diğerleri kahvaltı yapıyorlardı ama Eymen yoktu odada . Mutluluk dolu bir hisle yanlarına yürüdüm.

- Günaydın Eymen nerde ?

- Bahçede de sen neden bu kadar mutlusun bakalım diyen Buse yüzüme ima ile bakıyordu .

- Bilmem ?

- Bilmem mi? Bence biliyorsun diye fisildayip topu bana attı .

Buse söyleyene kadar fark etmemiştim ama gerçekten de uzun zamandır böyle hissetmemiştim. Mutluluk doluydum gerçekten uzun zamandır ilk defa bu kadar iyi hissediyordum .

Bahçeye çıktığımda Eymen büyük balkondaki duvara oturup aşağıdaki manzarayı izliyordu . Üzerinde her zamanki buz mavisi gomleklerinden biri vardı Geniş omuzlarını daha güzel gösteriyordu . Bu hayran dolu bakışlar da neydi bilmiyorum ama çok güzel duygular barindiriyordu .

- Eymen.

- Ahh . Geldin mi diye döndü .

- Evet de bir sorun mu var ? Biraz garip duruyorsun .

Eymen biraz stres yapmış gibi duruyordu . Gözlerini yerden kaldiramiyordu bile .

- Be ben şey sana .

- Bana  ne söylemek istiyorsun ha . Düşününce bu soru çok aptal geliyordu ama .

- Şey ben unuttum .

- Unuttun .