Kayıp Çığlık

41

Aptal şey bana nasıl kaltak der ya . Yüzüne yediği tokat bile onu durdurmadı .Yüzünü kaldırdığında Buse'nin İkra ne oluyor burda demesi ile odaya dalmasi bir oldu .

- Bir dakika Buse kendisine haddini bildirmekle meşgulüm.

- Sen kendini ne zannediyorsun . Sen kimsin ki bana tokat atıyorsun .

- Eymen Karahanlı 'nin karısı İkra Karahanlı. Diye soylendigimde bu sefer daha sınırlı bir şekilde üzerime geldi .

- Öyle mi İkra .

Çantasından çıkardığı fotoğrafı önüme koyup bir zamanlar kocan benimdi ve hala benim .
Fotoğrafta o kadar yakın duruyorlardı ki bir an tüm hucrelerim uçurumdan aşağı çığlık çığlığa intihara kalkıştı ama beş yıl öncesine ait birşeyin neden beni üzdüğünü aptallık varsaydim. Beş yıl önce olan beş yıl öncede kalmıştı . Eymen onu unutmuştu bile .

- Bana bak Seren beş yıl önceki fotoğrafı getirip önüme koyamazsin anladın mi ? Ben herşeyi biliyorum ve bana kalkip da beş yıl önce terk edip gittiğin adamı anlatma .

- Sen onu sevmiyorsun .

- Yanlış senden daha çok seviyorum.  Eymen  benim ve onu sana vermeye hiç niyetim yok anladın mi ?
Şimdi defol git bu evden anladın mi ?

Seren evden çıkınca bende sinirle arkasından baktım . Buse büyük bir şokla bizi izlediginden yanıma geldiğinde  .

-  O neydi öyle .

- Gerizekali 'ya haddini bildirdim olan bu sadece .

- İkra gerçekten abime aşık oldum galiba . 

- Sacmala ma lütfen sadece o kıza karşı kendimi küçük düşürmemek için öyle yaptım ben .

Acaba gerçekten böyle mi yapmıştım . Of beynim düşüncelerle kendini beceriyordu adeta . Bence  ben en iyisi uyumaliydim ancak öyle kendimi toparlayabilirdim.

Dolaptan aldığım beyaz gömleği üzerime geçirip yatağa uzandım ama garip olan bu gömleğin neden büyük oluşuydu . Acaba yanlışlıkla Eymen 'in gomleklerinden birini mi giymistim ki . Neyse ya ortam çok sıcak ancak böyle gömlek ile yatarsam serim oluyordu hem de Eymen yoktu yani bir sıkıntı yoktu .

*****

Ciğerlerimde işgal eden duman gözlerimi açtığımda nerde olduğuma bakıyordum . Neredeydim ve neden ateşin ortasında yanan bir evde uyaniyordum.  Eymen sonunda benden kurtulmak beni yakmaya karar vermişti de benim mi haberim yoktu . Nefes alamayacak kadar artan duman ateşten dolayı bir yere kipirdayamiyordum.

- Eymen diye seslendim belki beni duyar ve insafa gelir diye ama sesimi duyan yoktu .

Sonumun annem ve babama benzemesi ile gözlerinde yaşlar dökülmeye hickiriklarla boşlukta yankilanmaya başlaması bir oldu .

Annemin ve babamın o evde yanarak can verdiği gece etrafa saçılan çığlıklarıyla kaybolmustum şimdi ise aynı çığlıkları tekrar duyuyordum ama bu sefer bilegimde hissettiğim güçlü bir el beni çıkarıp almıştı .

Gözlerimi açtığımda ise yer içinde kalan yüzüm ile bunun bir rüya olduğunu anlamıştım . Ama hala şoktan cikamadigim ve annem ve babamın o kulaklarımda yankılanan çığlıkları kulağıma dolunca hickiriklara boguldum.

Bedenim dolanan bir çift şefkatli kola dökülen gozyaslarim ile daha da sokuldum o şefkate .

- Şşşşt sakin ol sadece bir ruyaydi . İkra sakin ol ben buradayım .
Ellerini yankalarima koyup uzun parmakları ile gozlerimden akan yaşları sildi .
Alnima bıraktığı sıcak öpücüğü ile yanımda olduğunu hissettirdi .

- Sade saril Eymen.  Sadece saril .