Oude liefde roest niet (flikken Maastricht)

4

'Wat bedoel je' vraagt hij dan ook. 'Ik kreeg een relatie met Frank, de eigenaar van het pension, na een paar maanden was ik zwanger en na de geboorte ben ik fulltime blijven werken, Frank kon het vaderschap goed combineren met het pension' vertelt ze. 'En nu wonen jullie in Maastricht'. Ze buigt haar hoofd de andere kant op ze voelt de tranen prikken in haar ogen, zachtjes voelt ze zijn warme hand op haar been 'gaat het' vraagt hij zacht. Ze schudt haar hoofd 'niet nu' fluistert ze 'hoe is het met jou gegaan de afgelopen jaren' schakelt ze snel over, hij begrijpt de hint en vertelt dat hij zich volledig op het werk heeft gestort en dat Angelique na een aantal maanden zwanger was, dat hij 2 jaar geleden is gescheiden en een paar maanden geleden is gevraagd om naar Maastricht te komen omdat ze mensen te kort kwamen.

'Wil je nog een stukje lopen dan vertel ik je de rest' vraagt ze zacht. Hij staat op om af te rekenen en samen lopen ze het plein op. Daar lopen ze dan door het oh zo mooie Maastricht naast elkaar na al die jaren, niet wetende waar ze precies naar toe lopen. Eva begint te vertellen over het begin van de ziekte van Frank, hoe ze samen hebben gestreden en hoe Frank bijna een half jaar geleden de strijd heeft moeten opgeven. Hoe zij verdrietig en hulpeloos achterbleef samen met hun dochter die haar troost en steun bied. Dat ze het niet meer aankon om in het pension te blijven wonen, het pension van frank met al zijn herinneringen en er voor gekozen heeft om terug te keren naar haar vertrouwde Maastricht ook al was zij er 20 jaar geleden uit vertrokken voor de politie academie in Amsterdam. Tranen lopen over haar wangen, voorzichtig slaat hij een arm om haar schouder en wrijft met zijn hand over haar arm. Dan blijft hij stil staan en houdt zijn armen voor haar open 'mag ik' vraagt hij verlegen. Ze knikt en slaat haar armen om zijn middel en hij slaat zijn armen om haar schouders, haar schouders schokken van het huilen, hij snuift haar geur op van haar haar 'ik heb je gemist Eef' fluistert hij in haar oor. 'Al die jaren heb ik altijd aan je gedacht' fluistert hij weer. Ze maakt zich los uit zijn omhelzing en kijkt hem verbaasd aan 'meen je dat' hij knikt verlegen 'ik ook aan jou' geeft ze met een blos op haar wangen toe. 'Ik heb me te snel in de relatie gestort met Frank, hij hield ziels veel van mij, ik ook van hem maar niet op de manier hoe hij van mij hield, in de loop der jaren is dat wel veranderd en ben ik ook echt van hem gaan houden maar jij zat altijd in mijn gedachten. Ik mis Frank heel erg, zijn liefde zijn zorgzaamheid, zijn vrolijkheid daarom kon ik niet in het pension blijven wonen, al die herinneringen ik wilde gewoon opnieuw beginnen. Mijn dochter heeft het er heel moeilijk mee maar het komt goed'.
'En nu komen we elkaar hier weer tegen dit moet voorbestemd zijn' glimlacht Wolfs. 'Maar nu hebben we nog niet eens gesproken over werk en ik moet echt naar huis, ik heb beloofd op tijd thuis te zijn' zegt hij. Ze knikt 'morgen?? Ik heb toch niks te doen' hij grinnikt 'oké 10 uur bij dat bankje' wijst hij in de verte. Hij geeft haar een kus op haar wang 'tot morgen Eva' 'tot morgen Floris'.