Born to Kill

Chapter 39-

"Who are you?" simple niyang tanong pero para akong nabingi. She talked. She's looking at me. She's... alive?

"Natalia. You're alive!" napasigaw ako dahil sa tuwa. "Shit. Mahal na mahal kita." I kissed her.

"Natalia? Alive?" natigilan ako. Napalunok ako, it's real. Amnesia... naiyak ako at napahawak sa mukha ko. "Uhh... did I make you sad?" napatingin ako sa kanya. She really doesn't know anything. Stupid Jeric, amnesia nga diba?

"Yes, I'm sad." yumuko ako. Hinawakan ko ang kamay niya. Tiningnan ko kung ano ang reaksyon niya. Pero nakatingin lang siya sa kamay naming magkahawak.

"Sorry for making you sad." lumungkot naman ang mukha niya. I tried my best to smile at her.

"It's okay. Everything's okay." I smiled widely, "You're gonna be okay." mahina kong bulong sa sarili.

"I'm gonna be okay? Is something wrong with me?" tanong nito.

"Wala. Nothing's wrong," ngumiti ako. Napatingin ako sa mga kamay namin. Sobrang saya ko dahil wala naman siyang nireklamo nang hawakan ko ang kamay niya.

"Jeric?" napatingin ako sa tumawag sa akin galing sa pinto.

"Dr. Kooi." gulat ang mukha niya. Gulat siya dahil sa nakita niya.

"She made it, Jeric. Miracle is real." nginitian ko si Dr. Kooi at tumingala. Sobrang nagpapasalamat ako sa Diyos dahil binigyan niya kami ng pagkakataon. "Can I talk to you for a minute?" tumango ako.

"Just stay here okay? I'll be back." tumango naman siya at inayos ang pagkakahiga. Lumabas kami ng kwarto. Hindi ko maiwasan ang maiyak dahil sa saya.

"Amnesia?" tanong ni Dr. Kooi. Tumango naman ako. "I just wanted to say that, dapat hindi mo pinapaalala ang mga bagay na galing sa past. Dapat hindi mo ipakita ang mga bagay na palagi niyang nakikita o ginagamit dati. Dapat hindi kayo mag-usap about past." kumunot ang noo ko

"But I want her to remember everything!" tumaas ang boses ko dahil sa sinabi niya.

"Jeric! Kaka-recover niya pa lang. May posibilidad na ma-collapse siya whenever she's trying to remember something. As I told you, her condition is pretty critical." yumuko ako. Syempre ayaw kong may mangyari sa kanya. Tumango ako. "Good, now talk to her and act like nothing happened." umalis si Dr. Kooi. Sinunod ko naman ang kanyang sinabi.

"Hi." I greeted. Napatingin naman siya sa akon at ngumiti. What an angel, parang nagulog ang puso ko. She's so lovely.

"Hello." She greeted back. Tumabi ako sa kanya.

"How are you feeling?" tanong ko.

"I don't know." kumunot ang noo ko. Hindi ko na lang ito pinansin.

"You're beautiful." I said, as a matter of fact. Mukhang namula naman siya sa sinabi ko.

"Thank you." ngumiti ito, "What's your name?" tanong nito.

"My name's Jeric." sagot ko. Kumunot ang noo nito.

"Jeric?" tumango ako. "Jeric..." galing sa pagkakaupo ay bigla na lang siyang natumba pahiga sa kanyang kama. Kinabahan naman ako dahil baka kung anong mangyari sa kanya. "Sakit ng ulo ko. Anong meron?" pumikit ito at hinawakan ang ulo niya.

"J-just rest. Dyan ka lang ha?" tumango ito. Lumabas naman ako ng room at pinuntahan si Dr. Kooi.

"What brought you here?" tanong niya sa akin

"May gamot po ba yung collapse niya?" tanong ko.

"Yes. Bakit? Na-collapse ba siya?" tumango ako. "Ano ba sinabi mo?"