İNANMAK İSTİYORUM

♤BÖLÜM 5

İYİ OKUMALAR...

Şaşkınlık;

Şu anda hissetmiş olduğum, tek duygu bu olabilirdi. Hala onun buraya gelip beni o adamların elinden kurtarmasına inanamıyordum. Yaşamış olduğum dakikalar, bana yılların ecel terini , döktürmeye yetmişti. O kadar korkmuştum ki ,hala titrediğimi hissedebiliyordum.

"Lina , iyi misin? Benim rahat ol."

Sesi diğer adamlara nazaran, daha nazikti ama kesinlikle sert bir yapıya sahipti. Herkesin gözünde doktor profili ; nazik,ilgili,sevecen olurdu. Ama bu doktor bir garipti. Gariplikten kastım; sert , ukala ve biraz psikopat ruhlu gibiydi.

Göremeden hissettiklerim bu yöndeydi. Göremeyenler, diğer insanlara nazaran ,algıları ve hissettikleri daha kuvvetlidir. Göremediğimiz takdirde, dinlemek hep daha ön planda olurdu. Hatta en ufak bir ses , ya da tıkırtı da bile işitebiliyordum.

Duyularımın yanında, hislerim de kuvvetliydi. Yaşadıklarımı, hep hislerime güvenerek hareket ettirmiştim. Şu zamana kadar yanıldığım bir nokta dahi olmamıştı. Onun yüzünü görememiştim ama sert bir mizaca sahip olduğunu hissedebiliyordum. Artık bir cevap vermem gerektiğini anlayarak konuştum.

"Evet , iyiyim." Korkudan kısılan sesim yüzünden kısa bir cevap verebilmiştim.

Kollarımda tekrardan hissettiğim ellerle beraber bütünleştiğim betondan yavaşça kaldırıldım. Uyuşan kalçam ve sızlayan yanağım, kötü hissetmeme sebep oluyordu.

Hayvan herifler!

O toynaklarıyla nasıl da vurmuşlardı.

"Gel bakalım , şu banka oturalım öncelikle."

Banka oturmamla birlikte,yanımda ki varlığını hissettim.

"Burada tek başına, ne yapıyorsun? Nasıl geldin? "

" Herkesin yaptığını yapıyorum . Yürüyorum. Ayrıca neden gelemeyecekmişim ki?"

"Gelebilirsin, ama tek başına gelmen biraz tehlikeli. Etrafta tek bir insan dahi yok. Bu şerefsizler de seni yalnız başına görünce üzerine çullandılar. "Sesi az önceki ses tonuna nazaran, daha sert ve sinirliydi.

"Ben tek başıma da geldim buraya , ama ilk defa başıma böyle korkunç bir şey geldi."

Rüzgar , saçlarımı severcesine okşayıp, mayhoş bir tat bırakıyordu. Dudağımın kenarında hissettiğim elle beraber, refleks olarak geri çekildim. Elleri dudağımın kenarında dururken sessizce bekledim.

" Dudağını patlatmış, itler! Ben bir yara bandı alayım sana, kötü görünüyor. "

Sesi o kadar şefkatli geliyordu ki ,az önce adamlarla dövüşen- daha çok döven -sanki o değil gibiydi. Bugün ona çok yük olduğumu hissettim. O yüzden mahcup dolu bir sesle "Hayır ,gerek yok teşekkür ederim. Ben eve gidince halam pansuman yapar."

Bana neden bu kadar ilgili davranıyordu hiç anlayamıyordum. Her hastasına böyle mi davranırdı?Aklımda ki küçük sorulara ,onun sesiyle kısa bir ara verdim.

Daha sonra tekrardan düşüneceğim de .

"Pekala küçük hanım. "

Bana böyle seslenmesinin sebebi, kesinlikle beni sinir etmek içindi. Daha önce bunu söylememesini dile getirmiştim. Ama o , yine kafasının dikine giderek aynı şeyi söylüyordu. Ama şu durum da bunu düşünecek değildim.

Hatta bir kaç sefer daha 'küçük hanım 'diyebilirdi. Ne de olsa beni o pisliklerin elinden kurtarmıştı. Ukala bir kurtarıcı kulağa pek bir komik geliyordu. ?