El Dorado

육

— Panienkooooo! Panienko Baekkie! — Czyiś donośny głos wyrwał go ze snu. Otworzył oczy, nie bardzo zdając sobie sprawę, co się wokół dzieje. Wciąż siedział pod drzewem wiśni, a ze strony zamku nadbiegał zadyszany Jongdae. — Wszędzie panienki szukałem!

— Co się stało? — zapytał zmieszany Baekhyun.

— Hrabia Park chce się z panienką widzieć! — Osłupiał. Nie sądził, że właściciel tej ogromnej posiadłości i jego przyszły teść znajdzie tak szybko dla niego czas. Spodziewał się, że zdąży się już porządnie zadomowić w zamku, zanim hrabia wezwie go do siebie. Nabrał powietrza i powoli wypuścił je z ust, żeby się uspokoić. Mimo, iż od początku wiedział, co go czeka, nie zmniejszało to odczuwanego przez niego stresu, a wręcz przeciwnie - zjadały go nerwy.

Kiedy wraz z Jongdae stanęli przed wielkimi drzwiami, prowadzącymi do gabinetu hrabiego, Baekhyun zaczął panikować. Złapał kamerdynera za rękaw koszuli, jakby to coś miało pomóc, a na dokładkę przeraźliwie się trząsł. Służący posłał mu uśmiech w ramach otuchy.

— Wszystko będzie dobrze, panienko — wyszeptał ledwo słyszalnie. — Hrabia Park to wspaniały człowiek. Nie ma się czego panienka bać. — Baekhyun kiwnął głową, a gdy opanował już nerwy (przynajmniej częściowo), Jongdae zapukał do drzwi, zapowiadając jego przybycie.

— Proszę wejść! — Usłyszał głos ze środka. Był mocny i głęboki, ale za to mający w sobie wiele ciepła. Baekhyun uśmiechnął się mimo woli i postawił pierwszy znaczący krok w stronę swojego przeznaczenia.

Hrabia siedział za wielkim masywnym biurkem. Widać było, że jeszcze nie skończył swojej pracy, ponieważ na blacie piętrzyły się sterty papierów i kałamarze pełne oraz puste, a w ręku trzymał zaostrzone gęsie pióro ze stalówką, które zaraz po chwili odłożył, maczając w atramencie. Na pierwszy rzut oka wyglądał młodziej niż baronowa, matka Baekhyuna, jednak w rzeczywistości był od niej kilka lat starszy. Jedyne, co zdradzało jego wiek, to pasemka siwizny, które wkradły się w jego czarne, ułożone w artystycznym nieładzie włosy. Podniósł głowę znad stosu dokumentów i posłał Baekhyunowi serdeczny uśmiech.

— A więc to jest nasza młoda Byun Baekkie — powiedział. Baekhyun dygnął niezgrabnie i nieśmiało kiwnął głową. — Jak ci się podoba posiadłość? Słyszałem, że zdążyłaś się zaaklimatyzować.

— Jest przepięknie — odparł. — Ogrody są wspaniałe i rośnie tam mnóstwo przepięknych drzew i kwiatów.

— Na tyle, żeby uciąć sobie drzemkę? — zapytał hrabia, puszczając oczko. Policzki Baekhyuna okryły się szkarłatem. — Ależ nie ma się co wstydzić! Mój syn również uwielbia spędzać czas na zewnątrz. Myślę, że się sobie spodobacie.

— T-tak pan myśli? — Park wstał z krzesła i położył mu rękę na ramieniu w uspokajającym geście.

— Oczywiście! — Roześmiał się. — I możesz do mnie mówić „tato". W końcu jesteś przyszłą żoną mojego syna. Jesteśmy jedną rodziną. Pewnie jesteś ciekawa, kiedy spotkasz Chanyeola, prawda?

— Jongdae mówił, że wróci za tydzień... — powiedział cicho Baekhyun.

— Rozumiem, że przyjechałaś tutaj wiedząc o wszystkim, prawda?

— O wszystkim, znaczy...?

— O... Specyficznych... Że tak się wyrażę, skłonnościach Chanyeola.

— Mama coś tam wspominała... — odparł niepewnie, nie wiedząc za bardzo, czy może o tym mówić.

— Nie martw się — powiedział ze śmiechem hrabia. — Nie mówiłbym jej tego, gdybym nie miał pewności, że przekaże tą informację tobie.

— Czy bardzo wpłynie to na nasze relacje? — spytał Baekhyun ostrożnie.

— Może być ci ciężko na początku nawiązać z nim kontakt, jednak zaręczam, że to wspaniały chłopak. Musisz dać mu jedynie trochę czasu. I mówię to zarówno jako jego ojciec, jak i twój. W międzyczasie jedyne, co ci mogę zapewnić to dach nad głową, opieka i edukacja. A później dojdzie jeszcze mąż — mrugnął do niego porozumiewawczo. — Chanyeol jeszcze o tym nie wie, ale potrzebna mu jest kobieca ręka.

Szkoda tylko, że nie jestem kobietą — pomyślał Baekhyun.

A/N
Wstawiam przed matmą na dobry humor... Nie, wciąż mam zły -.- Jestem głodna... xD
ps
Ludy Skazane na Chanyeola niech wiedzą, że kolejny rozdział się szykuje. Nie wiem, kiedy skończę, bo mam od cholery roboty.