Mafya Koruması 2

• 3 •

Bahar'dan devam...

Vedat o bu derken polis Akademisi macerasının da sonuna geldim.

Yine güzel bir mezuniyet töreni ile ailemin karşısına çıktım.

Üstümdeki üniforma ile baya gururlanıyordum. Nasıl gurur duymaz ki insan...

Bu arada törene Arden de geldi. Aslında onu görmeyi beklemiyordum. Yani böyle şeylerin onun umrunda olmadığını biliyordum en azından. Kardeş gibi büyüdük ya malımı iyi tanıyordum.

Güldürme beni shrek neden benim için gelsin. Polis Akademisinin yarısı ile çıktı onlardan birini görmeye veya yeni kız tavlamak için filan gelmiş olabilir. Benimle ilgisi yok yani neyse Shrek mevzuyu dağıtma...

Ailemizin ve emniyet teşkilatının üst mensuplarının önünde yeminimizi ettik. Diplomalar verildi.

Vedalaşma vakti geldi çattı. En üzüldüğüm nokta ise Vedat ile artık yediğimiz içtiğimiz ayrı gidecekti.

Evet Shrek üzülmeyi bile yemekle bağdaştırıyorum. Ne yapalım babamın kızıyım.

Bir umut belki görev yerimiz aynı çıkar diye düşünüp fazla da abartmamıştım üzülme olayını.

Zaten duygularımı pek belli etmeyen biriydim. Çocukluktan başlayan bir durumdu bu.

Ardene olan sevgimi gizlemek hele ki anne baba gibi herşeyi anlayan bir olgudan gizlemek zor olmuştu. Ama insanoğlunun alışmadığı bir şey yok ki şu fanı dünyada. Buna da alıştım.

Vedata gelecek olursam o iyi biriydi. Güzel takım olmuştuk. Birlikte görev yapsak fena olmazdı. Ama işte alın yazısı ne düşerse onu yaşayacaktık.

Kızlar birbirine sarılıp ağlarken ben uzaktan onları izledim. Neden mi Shrek çünkü ben hiçbiri ile arkadaş olamadım.

Bir sen varsın benim için bir de bir dönemlik Vedat.

Vedat ne kadar umursuz bir tavıra sahip olsada her zaman o gün gayet de duygusaldı. Bunu bana sarılmasından ve gözünden akan bir damla yaşı çaktırmadan silmeye çalışmasından anlamak mümkündü.

Ayrıldığımızda aramıza giren Arden duygusal havayı dağıttı.  Fotoğraf çektirilecek annemler çağırıyor diye beni yanından apar  topar çekeleyerek uzaklaştırdı.

Davar işte kibarlıktan nasibini almamış kereste.

Neyse annemlerle başladı bir foto macerası. Yok ortada dur yok bir de burada herkesle birlikte defalarca poz verdim. Deniz abla aile hatırası bir kere daha dedikçe bana afakanlar basıyordu.

En fenası yani kalbimin ağzıma geldiği nokta ise Arden ile tek olarak verdiğimiz pozdu.

O gayet sakin bir şekilde dururken benim kolum koluna değiyor diye heyecan yapıştım.

Bir yandan da kendime kızmıştım. Neden mi Shrek.

Nasıl kızmam hani güçlü olacaktım. Zayıflık ediyordum yine o beni istemeyendi sonuçta.

Neyse ne poz için bir iki saniye yan yana durmuştuk zaten fazlası yoktu.

Sonra hep beraber Arat abi sağolsun  kutlama yemeğine onların oteline gittik. Bu otele gelince aklıma liseden mezun olduğumuz gece geldi.

O gün aldığım kararların bugün meyvesini almıştım. Ve yine bu noktadaydım.

Hayat böyle de tuhaftı işte. Ben Melisa için kahrolmuşken o gece Arden onun üstüne benim okulum da dahil olmak üzere sayısız kız geçirmişti.