Mafya Koruması 2

• 19 •

Bahar'dan...

Sabah uyandığımda kendimi dün gece Ardenin söylediği sözlerini düşünmekten alamadım.

Yan tarafımdaki boşluğu dolduran adamı kalkıp aramak gibi bir seçeneğim olmadığı için bende yaşadıklarımızı düşünmeye başladım.

Daha doğrusunu söylemem gerekirse ne zaman Ardenin bana bu kadar düşkün olduğunu anlamaya çalıştım.

Aklım evlendiğimiz gün ve balayı zamanlarına giderken kendimi uzun bir zaman diliminde bulduğumu farkettim.

Evlilik tarihimiz ve şimdiki tarih arasında haftalar vardı. Ardene ne kadardır bu halde olduğumu sormamıştım.

Bunu sormama sebebim olayın yeni olduğunu düşünmemdendi sanırım.

Olay gününden sadece aklımda kalan kadının Ardeni vurmaya niyetlenmesi ve benim onun önüne geçtiğim andı. Sahiden neden Ardeni vurmak istemişti.

Zihnimde dönüp duran her ayrıntı baş ağrısı olarak geri dönüş yaptığında daha fazla kendimi zorlamayı bıraktım.

Bunu Ardene sorarak da öğrenebilirdim. Bu düşüncenin ardından odaya giren Arden elindeki çiçekleri kucağıma bırakıp yanağıma bir öpücük kondurdu.

"Günaydın karıcım."

Bu tavrıyla yüzümde oluşan gülümseme sanırım hoşuna gitmiş olacak ki bu sefer gülünce kırışan dudak kenarıma bir öpücük bıraktı.

"Bu neydi şimdi."

Sorduğum soruya anında cevap verdi.

"Gülüşünü öptüm."

Söylediğine hayran kalmamak elde değildi. Aramızda huzurlu bir sessizlik oluştuğunda ikimizde buna ayak uydurduk.

Bir süre sakinliğin vermiş olduğu sessizlikte öylece oturduk. Birden Arden bana yaklaşıp sarıldığında hiçbir tepki vermedim.

Bu ani hareket bana olay gününü hatırlattı. Sanki o otele tekrar gitmiştim.

Elindeki silahını bize doğrultan kadın ve silahtan çıkan kurşun. Aynı şeyleri ikinci kez yaşarken aniden beynimde tanıdık bir isim dönmeye başladı.

"Vedat."

Sessizce söylediğim bu ismi duyan Arden benden ayrılıp gözlerime odaklandı.

"Vedat nereden geldi aklıma şimdi."

Açıklamayı ikimize de yapmayı düşünürken tamamlayamadığım kurguyu Arden sonuca ulaştırdı.

"Sen onun yüzünden bu hale geldin Bahar."

Bu cümleden sonra tren rayına girdi ve tamamlayamadığım olay bütünleşti.

O kadının son söylediği cümleyi hatırladım aniden.

'Vedat'ın selamı var.'  İçime ağırlığı ifade edilemez bir huzursuzluk çökerken gözlerimi kapattım. Başım fazlasıyla dönüyordu.

"Bahar iyi misin?"

Ardenin sorusuyla birlikte gözlerimi açtığımda bana bakan gözlerindeki saf endişeye tanık oldum.

Başımla onay verdiğim de buna ikna olmamışcasına sıkıntılı bir nefes verdi.

Sanki bir şeyler söylemek istiyor fakat benden de emin olamıyor gibiydi.

Gözlerinden bir şeyleri çözmek istercesine onu incelediğim de daha fazla bana bakamadı ve gözlerini kaçırdı.