Unknown.

Chapter 12.

Βγαίνω έξω από το τροχόσπιτο και κάθομαι σε μία πλαστική καρέκλα τοποθετώντας τα πόδια μου επάνω στο επίσης πλαστικό τραπέζι.

Περίμενω μήνυμα του αλλά ποτέ δεν έρχεται οπότε αποφάσιζω να τηλεφωνήσω στην Kathy.

Καμία απάντηση.

Κανένα μήνυμα και από τον άλλον.

Βαριέμαι.

Ίσως αν με ενοχλήσει λίγο ο Cameron να ξεβαρεθώ. Σηκώνομαι και τρέχω στο δωμάτιο. Ανοίγω την μικρή πόρτα απότομα για να νευριάσει αλλά δεν νευριάζει όπως θα ήθελα. Αντ'αυτού ακούω ένα μικρό ροχαλητό και παρατηρώ πως κοιμάται.

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.

Να τον ξυπνήσω; Τι πειράζει; Αυτός με ενοχλεί συνέχεια.

Πάω να τον ξυπνήσω αλλά διστάζω για μερικά δευτερόλεπτα. Δείχνει όμορφος έτσι όπως κοιμάται. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμμένα και το ημίφως που μπαίνει από το παράθυρο πέφτει πάνω στο πρόσωπο του.

Καθώς τον παρατηρώ τον βλέπω να βλεφαρίζει και κυριολεκτικά πετάγομαι στην άλλη ακρη του κρεβατιού. Οχι και τόσο μακρυά δηλαδή.

"Τράβα με μία φωτογραφία , θα κρατήσει πιο πολύ." Λέει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο ενώ έχει τα μάτια του ακόμη κλειστά.

Ευτυχώς γιατί έχω γίνει σαν πατζάρι.

"Ήθελα να σε ξυπνήσω βασικά αλλά ξύπνησες μόνος σου." δικαιολογούμαι.

"Και γιατί αυτό." λέει ενώ ανακάθεται στο κρεβάτι.

"Ε βαριέμαι"

"Και;"

"Τι και;"

"Θες να σε ψυχαγωγήσω;"

"Ναι." Λέω αλλά το μετανιώνω λίγο αργότερα γιατί καταλαβαίνω πως ήταν κάποιο υπονοούμενο από το βλέμμα που έχει στο ύφος του.

"Όχι όχι δεν θέλω" λέω και γελάμε.

"Τι θες να κάνουμε;" ρωτάει και με κοιτάει

"Δεν ξέρω για αυτό σε ξύπνησα"

"Έχουμε χαρτιά;" ρωτάει και το πρόσωπο μου αστράφτει ενώ σχεδόν τρέχω για να τα φέρω.

[...]

Πρέπει να παίζουμε χαρτιά πολλές ώρες καθώς ο ήλιος έχει φύγει προ πολλού. Πρώτη φορά περνάμε τόσο καλά μαζί και ερχόμαστε κοντά. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο απαίσιος.

"Έκλεψες!" Φωνάζει

"Δεν έκλεψα." λέω με μούτρα.

"Είχαν παιχτεί όλα τα 7άρια και εσύ μου έριξες και άλλο. Δεν παίζω με ψευτες σαν και εσένα!» Λέει σχεδόν θυμωμένα  και πετάει τα χαρτιά του.