Mafya Koruması 2

• 25 •

Bahar'dan...

Ardenin öfkeden çenesi kasılırken omzuna dokunup bana bakmasını sağladım.

"Hadi gidelim."

Bu söylediğime karşılık başıyla onay verip arabasının anahtarını aldı.

Bende evin anahtarını alıp peşine takıldım.

Birlikte aylar önce çalıştığım işyerime tekrar gelince mesleğimi özlediğimi farkettim.

Durgun bir şekilde arabadan inip içeri girdiğimde Arden yanıma gelip elimi avuçlarının içine hapsetti.

Ona kısa bir bakış atıp önüme döndüğümde görev arkadaşlarımdan bir kaçı ile göz göze geldim.

Arkadaşlarım beni görür görmez hemen yanıma geldi ve kısa bir selamlaşma yaşadık.

Ardından içeri çağıran bir diğer polis arkadaş sayesinde yanlarından ayrıldık.

Arden hala elimi bırakmamış o nereye ben oraya modunda beni gezdirmekte ısrarcıydı.

Sorgu odasının film camlı kısmına geçtiğimiz de Vedat'ı gördüm.

Yaka paça dağılmış bitkin bir halde öylece siyah deri bir sandalye de oturuyordu.

Arden benden önce davranıp konuştu.

"Bu şerefsizdi beni vuran."

Ardenin söylediğinden sonra gözlerim Vedat'la buluştu o beni görmüyordu gerçi ama sanki aradaki cam yokmuş gibi bana bakıyordu.

Evet yaptıkları iğrençti. Hatta bana böyle bir intikam için yaklaşması midemi bulandırıyordu.

Oysaki ben yalnız olduğum o zamanlarda kimse yanımda yokken bana dost olmasına minettardım. Ardenin belki de beni görmezden geldiği zamanlarda o bilmese de tek destekçimdi.

Bu yaptıklarını yapmış olmasaydı kardeşim sıfatına layık bir adamdı.

Ama artık her şey değişmişti. Vedat yaptığı hatanın bedelini ödemeliydi bu yüzden Arden'e asla karışmadım.

Adalet önünde hesaplaşması diğer yollardan daha iyiydi. Arden başka bir yol izlese bir polis olarak asla buna göz yummazdım zaten.

İşlemler halledilirken bizde Ardenle baş komserin yanına uğradık.

Amirim Ardeni görür görmez ayağa kalkıp hemen sarıldı.

Karşısında bulunan koltuklara buyur edip iki çay söyledi.

Çaylarımız geldiğinde Arden ve Amirim koyu bir sohbete daldı. Bende bu sırada kafama taktığım bir şeyin analizini yapmakla meşguldüm.

Ben düşüncelerimle derya deniz boğuşurken aniden Amirim ismimi anarak konuştu.

"Ee Bahar sen nasılsın."

Hemen sorusuna cevap verdim.

"İyiyim Amirim sağolun."

Amirim başıyla onay verip tekrar konuştu.

"Bir sıkıntın derdin var mı hemen yardımcı olalım."

Bu cümleyle birlikte kafamın içinde düşünüp durduğum mevzuya kenardan köşeden de olsa giriş yaptım.

"Aylardır çalışmamak dışında bir sıkıntım yok Allaha Şükür."

Bu söylediğime karşılık Arden tuhaf bir bakış attı. Onu görmezden gelip amirimin söylediğini dinlemeye başladım.

"Haklısın geri dönmenin zamanı geldi. "