Flashback

3.3

Voor een laatste keer maakte ze een rondje door het pension. Ze vond het moeilijk om afscheid te nemen. Ze had hier zo'n groot deel van haar leven doorgebracht. Al het moois uit haar leven was hier gebeurd, had ze hier meegemaakt. Alles was voor haar verbonden met dit pension. Al had ze daar eerder nog nooit zo bij stil gestaan. Ze vond Lilly in haar kamertje, ze lag met haar buik op de grond en haar hoofd in haar armen. 'Wat doe je schat?' met betraande ogen keek Lilly op.
'Ik wil niet weg..' snikte ze en Eva ging naast haar zitten.
'Ach meisje toch,' ze trok haar dochter overeind en zette haar op schoot. 'Dit is ook niet leuk, ons huis gedag zeggen. Maar we krijgen er een heel mooi ander huis voor terug.' vertelde ze haar dochter, zoals ze al vaker had gedaan. Lilly had er eigenlijk nog nooit echt om gegeven, om de hele verhuizing niet. Tot vandaag. Nu het ineens zo ver was vond ze het toch wel moeilijk en helemaal niet leuk. '..en dan wordt dit huis weer zoals vroeger, dat er mensen kunnen slapen en lekker kunnen eten. Weet je nog dat papa en mama daar over vertelde?' Lilly knikte.
'Gaat Frank dat dan weer doen?'
'Frank is bij de sterretjes hè Li, hij kan dat niet meer doen. Maar wel hele lieve andere mensen. Die zullen goed voor ons huis zorgen.'
'Okee dan.' Knikte de kleuter en ze veegde haar neus af aan haar mouw. Eva drukte een kus op haar hoofd. 'Ik zal niet meer huilen.'
'Je mag best verdrietig zijn hoor lieverd, dat zijn papa en mama ook.' Suste haar moeder haar.
'Ja?' Eva knikte.
'We hebben zóveel meegemaakt hier. Dit huis heeft voor ons heel veel herinneringen.. Maar die zitten ook hier.' Ze legde haar hand links bij Lilly op haar borst. 'Weet je wat daar zit?'
'Mijn hart!' wist ze en Eva knikte trots.
'Daar zit alles. Voor altijd.' Lilly legde haar hoofd te rusten tegen de borst van haar moeder en Eva sloeg haar armen steviger om haar dochter heen.
'Ik hoor jouw hartje..' Fluisterde Lilly na een stilte. Eva glimlachte en drukte een kus op haar hoofd.
'We gaan nog heel veel meer leuke herinneringen maken in het nieuwe huis. En daar hebben we een grote tuin, dan kunnen we lekker buiten spelen in de tuin. En dan wonen we dichterbij Hessie, dan kunnen we ook vaker met haar spelen.' Somde ze op en Lilly knikte blij.
'En ik heb een grote kamer!' dat had ze al gezien. 'Met mooie nieuwe kleurtjes.' Ze had zelf haar verf en behang mogen uitzoeken en zelfs geholpen met verven een aantal weken terug. Eva knikte met een glimlach. Ze wees naar de kale muur waar een aantal strepen sierde.
'Weet je wat dat is?' Lilly schudde haar hoofd terwijl ze rechtop ging zitten om het goed te kunnen bekijken. 'Toen je nog heel klein was, heb je het behang kapot scheurt en op de muur een tekening gemaakt..' Eva lachte om die herinnering. Ze wist nog wel hoe boos ze toen eigenlijk was geweest maar tegelijkertijd had ze er hard om moeten lachen. Zo onschuldig had haar dochter erbij gezeten dat ze helemaal niet goed boos kon zijn. Lilly lachte.
'Mooi hè.' zei ze trots.
'Dondersteen ben je. Dat doen we niet in het nieuwe huis hè.' Braaf schudde de kleuter haar hoofd. Ze draaide zich terug om in de armen van haar moeder en spreidde haar armen voor een dikke knuffel. Eva liet zich achterover vallen en samen met Lilly lachte ze hard. Zoals ze vroeger zó vaak met haar baby hier op de grond had liggen knuffelen op het grote kleed, lag ze nu weer zo. Voor de laatste keer in deze kamer.
'Lilly ben je hier?!' klonk Wolfs aan het begin van de gang.
'We zijn hier papa!' riep Eva terug en al snel stond hij in de deuropening.
'Daar ben je schat. Papa was je aan het zoeken. Je ging toch helpen met de laatste dozen in de auto zetten?' Lilly liet haar hoofd weer tegen haar moeder aan rusten terwijl ze haar armen nog steeds stevig om haar heen had.
'Ja maar Lilly wilde hier naar toe..' zei ze zachtjes.
'Li is een beetje verdrietig hè,' zei Eva en ze aaide over haar hoofd. Daarna ging ze weer rechtop zitten. Lilly knikte.
'Heeft mama al verteld dat mama en papa ook een beetje verdrietig zijn?' vroeg Wolfs en opnieuw knikte Lilly.
'Ja. Maar het nieuwe huis is ook heel leuk.' wist Lilly nu.
'Ja, precies.' Glimlachte haar vader. Het bleef even stil, Eva en Wolfs lieten hun blik even door de kamer glijden voordat ze elkaar kruiste. 'Zullen we gaan?' vroeg hij voorzichtig maar er kwam geen antwoord.
'Kunnen we niet nog één nachtje hier slapen?' was Lilly uiteindelijk de gene die de stilte opnieuw verbrak.
'Dat gaat toch niet eendje. Waar moeten we dan slapen?' hier had ze nog niet over na gedacht. Ze keek nog eens in het rond, haar bed stond er niet meer. Er stond helemaal niks meer in haar kamer. 'Je bed staat al te wachten in het nieuwe huis om in elkaar gezet te worden. Ga je papa daar mee helpen?' Lilly knikte en ze stond op. Wolfs tilde haar op en kuste haar wang.
'En mijn kast ook toch papa.'
'En je kast ook. Dan kun je vanavond in je nieuwe kamer slapen.' Glimlachte Wolfs en zijn dochter knikte. Hij liep verder de kamer in en stak zijn hand uit naar Eva. Ze trok zich op aan zijn hand en sloeg haar armen om zijn middel, zodat Lilly tussen hun in geplet werd. De kleuter lachte hard. 'Zullen we een foto maken?' vroeg Wolfs terwijl hij zijn telefoon pakte. 'De laatste foto in dit huis.'
'Ja!' Lilly vond het een goed idee en gaf haar grootste glimlach.
'Eén, twee, drie!' telde Eva af. Lachend bekeken ze de foto daarna en eigenlijk bleven ze nog veel te lang in de kamer staan knuffelen met z'n drietjes tegen elkaar aangeplakt. Voor de laatste keer in het pension. Zodra ze hier weg waren zouden ze hier nooit meer terug thuis kunnen komen.

Feedback is altijd welkom.