his issues [h.s]

Chapter 17

Οι ακτίνες του ήλιου τρύπωσαν από τα ανοίγματα του ξύλινου παραθύρου μου κατευθείαν στο πρόσωπο μου.
Ένιωθα το χέρι του Harry τυλιγμένο στη μέση μου και την ήρεμη αναπνοή του να χτυπάει στο σβέρκο μου. Για μια στιγμή δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο.

Κοίταξα την ώρα και είχε πάει κιόλας 10:30. Πρέπει να αργήσαμε να κοιμηθούμε. Μόλις ξύπνησε ο εγκέφαλος μου και συνείδητοποίησα τι γινόταν, πανικόβληθηκα.
"Harry, ξύπνα." Γυρνάει ώστε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και τον σκουντάω. Μουγκρίζει χωρίς να ανοίξει τα μάτια του και τραβάω την λεπτή κουβέρτα από πάνω του.
"Μια φορά μιλάω." Του λέω και σηκώνομαι. Νιώθω ακόμα άτονη, αλλά ελάχιστα καλύτερα από χθες. Ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάει συνοφρυωμένος.
"Είσαι καλά;" Με ρωτάει με βραχνιασμένη φωνή και το εννοεί με παραπάνω από μία σημασίες.
"Πρέπει να πας στο δωμάτιο πριν γυρίσει η μάνα μου." Αγνοώ την ερώτηση του και εκείνος σηκώνεται δυσανασχετώντας.
Βγαίνει γρήγορα από το δωμάτιο μου, αλλά σε δευτερόλεπτα γυρνάει πίσω και πιάνει το πρόσωπο μου δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν, αλλά δεν αντέδρασα, ούτε φώναξα.
"Δεν έχει γυρίσει ακόμα, αλλά θα είμαι στο σαλόνι αν με χρειαστείς." Επανήλθε αρκετά γρήγορα στην τραγική αλήθεια μας.

Αφού έκανα ένα μπάνιο για να συνέλθω, άλλαξα σε μία φόρμα και μία απλή κοντομάνικη μπλούζα και κατέβηκα στο σαλόνι για να βρω τον Harry ξαπλωμένο να βλέπει τηλεόραση.
"Τι παρακολουθείς;" Τον ρωτάω στενεύοντας τα μάτια μου.Με κοιτάει και γελάει και δεν μπορώ παρά να γελάσω και εγώ.
"Σοβαρά τώρα; Garfield;"
Τον ρωτάω καθώς κοιτάζω τη τηλεόραση τον πλησιάζω και εκείνος σηκώνεται κάνοντας μου χώρο να κάτσω
"Τι; Δεν σου αρέσει;" Ρωτάει σαν μικρό αγοράκι ανασηκώνοντας τους ώμους του.

"Απλά δεν σε είχα για άνθρωπο που βλέπει κινούμενα σχέδια.." Τον κοιτάω και μου χαμογελάει.
"Είμαι όλο εκπλήξεις υποθέτω." Κοκορεύεται και τον σκουντάω στον ώμο.

Μετά από αρκετή ώρα που βλέπαμε τηλεόραση, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η μάνα μου.
"Γειά." Λέει εντελώς ξερά και εγώ δε κάνω καν τον κόπο να της απαντήσω εκείνος όμως της μίλησε.
Εκείνη τη στιγμή χτυπάει και το κινητό μου και είμαι ευγνώμων που θα αποφύγω κάποια συζήτηση μαζί της.
"Συγνώμη αλλά είναι το αγόρι μου πρέπει να απαντήσω."
Απομακρύνομαι λίγο από τον χώρο και το σηκώνω.
"Μωρό μου." Μου λέει ο Chris από την άλλη γραμμή.
Είχε να με πάρει αρκετές ημέρες και η αλήθεια είναι πως άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως είμαστε μαζί η απλά τα έχουμε για να το λέμε.
"Ει, καιρό είχες να με πάρεις."
"Ναι το ξέρω, είμαι πνιγμένος. Εσυ, για πες μου είσαι καλά;"
Δεν ήθελα να του πω τι συνέβη οπότε το απέφυγα και του είπα πως όλα ειναι καλά.
Εκείνος μου έλεγε πως περνάει εκεί και πώς του λείπω, κάτι που με έκανε να νιώσω άσχημα για αυτό που είχε γίνει με τον Harry χτες βράδυ για μία ακόμα φορά.
Προσπάθησα να είμαι μαζί του όσο πιο γλυκιά γινόταν λόγο των τύψεων μου, αλλά από την άλλη το μυαλό και η καρδιά μου, μου τόνιζαν κάθε φορά που πλησίαζα τον Harry, πως είναι σωστό αφού το αγόρι μου λείπει και δεν έχουμε καν πραγματική σχέση.
Όσο για το θέμα της μάνας μου; Απλά δε δίνω βάση στο ότι είναι μαζί του. Ενεργώ σύμφωνα με αυτά που θέλω εκείνη την στιγμή όσο και αν γνωρίζω πως θα μπλέξουμε.
Εντάξει σίγουρα κάτι πάει λάθος με τον εαυτό μου και μόλις το επιβεβαίωσα.